Snipverkouden werken voor de KVLS

Ik vond al dat het lang duurde voor ik de verkoudheid overkreeg!  Maar vorige nacht is het gebeurd.

Ik werd wakker van mijn eigen niesbuien! Heel de dag gingen die verder zodat ik meer dan tien herenzakdoeken in de wasmand heb moeten smijten (ik gebruik liever stoffen zakdoeken dan papieren, maar vind dameszakdoeken veel te klein).

Ik had mezelf voorgenomen, als ik geen vertaalwerk zou aankrijgen, vandaag eindelijk de KVLS-documenten uit een van de twee resterende kartonnen dozen te archiveren.  Het is me gelukt en weer vind ik het jammer dat ik (denk ik toch) niet zomaar mag vertellen over al de brieven die ik heb gevonden! Maar ik kwam ook een hoop zaken tegen die volgens mij niets met de KVLS te maken hebben. Die zal ik op de volgende bestuursvergadering voorleggen aan de leden. Die bezigheid was dus over het algemeen boeiend, maar soms ook heel eentonig, en op die momenten moest ik mijn zelfdiscipline aanspreken: niet toegeven aan de neiging iets meer aangenaam te doen, zoals sommige mails beantwoorden, of nog mijn dagboek verder overtypen (daar was ik onlangs nog een poosje mee bezig geweest, en hoewel het meestal leuk is al die herinneringen weer te beleven, is het soms ook heel confronterend).

Alleen voor een eventuele wandeling wilde ik een pauze inlassen, maar weer regende en waaide het heel fel de hele dag.

Terwijl ik dit schrijf, zit ik nog steeds te hoesten, te niezen en te zweten. Ik heb de indruk dat ik nooit zo vaak verkouden was dan sinds Elena naar Lutti gaat. Omdat ik vaker geconfronteerd word met kinderen? Dat kan het niet zijn, want destijds had ik thuis drie peuters rondlopen die vaak verkouden waren, en van wie ik toch niet constant de verkoudheid overnam. En gaf ik les aan jongens die ook geregeld een griepje hadden dat ik ook niet overkreeg. Andere soort virussen  dan misschien? Dat is mogelijk…

Maar… En ik weet dat ik nu de hele bende politiek correcte gezondheidsgoeroe’ s over mij zal krijgen…

Als ik vertrek van de premisse van mijn broertje apotheker, die ooit, tegen zijn zin,  toegaf dat roken de ‘beestjes doodt, net zoals bijvoorbeeld antibiotica, en dat mensen na het ophouden met roken meestal de ene verkoudheid na de andere bronchitis krijgen’. Als ik terugdenk aan de jaren toen onze kinderen en mijn leerlingen “kindjes of adolescenten” waren en aan het feit dat ik toen gewoon overal mocht roken (jawel, lieve gezondheidsfreaks, ik rookte ook in het bijzijn van onze kindjes, net zoals mijn ouders dat deden in mijn bijzijn: toen was dat nog heel normaal). Zou het dan niet kunnen dat mijn “tabagisme” zoals ze dat noemen in het Frans, als een soort “schild” fungeerde? 

Ik rook niet in de buurt van Elena of Matthias (ik heb het al ooit gezegd, niet uit overtuiging, wel uit respect voor hun ouders). Is het misschien daarom dat ik nu alle verkoudheden overkrijg? Of ligt het aan mijn leeftijd?

Mij lijkt de conclusie nogal duidelijk. Natuurlijk is tabak niet gezond. Maar zijn medicamenten dat wel???

Te laat om Elena af te halen, maar nog een prachtige middag

Toen we deze ochtend zouden vertrekken om Elena af te halen bij  onthaalmoeder Lutti wilde onze auto niet starten. De batterij bleek stuk. Terwijl de Subaru in gang werd geholpen door een pechhulpdienst belde ik naar onze dochter en schoonzoon. Gelukkig konden ze zelf Elena afhalen.
En wij moesten een nieuwe batterij laten installeren. Ondertussen vond ik een mail van mijn tante-vriendin Françoise, over een longontsteking in de familie. Ik vond pas onderweg naar Elena en Matthias even tijd om haar berichtje snel te beantwoorden via de smartphone. Het is me het seizoen wel: Roger is ook snipverkouden, en onze dochter bleek het ook al te pakken te hebben! Elena, die op het eerste gezicht weer helemaal in orde lijkt, hoor ik toch soms nog “piepen” bij het ademhalen. Ik hoop zo dat ze niet weer ziek wordt (een van de kindjes bij Lutti zou ook een longontsteking hebben)!

De felle koude is voorbij, maar hier was het vandaag weer aan het gieten  met serieuze windstoten (en de werken aan ons huis werden, omwille van dat slechte weer vermoed ik, nog steeds niet verdergezet).

Elena ontving ons heel uitbundig. Ze had ons veel te vertellen, wilde met plasticine spelen, boekjes lezen, en “wandelen” met de mooie tas waar de cadeautjes van Marie-Claire in hadden gezeten. Matthias sliep rustig in zijn wiegje. De kleertjes, het prachtige zelfgemaakte kaartje en het papieren schoentje gevat in een plastic bol die onze overbuurvrouw ons had meegegeven werden fel bewonderd.

Matthias lijkt een gemakkelijke baby! Vandaag kon ik zijn ogen veel vaker observeren, en ze zijn niet donkerbruin zoals ik eerst dacht, maar heel donker grijs. Ik veronderstel dat ze nog van kleur zullen veranderen? Hij lijkt op zijn papa, maar ik zag in hem ook trekken van onze jongens, en zelfs van mijn vader!

Terwijl ik met Elena speelde, haar mama Matthias zoogde, ik soms met Matthias op mijn arm rondliep om hem zijn “boertje” te laten doen (en telkens smolt), maakte onze schoonzoon iets heerlijks klaar met lamsvlees. Ik heb een beetje gevist naar het recept, en denk dat ik het gevonden heb. Zie hier. Alleen had hij het konijn vervangen door lam. Recepten dienen om aangepast te worden, zeg ik altijd, en daar blijkt onze schoonzoon het mee eens te zijn.

Toen we deze avond laat thuiskwamen (na heel aangename gesprekken bij ons eten en een heerlijk wijntje, en met weer felle windstoten onderweg) vond ik nog eens een mail van Ria Voet. Die me dit filmpje doorstuurde (een nieuw lied gecomponeerd voor Barney zaliger door zijn vriend Michael Howard):

Mooi: heel fel bedankt, Ria!

Vertalen, wandelen, telefoneren, lezen, “kruisje geven” en heel veel wind

Terwijl na onze brunch een stoofschotel stond te sudderen, las ik mijn vertaling na en leverde ze daarna. Tegen die tijd was ook ons avondeten zo goed als klaar (ik zou deze avond nog alleen aardappelen moeten koken en een uiensoep maken, met op stukjes brood gesmolten Hervekaas – echt, een heerlijke combinatie!).

Ik heb daarna Roger zo goed als verplicht eindelijk weer eens te gaan wandelen. Dat wilde hij doen in Borgloon, en voor dat mooie stadje ben ik altijd te vinden. Maar eerst belde ik nog even naar onze dochter, vooral om te vragen hoe het nu gaat met Elena. Onze grote meid, die sinds gisteren geen koorts meer had, werd vandaag weer naar onthaalmoeder Lutti gebracht. Heel even vergat ik mijn voornemen mij zo weinig mogelijk te moeien met het huishouden van onze kinderen en antwoordde ik spontaan: ‘Dat meisje kan toch nooit eens uitzieken!’

