Na de gezellige drukke dag van gisteren bezocht ik voor het slapengaan nog enkele blogs en onder andere deze die weer ongeveer hetzelfde zegt als wat ik zelf denk over die "nieuwkomersverklaring".
Zijn onze politici dan zo dom? Is er niemand daar die inziet wat onze vriend Beeckman gisterenavond ook tegen mij zei: dat hij vreest dat kort na zijn overlijden zijn kleindochter een boerka zal moeten dragen. Of zijn wij zelf zo dom? En hebben onze linkse vrienden gelijk én Houellebecq ongelijk?
donderdag 31 maart 2016
Hoogtevreesdrukte op een gezellige dag
Rond 11 uur deze ochtend reden we langs de 313 naar Hendrik in wiens flat Roger enkele werkjes zou verrichten. Wat een drukte onderweg: vrachtwagens en nog eens vrachtwagens, echt niets voor mij! Ik kwam dus al redelijk zenuwachtig bij onze zoon aan en toen moest mijn hoogtevrees nog die steile, hoge trap naar de tweede verdieping trotseren!
Afijn, terwijl ik bekwam met een drankje, zorgde Roger voor die enkele werkjes en overhandigde Hendrik mij allerlei cadeautjes voor de kleinkinderen vanwege mijn Antwerpse vriendin Jeannine (heel fel bedankt, Jeannine!).
Daarna reden we naar Nany (mijn moeder dus). Maar eerst moest ik wel die trap weer af natuurlijk.:-(
Bij Nany (na weer een trap die me rillingen bezorgt) troffen we Elena, Matthias, kleine Eva en hun moeder. En ook mijn oom "Nononc" en zijn vrouw Françoise die ongeveer samen met ons waren aangekomen. Er werd gespeeld, gebabbeld en even later gingen onze dochter, de kindjes, Roger en ik samen spelen in een nabijgelegen speeltuintje (weer die trap af!). Ondertussen waren ook onze vrienden Roger en Lily Beeckman aangekomen. Nadat de kindjes en hun mama terug naar het Leuvense waren vertrokken en wij terug naar boven waren gegaan, kwam ook tante José er aan.
Na een gezellig aperitief vertrokken we (weer de trap af: wat werd mijn hoogtevrees op de proef gesteld vandaag!) samen naar een Chinees restaurant in de buurt.
Heel lekker gegeten, zelfs iets te veel. De sfeer was uitmuntend en toch dachten Roger en ik rond 21:30 uur aan terug naar huis rijden. Ik merkte wel dat Nany dat te vroeg vond ('Met Hendrik blijven jullie toch soms tot heel laat op', opperde ze) maar... nu moesten we nog meer dan 1:15 uur rijden en onderweg naar Hendrik had ik een vertaling aangekregen die ik had beloofd morgenochtend te leveren.
We kwamen thuis aan om precies 23 uur en vonden er een overlijdensbericht van vriendin Lilianes moeder en twee dringende facturen. Nog voor ik aan de vertaling begon, heb ik dus snel een mail gestuurd naar Paul en Liliane. De vertaling ging heel vlot en was ook niet zo lang: iets over 24 uur was ik ermee klaar.
Daarna nog snel die facturen ingeschreven en betaald, mijn eigen facturen opgesteld en nu (0:30 uur) ga ik eindelijk tijd maken om jullie mails te lezen, vrienden. Maar sorry, een antwoord hoeven jullie deze nacht niet meer te verwachten!
Afijn, terwijl ik bekwam met een drankje, zorgde Roger voor die enkele werkjes en overhandigde Hendrik mij allerlei cadeautjes voor de kleinkinderen vanwege mijn Antwerpse vriendin Jeannine (heel fel bedankt, Jeannine!).
Daarna reden we naar Nany (mijn moeder dus). Maar eerst moest ik wel die trap weer af natuurlijk.:-(
Bij Nany (na weer een trap die me rillingen bezorgt) troffen we Elena, Matthias, kleine Eva en hun moeder. En ook mijn oom "Nononc" en zijn vrouw Françoise die ongeveer samen met ons waren aangekomen. Er werd gespeeld, gebabbeld en even later gingen onze dochter, de kindjes, Roger en ik samen spelen in een nabijgelegen speeltuintje (weer die trap af!). Ondertussen waren ook onze vrienden Roger en Lily Beeckman aangekomen. Nadat de kindjes en hun mama terug naar het Leuvense waren vertrokken en wij terug naar boven waren gegaan, kwam ook tante José er aan.
Na een gezellig aperitief vertrokken we (weer de trap af: wat werd mijn hoogtevrees op de proef gesteld vandaag!) samen naar een Chinees restaurant in de buurt.
 |
| Nononc en Françoise genieten duidelijk van het eten |
 |
| Roger Beeckman en Nononc |
 |
| Met tante José (foto's Roger) |
We kwamen thuis aan om precies 23 uur en vonden er een overlijdensbericht van vriendin Lilianes moeder en twee dringende facturen. Nog voor ik aan de vertaling begon, heb ik dus snel een mail gestuurd naar Paul en Liliane. De vertaling ging heel vlot en was ook niet zo lang: iets over 24 uur was ik ermee klaar.
Daarna nog snel die facturen ingeschreven en betaald, mijn eigen facturen opgesteld en nu (0:30 uur) ga ik eindelijk tijd maken om jullie mails te lezen, vrienden. Maar sorry, een antwoord hoeven jullie deze nacht niet meer te verwachten!
woensdag 30 maart 2016
Verstrooidheid
Na nog twee heel gezellige (wandelingen, boodschappen, bezoek aan de Kringwinkel - en weer thuis gekomen met een twintigtal boeken - films kijken, koken en lekker eten) maar ook een beetje vermoeiende (tot heel diep in