Gelukkig nam Elena’s mama mij mijn uitlaat niet kwalijk. Integendeel, ze zei dat ze mij begreep. Maar dat je ook bij een onthaalmoeder een doktersbriefje moet binnenbrengen als je kind er meer dan één dag niet naartoe gaat op de afgesproken dagen, of buiten de ziekendagen opgegeven door een dokter. Het is dus weer een kwestie van regelneverij!

Kleine Matthias lijkt het heel goed te doen: hij eet goed en slaapt veel. Een voorbeeldige baby!

Terwijl we in Borgloon rondliepen (en dus veel klommen en daalden, en dat voelden aan onze gewrichten die al zo lang werkloos waren) zei ik tegen Roger dat ik de indruk heb dat onze maatschappij er voor probeert te zorgen dat kinderen zo snel mogelijk van hun moeder vandaan worden gehaald. Roger gaf me gelijk. En het doel daarvan is uiteraard indoctrinatie!

De temperatuur viel enorm mee tijdens onze wandeling, alleen blies er een felle en vrij koude wind. Roger bleek niet “zomaar” voor Borgloon te hebben geopteerd: hij had bedacht dat we dan gelijk een “kruisje konden geven” (zoals dat hier genoemd wordt) aan die pas overleden dorpsgenoot. Dat deden we dus in het mortuarium. Het was de eerste keer sinds jaren dat ik een overledene zag. En weer viel me op hoe sereen hij overkwam! Dat deed me dan weer denken aan dingen die ik gelezen had in “Het vreemde van de aarde” van Bodifée. Ik besloot deze avond na het eten verder te lezen!

In Borgloon hoorde ik op de smartphone weer een (vrij korte) vertaling aankomen, en daar heb ik thuis eerst voor gezorgd nadat ik onze soep op het vuur had gezet. Het ging vlot en weer was het heel boeiend.

Na het eten heb ik eindelijk nog een vijftal  bladzijden gelezen in het boek van Bodifée. Nee, niet meer: hoewel ontzettend boeiend, is het boek zo wetenschappelijk (en mis ik zo erg een wetenschappelijke achtergrond) dat ik na vijf bladzijden stof genoeg heb voor uren nadenken! Waarom mocht ik toch geen meer wetenschappelijke studies volgen?

Het bleef ondertussen de hele tijd fel waaien, en nu horen we de wind vanuit onze werkkamer angstaanjagend gieren!

Zo zal het hier binnenkort ook aan toe gaan!

Heel luie zondag vandaag! Ik wilde zo graag weer eens wandelen, maar het heeft praktisch de hele dag geregend en heel fel gewaaid. Alle sneeuw is deze avond wel verdwenen.

De dooi is ingezet en ik verwacht dus dat binnenkort de werken aan ons huis zullen verdergezet worden. En daarna zullen we eindelijk onze boeken kunnen schikken op de nieuwe plafondhoge schappen die Roger heeft gefabriceerd voor onze “bibliotheek”. Enerzijds kijk ik daar al naar uit, maar langs de andere kant, ik weet nu al dat het er zal aan toe gaan (na eerst alle stof te hebben opgezogen met de stofzuiger) zoals in dit filmpje van een blogger waar Roger mij vandaag naartoe stuurde: http://blog.zog.org/2012/12/een-nieuw-weekend-een-nieuw-stukje-bibliotheek.html

En het zal natuurlijk veel minder snel gaan dan in dat versneld filmpje!

Vertaling, bezoek, mails en weer een overlijden

De vertaling is af, ik moet nog alleen nalezen maar dat doe ik maandag (zondag is voor mij rustdag).

Ik vond het nog steeds te koud – en had het trouwens te druk met mijn werk – voor een wandeling maar er wordt tegen morgen dooi beloofd: eindelijk!

Dat zei ook overbuurvrouw Marie-Claire die even op bezoek kwam, die dit seizoen al even beu is als ik, en met wie ik nog eens heb kunnen bijpraten. Niet alleen over leuke dingen, want zij heeft ook de nodige zorgen. Toch deed het me goed: Marie-Claire en ik zitten heel vaak op dezelfde golflengte. Ze vertelde onder andere over een overlijden in het dorp waar ik niets van wist. Roger checkte toen even de brievenbus, en inderdaad daarin stak de doodsbrief. Heel goed kenden we de man niet, maar we hebben op dorpsfeesten toch enkele keren gezellig zitten praten met hem. Hij was 76 jaar.

Marie-Claire had ook een cadeau bij voor baby Matthias. Ik heb een deel van de inhoud even mogen bekijken: prachtige kleertjes, gekozen door haar dochter Nele. En weer een schoentje, gevat in een plastic bol, dat onze buurvrouw heeft gemaakt met de geboorte-aankondiging. Voor Elena had ze destijds hetzelfde gemaakt en dat hangt nog steeds aan haar bedje!

Heel fel bedankt, Marie-Claire, maar de bedoeling van die geboortekaartjes is echt niet dat je in ruil een cadeau geeft!

Ik kreeg vandaag onder andere ook een lieve mail van een Matadi-vriend, Lieven Peeters. Hij heeft ook een kleinkind dat Matthias heet!

En deze avond, terwijl ik kookte, kwam er een telefoontje van mijn vriendin uit Deurne. Om ons te feliciteren met Matthias natuurlijk, maar ook om te vragen of onze afspraak in februari doorgaat. Uiteraard: de laatste keer dat we elkaar zagen was - denk ik – in oktober 2011!

Ik kreeg (maar dat was gisteren avond laat al) een reactie van “Tante Izzy” op deze blog. Ze gaat weer iets speciaals haken voor onze kleinzoon!

Er kwam ook een mail aan van de zoon van Thierry Deleu, met een kopie van de doodsbrief. Ik veronderstel dat hij die heeft gestuurd naar al de correspondenten van zijn vader. Ik heb de aankondiging op Leespunt gezet, maar ik denk dat ondertussen iedereen al weet dat Thierry niet meer onder ons vertoeft.

Deze avond laat had ik ineens de neiging om de vertaling na te lezen, maar ik heb mezelf bedwongen: dat is immers werk voor maandag. En ik heb dus nog maar gekeken naar twee afleveringen van Star Trek!

Over moeheid, vertalingen, koken en maden!

Ik ben de winter moe (we hebben al zo lang niet meer gewandeld!), en ik ben zelf moe.

Gisteren avond kwam er een vrij omvangrijke vertaling aan. Daar kon ik pas deze avond aan beginnen, na (eindelijk!) onze boodschappen, een telefoontje met Hendrik (die volgende maandag weer zou moeten gaan werken), met Nany (die heel veel te vertellen had over haar buren) en met onze dochter die sinds gisteren weer thuis is. Nee, ik heb Zeger niet opgebeld. Ik weet immers dat hij, net zoals ik (maar ik probeer daar wel iets aan te doen) een telefoonfobie heeft.

Onze dochter vertelde me dat Elena nog steeds ziek is, en nu heb ik echt de indruk dat het om griep gaat. Hopelijk is baby Matthias voldoende immuun.

Het is jammer dat ik niets mag vertellen over die vertalingen, want weer was de tekst heel interessant, hoewel vrij technisch. Ik heb nog maar vier bladzijden vertaald, de rest is voor morgen.

Roger had gekookt deze avond. Ik had hem het Indische recept van Alu Gobi gegeven en enkele aanwijzingen en het resultaat viel echt heel goed mee.

Toen hij echter, op mijn aanraden, een snuifje cayennepeper wilde toevoegen aan het gerecht, zag hij dat in dat flesje maden zaten! Ik begrijp niet hoe die zijn geraakt in een gesloten kruidenbokaaltje van Colruyt!

En toen dacht ik eraan dat ik, nog niet zo lang geleden, die cayennepeper nog heb gebruikt in ik weet niet meer welk gerecht. Heb ik toen  minuscule eitjes gestrooid over ons eten?

Receptie in het Rijksarchief van Hasselt

Heel koude dag vandaag. En weer geen wandeling in de sneeuw: ik moest eindelijk echt een beetje werk verrichten hier in huis na al onze afwezigheden de laatste dagen. Want ik heb geen werkvrouw !

We hebben ook  geen tijd uitgetrokken voor boodschappen, dus bestond ons avondmaal uit wat ik kon klaarmaken met wat ik in huis had: tomatensoep en een heerlijke omelet met champignons, look en aardappelen (eigenlijk had ik daar al heel lang zin in, misschien heb ik daarom onbewust de boodschappen uitgesteld? Roger vindt dat gerecht immers maar zozo!).

Daarna reden we naar Hasselt (we wilden eerst met de bus, maar de laatste bus terug bleek al rond 20 uur te rijden, en wij werden pas om 20 uur in het Rijksarchief verwacht). Het ging dus met de auto, een parkeerplaats vinden vergde nogal wat tijd en we moesten te voet toch een heel poosje de kou trotseren voor we aan het Rijksarchief aankwamen!

Het Rijksarchief heeft nieuwe schappen aangeschaft en we waren deze avond uitgenodigd op hun inhuldiging. In feite was het, denk ik, gewoon een alibi om alle vrijwilligers gezellig samen te krijgen.

Na twee toespraken (eentje van Rombout Nijssen), kregen we Cava of fruitsap te drinken, mét chips en nootjes, terwijl we in groepjes de nieuwe schappen mochten gaan bezoeken via een heel labyrint van trappen en gangen.

Dat Rijksarchief is gevestigd in een mooi, vrij indrukwekkend pand! Dat vonden ook Johnny en Christiane, die we daar ontmoetten en met wie ik even babbelde. Ik had hen maanden geleden immers, na een reactie van hen op deze blog, beloofd me kenbaar te maken als ik ze nog eens zou zien.

We kwamen er ook enkele leden van Heemkunde tegen en terwijl Roger met hen sprak, keuvelde ik met de dochter van Jean Nossin. Haar zoon blijkt in de buurt van onze dochter te wonen!

Aangename avond dus, maar weer merkte ik dat ik te veel “snoep” als ik niet mag roken!

Thuis keek ik nog naar een aflevering van Star Trek! Ik lijk er wel aan verslaafd!

Ik vraag me af hoe het nu gaat met de voet van Hendrik? Ik had vandaag echt geen tijd om hem op te bellen, heb hem wel een mail gestuurd, maar hij antwoordde nog niet.

Elena is een beetje ziek

Volgens de dokter heeft ze een griepje. Nu weet ik goed dat je ofwel griep hebt, ofwel een verkoudheid, maar bij Elena weet ik niet goed wat het precies is. Ze eet heel weinig, en ik heb de indruk omdat ze weinig proeft van het voedsel: typisch voor griep. Ze slaapt veel, maar als ze weer wakker is, lijkt ze heel actief: niet typisch voor griep. Afijn, ik zal het maar houden op een heel zware verkoudheid.

Toen we aankwamen deze middag, sliep Elena. Ze was dus thuis gebleven en dat op zich vond ik al heel goed. Haar papa, Moeke en Vake ontvingen ons met koffie of thee, koekjes door Moeke gebakken en pralines (“bonbons” voor de Nederlanders). Vake en Moeke vertelden ons wat de dokter had gezegd. En toonden welke medicijnen Elena moest ingedruppeld krijgen in neus, oren en mond.

Na een poosje werd Elena wakker, Moeke en ik gaven haar de eerste druppels (niet gemakkelijk),  maar na het laatste medicament dat ze in haar mond kreeg toegediend, vroeg Elena naar nog meer. Blijkbaar een heel lekker spul!

Michel en Maria (moeke en vake van Elena) vertrokken naar Matthias en zijn moeder en ik gaf Elena (met de moed der wanhoop, want naar het schijnt had ze nog niets willen eten vandaag) een potje yoghurt te eten. Ze at alles op! Dan vertrokken we ook naar de materniteit, maar ik nam wel een banaan en enkele kinderkoekjes mee (en natuurlijk een Pamper).

Elena leek heel blij haar mama weer te zien! Ik vermoed dat ze haar weer heel fel gemist had! En ze toonde zich heel actief: puzzelde, keek op een laptop naar “Musti” , gaf commentaar op alles wat ze zag. Zo vond ze bijvoorbeeld dat Matthias een slabbetje moest krijgen voor hij aan mama haar borst lag: zijzelf moet immers ook altijd zoiets aandoen als ze gaat eten!

Nadat Moeke en Vake waren vertrokken, zijn we nog net lang genoeg gebleven om Elena de kans te geven te genieten van de nabijheid van haar mama en haar broertje. En omdat Matthias eindelijk even zijn ogen openhield, kon ik zien dat ze, in tegenstellig tot de blauwe ogen van Elena,  heel donker bruin zijn!

In het naar “thuis” rijden, vertelde ik tegen Elena dat ze straks nog even die vervelende druppels zou krijgen, maar daarna die heerlijke vloeistof in haar mond. Ik had de indruk dat ze me begreep. Ik vroeg haar of ik daarna een flesje moest klaarmaken en ze antwoordde: ‘Ja!’.

Dat gebeurde dus allemaal vrij vlot (Roger hielp met de druppels en na het laatste medicijn vroeg Elena zelfs: ‘nog een beetje!’) en na nog een verhaaltje viel ze prompt in slaap.

Een uurtje later kwam onze schoonzoon eraan met eten dat hij had afgehaald in een Nepalees restaurant. Wat smaakte dat heerlijk! We hebben nog een hele poos zitten keuvelen, en daarna vertrokken Roger en ik naar huis.

Naar Hasselt en naar Herk-de-Stad

Deze ochtend namen we om 9:25 uur de bus naar Hasselt en ik zorgde ervoor dat Roger aan het raam zat. Nu kreeg hij immers de kans om ongehinderd het prachtige haspengouwse winterlandschap te bewonderen.

We gingen naar een vergadering in het Rijksarchief, over dat digitaliseren van affiches waar wij beiden officieel aan meewerken, al is het Roger die het meeste werk verricht.

We waren terug thuis rond 12 uur, aten, belden met Nany (die zo fier is nu ze een tweede keer overgrootmoeder is geworden!) en nog even met onze dochter. 

Daarna reden we naar Herk-de-Stad waar onze familiezieke revalideert. Haar man en dochter kwamen daar iets later aan. Oppervlakkig gezien lijkt het goed te gaan met onze zieke, maar je merkt dat ze niet echt begrijpt waarom ze daar moet blijven, waarom ze nog niet naar huis mag (en dat gevoel begrijp ik dan weer heel goed). Ze lijkt te denken dat haar man haar niet durft naar huis te halen, en als ik haar uitleg dat ze echt nog zoveel moet opnieuw leren en dat zoiets thuis niet mogelijk is, lijkt dat echt niet tot haar door te dringen. ‘Thuis, in mijn vertrouwde omgeving, zou dat allemaal veel sneller gaan’, argumenteert ze dan. En wat zeg je daarop, als de persoon in kwestie niet begrijpt dat er veel meer opnieuw moet aangeleerd worden dan de vertrouwde dingen?

Nu, waar ik haar wel gelijk in gaf, was dit. Tijdens een bepaalde oefening vroeg men haar wat ze zou doen als ze spaghetti wilde klaarmaken. Wat ze zou kopen, hoe ze het zou bereiden, enzovoort. Maar… zij heeft nooit gekookt voor haar gezin (en later hoorde ik van haar man en dochter dat ze ook niet voor de boodschappen zorgde), haar man kookte immers altijd! Hoe kan iemand zoals zij dan goed scoren op zulke oefening??? Ik val in herhaling, ik weet het, maar mij lijkt het toch allemaal zo frustrerend, voor haar en voor haar gezin!

We gingen samen iets drinken in de cafetaria en natuurlijk bleven we daar gezellig hangen, al pratend onder andere over baby Matthias. Gelukkig had ik deze avond zuurkool op het menu staan: weinig werk daaraan, maar met al dat worstgedoe eigenlijk veel te vet voor Roger.

Thuis kreeg ik weer een telefoontje van onze dochter. Vake en Moeke hebben een weer koortsige Elena meegenomen naar hun thuis. Ze brengen haar morgen ochtend terug, gaan met haar naar de dokter en daarna wordt van ons verwacht dat we de oppas overnemen.

Eigenlijk had ik het een beetje verwacht, dat Elena weer koorts zou hebben. Ik weet niet of ik het gisteren schreef in mijn post, maar zondag avond had Elena ook al koorts (ze is, zoals zovelen nu, verkouden tot en met) en maandag – gisteren dus, ik voel me een beetje in de war wat de dagen betreft – stelde ik voor haar “thuis” te houden. Haar papa vond echter, vermits de koorts verdwenen leek, dat ze beter naar Lutti kon gaan.

Dat gebeurde dus, en Elena deelde heel fier suikerboontjes uit, maar ik dacht terug aan onze kinderen vroeger. Ik bleef thuis tot Zeger (onze jongste)  naar de lagere school ging, en onze peuters hadden alle tijd om thuis uit te zieken. En dat mist Elena volgens mij!

Deze avond heb ik nog de wasmachine laten draaien, eindelijk enkele mails (kort) beantwoord, en als toetje nog eens met veel plezier gekeken naar een aflevering van Star Trek.

Elena en Matthias

21 januari 2013

Kort, want ik ben echt moe. Deze nacht werd Elena wakker om 1:30 uur. Om haar papa (die na enkele aarzelingen toch thuis was komen slapen) de nodige rust te gunnen, nam ik haar weer in ons bed. Daar heeft ze tot welgeteld 3:15 uur zitten vertellen over haar mama en Matthias, zitten spelen met haar knuffels, en af en toe geweend terwijl ze naar haar mama vroeg. Het is duidelijk dat er zich van alles afspeelt in het brein van zo’n peutertje. Maar ik geraakte steeds meer uitgeput! Uiteindelijk viel ze in een halve slaap, ik stelde voor haar naar haar bedje te brengen, en dat was goed als ik nog een verhaaltje vertelde. Rond 3:45 uur sliep Elena en kroop ik weer in bed.

Ik werd weer gewekt door de telefoon. Even aarzelde ik of ik zou opnemen (daar is het niet mijn huis hé!) maar omdat die bleef rinkelen, deed ik het toch (ik hoorde later van onze schoonzoon dat hij dat gerinkel zelfs niet gehoord had, uitgeput als hij was). Ik vernam dat de schoonmaakster (jaja, onze dochter heeft er wel een, wat me ook noodzakelijk lijkt met haar beroep) niet kon komen, omwille van de weersomstandigheden. Ik kroop dus nog even in bed, maar kort daarop hoorde ik via de babyfoon dat Elena wakker was.

Nog voor ik in haar kamer was, had haar papa haar al uit bed gehaald en klaargemaakt voor een badje. Ik zorgde dan maar voor het ontbijt, waarna Roger zich ook snel bij ons voegde.

Eigenlijk had ik gedacht Elena vandaag thuis te houden, maar vermits de koorts helemaal over leek, vond haar papa het beter haar naar Lutti te brengen, samen met origineel verpakte suikerboontjes voor alle vriendjes.

Ik zocht ondertussen nog eens op het Internet naar Thierry Deleu en vond dit. Blijkbaar heeft hij het dus zelf gewild.

Nadat ik enkele echt noodzakelijke huishoudelijke taken had verricht, gingen we Elena halen rond 12:30 uur. Ze leek weer heel moe, maar ook heel enthousiast. Deze keer geloofde ze me toen ik haar zei dat als ze een beetje zou slapen, we nog sneller naar haar mama zouden gaan (en het ging ook sneller op de weg, want de wegen waren grotendeels vrij).

Elena sliep vrij lang, maar daarna gingen we meteen naar Matthias en namen we haar vieruurtje er mee naartoe om tijd te winnen. Weer sliep onze nieuwe baby en weer heb ik de kleur van zijn ogen niet kunnen zien!

 Foto’s Roger. Op de laatste foto, de “tekening” die Elena haar broertje cadeau gaf.

Blijdschap alom in de familie dus… Maar voor mij ook gemengd met een eigenaardige soort droefheid. Ik heb Thierry nooit in levende lijve ontmoet, maar we mailden geregeld (en zijn overlijden wierp een licht op zijn allerlaatste, door mij niet helemaal begrepen,  mail!), ik heb een van zijn mooiste romans besproken, hij stuurde me geregeld interessante nieuwsjes op, en, in tegenstelling tot mijn gewoonte, vergat hij mijn verjaardag nooit!  

Vaarwel Thierry, ik hoop zo dat je nu van uit die andere dimensie ons niet vergeet!

Lieve vrienden die me de laatste dagen een mail stuurden, heb nog even geduld. Ik heb nu echt geen tijd om iedereen te beantwoorden, maar binnenkort wel!

Matthias

20 januari 2013, zondag

Gisteren om 22 uur kregen we een telefoontje van onze dochter: of we konden afkomen. Ik graaide het hoogstnodige voor een kort verblijf bij elkaar (maar vergat toch wel kledij voor mezelf in te pakken zeker! Nog een geluk dat onze dochter enkele kleren heeft hangen die me nog passen! ) en iets over 23 uur kwamen we bij haar aan. Haar echtgenoot en zij stonden klaar om naar de materniteit te vertrekken, Elena sliep natuurlijk al.

Roger en ik brachten nog een rustig uurtje door met lectuur, muziek en een flesje wijn en rond middernacht gingen we slapen.

Om 5:30 uur werd ik gewekt door telefoongerinkel. Slaperig nam ik op en “voelde” hoe onze dochter glunderde terwijl ze ons vertelde dat Matthias een uurtje geleden was geboren. Op de achtergrond hoorde ik een baby heftig huilen en er trok een gelukzalige rilling door heel mijn lijf.

Om 6:30 uur werd Elena wakker. Ik nam haar nog even bij ons in bed, vertelde dat haar broertje was geboren, en dat als ze nu nog even zou slapen, ze heel, heel gauw met papa naar mama en broertje zou rijden. Ik loog niet: de tijd gaat immers sneller als je slaapt. Maar Elena had daar geen oren naar. Tot 7:15 uur is ze bij ons in bed blijven vertellen over dat broertje uit de buik van mama en zingen (allerlei kinderliedjes). Toen zijn we maar opgestaan en na ons ontbijt heb ik haar klaargemaakt voor de grote ontmoeting.

Rond 8:30 uur belde haar papa om te vragen of ze klaar was om afgehaald te worden. Ik gaf hem onze grote meid even door aan telefoon en ze vertelde hem heel fier: ‘Papa, broertje is geboren!’

Ze reed met hem mee naar de materniteit en daar zagen wij haar terug een uurtje later. Wat een wolk van  een broertje heeft ze gekregen! Ze stond er zelf in volle bewondering voor. En ze vertelde me dat broertje Matthias heet.

Nadat Elena, haar papa en wij “thuis” lasagne hadden gegeten, legde ik Elena in bed voor een dutje (ze liet heel gemakkelijk begaan, maar had dan ook een beetje koorts). Ze sliep relatief lang, maar na haar ontwaken (en veel minder koorts) konden we niet snel genoeg naar haar mama en Matthias rijden. Het ging echter heel traag op de weg vandaag: het heeft bijna de  hele tijd gesneeuwd en het was echt stapvoets rijden.

Matthias en zijn mama kregen deze middag ook bezoek van zijn nonkel Zeger, zijn tante Hilde en nonkel Dominique, en zijn neefjes Thibault en Louis. Hijzelf bleef de hele tijd slapen (ik heb de kleur van zijn ogen zelfs nog niet kunnen zien), maar Elena was des te druk. Zodra er iemand binnenkwam op de kamer, begon ze te vertellen over dat broertje dat eerst in de buik van mama zat en nu in dat mooie bedje lag. Ze was duidelijk heel fel onder de indruk!

We hebben Elena mee naar “huis” gebracht nog voor haar Vake en Moeke aankwamen (maar ze ziet hen morgen): ik wilde niet dat ze te laat zou gaan slapen. Weer ging ze heel gewillig naar bed, nadat ik een verhaaltje had verteld.

Daarna opende Roger een fles wijn, we praatten wat, lazen wat, en ik bekeek eindelijk wat langer alle mails die waren binnengekomen… en vernam van een KVLS-lid dat Thierry Deleu is overleden. Ik schrok! Het laatste boek dat ik van hem besteld heb, is nog steeds niet aangekomen… Heeft dat daar iets mee te maken? Zal ik het nog aankrijgen? Want net nu lijkt het me nog meer bijzonder!

We zochten een bevestiging van dat overlijden op het Internet, maar vonden alleen condoleances op Facebook (maar die konden berusten op een misverstand, troostten we ons nog) en uiteindelijk ook een reactie op mijn post van 18 december.

Foto’s van gisteren: gezelligheid troef!

Gisteren had Roger er geen tijd meer voor, maar nu zijn ze geüpload, zijn foto’s van ons gezellig etentje.

 De meeste foto’s zijn van Roger. Maar de laatste van Michel. En net toen dacht ik weer aan onze vriend die voor zijn leven vecht!

Nieuwjaarsbuffet van Heemkunde Groot Heers

Ik kreeg vandaag eindelijk voldoende tijd om de kamer van Zeger te stofzuigen en schoon te maken. Wel heb ik er enkele uurtjes aan besteed en voelde ik dat daarna weer aan mijn rug! Maar nu is ze dus vrij netjes en heel aangenaam: dus, Zeger, wees nog maar eens welkom!

Ik heb ook met Nany gebeld, die me weer heel veel te vertellen had.

Daarna gingen we naar Heks waar we zouden deelnemen aan het Nieuwjaars diner van Heemkunde. In feite was het een koud en warm buffet met heerlijke gerechten, bereid en geserveerd door een traiteur uit Heers die – waarschijnlijk zonder het zelf te weten – nog verre familie is van onze vriend  Guy Missotten.

Ik heb ervan genoten: het was allemaal heel lekker, de wijn was uitmuntend en we hebben heel boeiende en soms zelfs heel diepzinnige conversaties gevoerd met verschillende Heemkunde-leden. De sfeer was opvallend vriendschappelijk, afijn, iedereen leek blij en gelukkig. Boudewijn Knevels en wij hadden het wel ook over onze doodzieke vriend van de KVLS, wat toch wel even een schaduw wierp over al dat gelukzalige!

Ik heb een man, met wie ik een heel interessant gesprek had, beloofd hem een van deze dagen een mail te sturen. Hij is diaken, pastor in een ziekenhuis en heeft vaak te maken met palliatieve patiënten: dat was voer genoeg voor een serieus gesprek!

Het enige wat ik mis op zulke feestjes (en al wie met mij af en toe buiten in de kou een sigaret opstak, beaamde dat) is het zoals vroeger, heel lang geleden nu, gezellig een sigaret kunnen roken aan tafel terwijl ik van mijn wijn geniet!

Roger heeft foto’s gemaakt (en ook de voorzitter, Michel, mét het toestel van Roger) maar die zal hij pas morgen kunnen opladen; nu heeft hij het immers nog te druk met de boekhouding van Heemkunde Groot Heers!

Ondanks de koude een rijke dag!

Volgens mijn smartphone was het rond de -5°C terwijl we vandaag onze boodschappen deden, maar het voelde aan als minstens -8°C.

Onderweg kreeg ik een oproep van Edith (voorzitster van de KVLS): of we de bestuursvergadering van deze avond niet zouden afgelasten. Naar het schijnt werd er voor deze avond mist voorspeld (ik had daar wel niets over gehoord). Voor mij was dat echt oké: dat zou veel tijd gewonnen zijn en ik kon dan eindelijk de opgeruimde kamer van Zeger onder handen nemen (stofzuigen, enzovoort). Maar daar kwam weer niets van! Nog voor we terug thuis waren, hoorde ik op mijn mobieltje vertalingen aankomen.

Nadat ik taverne “De Ploeg” in Diepenbeek had gemaild dat de geplande vergadering niet zou doorgaan, begon ik te vertalen. Ik heb er de rest van de middag en een groot deel van de avond aan besteed. Het was interessant, maar niet gemakkelijk! En veel!

Ondertussen belde Roger met zijn broer die vandaag verjaart, en kreeg ik veel mails binnen (ik heb gelukkig voldoende zelfdiscipline om met het lezen ervan te wachten tot ik klaar ben met mijn werk).

Eergisteren had ik een berichtje gekregen van onze vrienden uit de “Ardenne profonde”. André en Chantal vroegen zich af waarom ze niets meer van ons hoorden, maar die vraag stelden wij ons ook! De laatste keer dat we elkaar zagen (ik denk in september of oktober 2011), beloofden zij dat ze ons heel gauw zouden uitnodigen, samen met hun dochter en haar echtgenoot. Maar, buiten af en toe een PPS, lazen we niets meer van hen.

Wat zijn mensen toch rare wezens! Ik durfde hen niet te herinneren aan hun belofte, zij waren blijkbaar hun belofte vergeten, dachten dat wij hen gingen uitnodigen en durfden ons daar ook niet aan te herinneren!

Heel lang geleden, nog voor iemand van ons een computer had, zou zoiets niet gebeurd zijn! Toen schreven André en ik minstens elke maand een (nu als ouderwets beschouwde) brief naar elkaar, of we bij elkaar op visite zouden gaan of niet.

Maar kom, dat is nu opgelost. Een van de berichtjes vandaag kwam van hen… En we spreken af in april! Blij dat ik ben!

Er waren ook e-mails over onze KVLS-vriend die vecht voor zijn leven! Boudewijn Knevels (die ik even aan telefoon had) vertelde me dat hij hem op 27 december nog had ontmoet, en dat hij toen nog vrij gezond leek. Wat kan het soms toch snel gaan!

Ik heb deze avond nog naar een aflevering van Star Trek gekeken, maar vond die niet zo goed.

Over godsdienst en zo

Hoewel ik er constant op hamer dat godsdienst en geloof, en zelfs godsdienst en de Bijbel (vaak) niets met elkaar te maken hebben, heb ik dit stukje heel interessant gevonden. Ik had het al een heel poosje geleden gevonden, maar ons leven was weer te druk om er even bij stil te staan. Nu heb ik het herlezen, vlak voor het (eindelijk) slapengaan.

Congoboot Charlesville (2)

Thuis (na het Elenasitten) vond ik twee mails over die boot. Mijn vriendin Marie-Louise had erover gelezen, en Martine stuurde een link naar dit stukje. Voor 1 symbolische euro kan hij nu gekocht worden! Zou dat schip dan toch nog gered kunnen worden?

Elena-dag en slecht nieuws

Het was Elena-dag vandaag en ons meisje is heel druk bezig geweest: naar kinderliedjes geluisterd (en gedanst), op haar pianootje getokkeld, met haar dierentuin gespeeld, met haar poppenwagen rondgelopen en in boekjes “gelezen”. We zijn niet gaan wandelen: het vroor rond de -5°C en Elena was fel verkouden.

Ze had geen dutje willen doen en rond 16 uur, nadat ze wat fruit en yoghurt had gegeten, deden we samen met haar mama boodschappen. In het terugkomen viel Elena in slaap in de auto. We legden haar in bed, en toen haar “nonkel” Zeger eraan kwam rond 18:30 uur, sliep ze nog steeds. Iets later heb ik haar toch gewekt: anders zou ze misschien ‘s nachts haar ouders wakker maken. Ze at (heel goed) samen met ons, maar het was duidelijk dat ze nog moe was. Ze vroeg trouwens zelf kort na het avondeten naar haar flesje en om haar pyjama aan te trekken. Daarna wilde ze nog eerst met Zeger naar een paar tekenfilmpjes kijken maar vroeg me al gauw zelf om het verhaaltje te vertellen dat bij haar slaapritueel hoort. Al tijdens het voorlezen, viel ze in slaap. Met een gelukzalige glimlach op haar gezicht.

Zeger en ik genoten nog van een paar afleveringen van “Friends”. Ondertussen kwam onze schoonzoon thuis en ging Roger onze dochter halen (normaal gaat ze op de fiets naar school, maar ten eerste wordt dat wat te zwaar voor haar en ten tweede was het echt te koud). Daarna zijn Roger, Zeger en ik vertrokken, want het was al heel laat…

In de loop van de middag kreeg ik zonder reden een eigenaardig intens droevig gevoel over mij. Dat gebeurt nog en vaak is dat de voorbode van slecht nieuws (maar niet elk slecht nieuws wordt voorafgegaan door dat gevoel). Het is heel onaangenaam, omdat ik niet weet waarom ik me zo voel, en er dikwijls, net zoals vandaag,  absoluut geen reden voor lijkt te zijn, integendeel. Even dacht ik nog aan onze familiezieke, of dat ik misschien naar Nany moest bellen, want wie weet wat er ondertussen was gebeurd in mijn familie?  Dat leek me echter niet zo’n goed idee: andere mensen alarmeren als ik zelf niet weet waarom ik dat doe? Zelfs tegen Roger zei ik niets, om dezelfde reden. Maar dan bliepte mijn GSM: een door Edith (bestuurster van de KVLS) doorgestuurd bericht van de vrouw van een bestuurslid. Ik wist dat hij al jaren ziek was… Maar wat ik las, had ik niet verwacht: hij vecht op dit ogenblik voor zijn leven! Zoals altijd als ik dat onbestemd gevoel heb, verdween het meteen nadat ik dacht er de reden voor gevonden te hebben. Niet dat ik dit nieuws niet vreselijk vind, integendeel. Ik voelde me zelfs nog droeviger, maar het vervelende idee dat ik niet wist aan wat dat lag, was op slag verdwenen. 

Sneeuw op Rogers 69ste verjaardag!

Deze dag was volledig in het teken van Roger en ik had mijn klanten gewaarschuwd dat ik geen enkele vertaling zou aannemen. Roger mocht beslissen over onze bezigheden.
Dat werd eerst de spullen, waar Zeger gisteren (soms met veel moeite) afstand van deed, naar het containerpark in Opheers (deelgemeente van Heers) brengen. Eigenaardige keuze misschien, maar Roger is eigenlijk graag op het containerpark (in de hoop daar iets te vinden dat onze rommel kan aanvullen?)

Het was al lichtjes aan het sneeuwen toen we vertrokken, maar de vlokken werden steeds dikker en ze bleven liggen. We zouden normaal gezien daarna in Sint-Truiden onze boodschappen doen, maar om geen risico’s te nemen, besloten we toch maar in Heers de meest nodige spullen te kopen. Veel hadden we niet nodig, want Roger wilde graag het vlees (rest van vorige zondag) dat we van onze dochter meekregen, vandaag eten. We kochten dus wat groenten en een paar flessen wijn.

Terwijl we aan de kassa stonden aan te schuiven, hoorden we de uitbater zijn beste Frans ten toon spreiden ten overstaande van een leverancier. Zulke zaken zijn, denk ik, alleen hier mogelijk! Als een Nederlandstalige iets in Wallonië levert, zal hij wel zorgen dat hij een beetje Frans spreekt!

De sneeuw bleef neerdwarrelen, alles werd wit (Roger maakte enkele foto’s maar heeft ze nog niet geüpload) en ik kreeg zin in een wandeling in de sneeuw. Roger echter niet, vandaag was zijn dag, dus…

Ik had later nog even Hendrik en Nany aan telefoon. De eerste behelpt zich nu met zijn krukken, de tweede vroeg of Roger nu 66 of 67 jaar werd! Mama toch! Roger vertoeft sinds 23:30 uur deze avond welgeteld 69 jaren op deze wereld!

We aperitiefeden (naar het schijnt moet je dat zo schrijven!) met Oloroso, olijven met look, en maatjes, daarna aten we een rijke groentesoep met spruitjes én de balletjes die Roger normaal niet krijgt van mij in het kader van zijn dieet, gevolgd door dus dat lekkere vlees, witloofsla, latuw, tomaat, komkommer… en weer frietjes! Ik weet het, deze maand is niet bevorderlijk voor onze lijn! Roger, die de laatste weken rustig aan het vermageren was, merkte deze ochtend op de weegschaal dat hij een kilo was verdikt. Ikzelf heb me niet durven wegen: ik voel aan mijn spijkerbroeken dat er ook wat vet is bijgekomen!

Voor een dessert had ik niet gezorgd: noch Roger noch ik hunkeren daarnaar. Wel heb ik, terwijl Roger nog even op zijn pc bezig was, liggen lezen in de relax, met uiteraard een blokje bittere chocolade. Op dat moment kregen we een telefoontje van onze dochter, uiteraard om haar papa geluk te wensen. Ook Elena kwam even aan de lijn en daarna mocht ik nog even praten met onze grote meid. Wat had ze veel te vertellen: ze had blijkbaar in de sneeuw gespeeld met haar Vake (Vake en Moeke kwamen vandaag babysitten) en had “boempats” gedaan (ze was dus gevallen). Maar het deed geen pijn!

En nu staat er Flamenco op: ik word nostalgisch tot en met. En ik vermoed Roger ook.

Elena wordt vandaag 2 jaar, Roger morgen 69!

Vandaag werd Elena 2 jaar en dat werd gisteren gevierd. Even hadden we sneeuw gevreesd, maar de dag bleef droog. In het naar Leuven rijden zagen we wel dat het over de taalgrens wel een beetje gesneeuwd had.

Om 5 voor 13 uur kwam mijn moeder Nany aan in het station van Leuven. We hadden afgesproken aan de achterkant van het station, in Kessel-Lo dus. Tot kort geleden was dat het gemakkelijkst omdat je daar een ruime parkeermogelijkheid hebt, maar nu bleek daar alles veranderd. Terwijl Roger aarzelde of hij die nieuwe betalende stationsparking zou binnenrijden, belde Nany op mijn mobieltje: ze vond deze keer niet zo direct de weg naar die achterkant van het station. Uiteindelijk troffen we elkaar toch, terwijl wij een voor mij duizelingwekkende hoge trap vanuit de parking afdaalden en zij daar beneden op ons stond te wachten.  Daarna gingen we Zeger oppikken.

Toen we bij onze dochter aankwamen, bleek Elena nog haar dutje te doen. Ik was niet de enige die dat een goed idee vond: zo zou ze daarna fris wakker zijn en niet te snel moe worden van al het feestelijke dat op haar wachtte!

Toen ze opstond leek ze een beetje overrompeld: al dat volk (haar 4 grootouders, haar overgrootmoeder Nany, Zeger, haar oom en tante Dominique en Hilde en  haar 2 neefjes)! Moemoe (haar andere overgrootmoeder) kon er jammer genoeg niet bij zijn, evenmin als haar nonkel Hendrik en Anneke.

Nadat Elena door al die mensen werd geknuffeld en iedereen haar mooi kroontje had bewonderd – die haar mama voor haar had gemaakt en waar ze heel fier op was - werd ze onder de cadeautjes bedolven. Je merkte wel dat Elena genoot van de drukte en de aandacht, dat ze besefte dat alles rond haar draaide maar ik vermoed dat ze niet begreep aan wat dat allemaal te wijten was!

 Foto’s Roger en Zeger (ik weet niet wie welke foto’s heeft gemaakt)

Af en toe moest een cadeautje nog in elkaar gestoken worden, zoals de poppenwagen die Nany gaf, maar Elena oefende voldoende geduld: er was zoveel te ontdekken!

 Foto Roger of Zeger

Daarna (na een aperitief terwijl Elena alles ontdekte) gingen we aan tafel voor wat onze dochter had bedoeld als een heel eenvoudig maal. Het werd een heerlijke fondue, met heel mals vlees, en slaatjes. De papa van Elena had gezorgd voor versgebakken frieten. Elena zat naast haar neefjes en ik vond het ontroerend hoe ze haar van alles probeerden aan te leren! Ze heeft gesmuld van het vlees, van “haar” appelmoes, en daarna van de taarten. Ze begreep wel niet waarom die mooie vlammen van de kaarsjes erop door te blazen moesten gedoofd worden en nog minder waarom vlak daarna, net toen zij een ontgoochelde gezichtsuitdrukking vertoonde, iedereen begon te zingen voor haar!

Dus ging ze maar aan het spelen!

 Foto Roger of Zeger

Toch draaide niet echt alles rond Elena. Ik vond het heel prettig haar andere grootouders, tante, oom en neefjes weer te ontmoeten, en ik heb heel veel zin om in te gaan op hun voorstel: elkaar in de zomer in Denia (Spanje) ontmoeten!

Rond 19 uur zijn wij vertrokken, met Nany en Zeger (die vandaag een vrije dag had). We hebben eerst  Nany naar huis gebracht (anders moesten we haar al heel vroeg naar de trein brengen) en daar ben ik Roger heel dankbaar voor, want die omweg betekende voor hem in totaal toch bijna drie uur rijden! Ik kreeg vandaag trouwens een mail van mijn zus Bie: Nany bleek Roger ook enorm dankbaar te zijn!

Thuis praatten we nog een poosje met Zeger, terwijl we genoten van een paar biertjes (jaja, Zeger heeft leren bier drinken! Liefst donker bier, en zeker geen Pils!). Zeer aangename en leerrijke gesprekken. Zo had Zeger kritiek op Oostland (waarvan toevallig een exemplaar op de salontafel lag) en ik denk dat hij op alle gebied gelijk heeft. Ik heb alles genoteerd en op de volgende vergadering van de KVLS, spreek ik erover.

Vandaag ging Zeger zijn kamer opruimen. Ik had hem daarvoor zijn hulp gevraagd, want hij is zoals Roger: hij stapelde zoveel op dat het schoonmaken echt niet meer te doen was. Eerst wilde ik hem helpen, maar ik kreeg deze ochtend weer vier kleine vertalingen aan, waar ik dus eerst aan werkte. Ondertussen heeft Zeger prachtig werk geleverd… En heel veel weggesmeten. Sommige dingen na jaren bijhouden omwille van de sentimentele waarde en nu toch inzien dat het eigenlijk weg mag, is echt niet gemakkelijk! Maar dat lukte niet met alles: zo moet ik een van de volgende dagen de “visknuffel” waar hij zo van hield als peuter een wasbeurt geven!

Kort na onze linzensoep van deze avond brachten we Zeger naar het station van Sint-Truiden, van waar hij naar Leuven zou sporen.

En ik voelde me een beetje droevig: het was zo goed Zeger nog eens thuis te hebben (meestal ontmoeten we elkaar de laatste tijd bij zijn zus, wat voor hem inderdaad veel gemakkelijker is).

Het is zo jammer dat jullie er deze dagen niet bij konden zijn, Anneke en Hendrik!

Ziekenbezoek, lectuur en Star Trek

Nadat we hadden gestofzuigd (ik zei gisteren wel dat de werken ongelooflijk weinig vuil hadden opgeleverd, maar dat betekent niet dat er helemaal geen stof werd geproduceerd), stelde ik voor nog eens op bezoek te gaan bij onze familiezieke. We zijn er lang gebleven. Haar broer was er al voor ons en kort daarop kwam haar echtgenoot er ook aan. De zieke stelde zelf voor iets te gaan drinken in de cafetaria. Daar zijn we heel lang blijven keuvelen. Ik merk vooruitgang bij haar maar het gaat heel traag. En daar is zij zich ook van bewust! Heel frustrerend allemaal, niet alleen voor haar, maar ook voor haar man die ik echt bewonder!

We waren rond 18:30 uur thuis en ik heb echt in een recordtempo een lekker en gezond etentje op tafel getoverd!

Ook nog even gebeld met onze jongens. Hendrik klaagt nog steeds over wat pijn, maar heeft eindelijk krukken die hem een beetje meer bewegingsvrijheid geven. Het telefoontje met Zeger ging dan weer over bepaalde afspraken. Ik heb ook een aantal mails beantwoord (maar niet allemaal, waarvoor ik me hier verontschuldig) en daarna nog even verder gelezen in “Het vreemde van de aarde” van Bodifée. Ik weet het, ik doe ongelooflijk lang over dat boek (maar ik heb tussendoor al wel twee romans verorberd). Ik heb het al gezegd: hoewel het boek mij ontzettend boeit, blijkt mijn wetenschappelijke bagage echt te licht om alles te begrijpen!

Ik heb de avond beëindigd met een van de ons door Hendrik geleende afleveringen van Star Trek. Ik had vroeger nooit vermoed dat ik daar zo fel zou van genieten! En hetzelfde geldt voor “Friends” waar ik geregeld met Zeger naar kijk. Eigenlijk zou een moeder reeds vroeger moeten luisteren naar de smaak van haar kinderen…

Hoewel… We kijken met Elena soms naar “Bumba”, en hoewel ik onze grote meid daar echt zie in opgaan (en het haar gun), begrijp ik de waarde ervan echt  niet! En dat ligt volgens mij niet aan het feit dat ik te volwassen ben! Of toch? 

Een typisch Bumba-voorbeeld

Luie dag terwijl anderen werkten

Terwijl die werken aan ons huis aan de gang waren, heb ik lui in de relax zitten lezen. Ik had immers geen vertaling te maken, verder schoonmaken had geen zin, gaan wandelen was onmogelijk, en in administratief werk had ik helemaal geen zin. Ik had wel een plaid over mij getrokken, want het was koud met de voordeur die  openbleef omdat die mannen constant binnen en buiten liepen. Ze hebben mooi werk geleverd (maar er volgen nog werkzaamheden, na de vrieskou – het vriest eindelijk!) en hebben de boel opvallend proper achtergelaten.

Nu, om eerlijk te zijn, ik heb genoten van deze luie dag! Ik heb ook oude foto’s van Roger zitten bekijken en viel onder andere op dit schattig filmpje dat hij op 6 december maakte van Elena:

 

Elena maakt van zichzelf een “mooi meisje”

 

Ik weet niet van wie Elena die uitdrukking “mooi meisje maken” heeft! Zeker niet van mij. Van Lutti, de onthaalmoeder? Of van Moeke, haar andere grootmoeder?

“Ik zag twee beren”… en een voetblessure

Vandaag zou mijn vader 84 jaar zijn geworden!

Gisteren gingen Roger en ik nog eens Elenasitten. Toen we bij Lutti, de onthaalmoeder, aankwamen, zat onze meid fier op het potje! Dat herinnerde me aan ons laatste bezoek aan onze familiezieke. Haar kleindochter (ongeveer een half jaar ouder dan Elena) was toen haar gevoeg op een echt toilet gaan doen en werd daar tot en met voor geprezen. Roger opperde lachend dat hij daar niet meer werd voor geprezen, waarop ik antwoordde dat ik dat in het vervolg wel zou doen als hij daar echt op stond!

Ik heb weer genoten van mijn middag met onze kleindochter. Ze gaf haar poppen te eten, zij en ik moesten weer “wandelen”, elk  met een tas (nee, deze keer geen koffertje/valiesje) én met een hoedje op, we hebben “gelezen” in prentenboeken en torens gebouwd met Duploblokjes. Elena zong geregeld van “’k Zag twee beren…” en heeft heel goed gegeten. Ook ging ze zonder probleem een dutje doen. Rond die tijd kreeg ik een telefoontje van Nany. Normaal gezien zou ze heel binnenkort met ons afspreken aan het station van Leuven om van daaruit samen naar Elena te gaan. En ze rekende op Hendrik die dezelfde dag ook vanuit het Antwerpse naar Leuven zou sporen (Nany wordt 82 in mei, en ik vind het normaal dat ze graag jonger gezelschap bij zich heeft op reis). Niet zozeer de rit Antwerpen-Leuven baarde haar zorgen, wel de terugreis. Vooral omdat ze in Antwerpen van het station naar de bushalte moet lopen langs niet al te fel verlichte straten die daarbij nog een vrij slechte reputatie hebben. Ze was dan ook heel blij toen Hendrik haar beloofde in Antwerpen mee tot aan die autobushalte te lopen. Helaas, ze vertelde me dat ze pas met Hendrik had gebeld: hij had zijn teen serieus geblesseerd en wist niet of hij zijn belofte kon nakomen. Uiteraard belde ik meteen naar onze oudste die inderdaad heel veel pijn had, amper kon stappen, en dus niet weet of hij op die afspraak zal kunnen zijn.

Gisteren avond kwam “nonkel Zeger” eten bij zijn zus (die toen al was gaan lesgeven). Natuurlijk speelde hij nog een poosje met Elena, onder andere (terwijl ik kookte) met plasticine. Dat was de eerste keer voor onze grote meid en ze leek enorm te genieten van de zeer eenvoudige dingetjes die hij haar leerde maken.

Elena speelt voor de eerste keer met plasticine, met haar “nonkel Zeger”

Na het eten, nadat Elena nog een paar keer enthousiast had gezongen van “’k Zag twee beren…”, stelde ik voor samen met haar naar een aflevering van “Friends” te kijken. Maar zij speelde liever verder met de plasticine terwijl deze keer Roger toezicht hield.

Na die ene aflevering voor Zeger en mij was het echt tijd voor haar nachtflesje, waarvan ze maar de helft opdronk. Ik had haar dan ook gezegd dat ze daarna naar bed moest en ze begon dus meteen na die halve fles krokodillentranen te wenen: ‘Elena slapen niet, Elena (film) kijken!’. Ze geeft de laatste tijd blijk een geheugen te hebben en het was  duidelijk dat ze zich herinnerde dat ik dat “filmpje” had “beloofd” maar dat ze (omwille van haar andere keuze) dat nog niet had gekregen. Ik legde echter rustig uit dat ze nu echt naar bed moest en eigenaardig genoeg werd ze daarna heel kalm. Ze viel zelfs bijna in slaap terwijl ik haar pyjama aantrok, en toen ik, na nog een verhaaltje en een kusje, haar kamer verliet, leek ze mij helemaal ingeslapen.

Zeger en ik keken met veel plezier naar nog een paar afleveringen van “Friends”… en hoorden ineens via de babyfoon Elena in haar bedje stilletjes zingen: ‘Ik zag twee beren…’

Vandaag stond op mijn programma: “verder schoonmaken” , maar dat heb ik niet gedaan!  Maanden geleden al hadden we immers enkele werken aan de gevel van ons huis besteld, en net gisteren (nadat ik eindelijk nog eens aan de schoonmaak was begonnen, typisch!) hoorden we dat er deze ochtend om 9 uur zou aan begonnen worden! Heel vroeg voor ons doen – zeker als we de avond ervoor zo laat pas thuis zijn -  maar die verdere schoonmaak wordt wel uitgesteld tot na de werken!

Morgen verwachten we al werklui om 8 uur: het is voor mij nu hoog tijd om te gaan slapen!

Natuurlijk heb ik vandaag nog even met Hendrik gebeld! Hij heeft pijn!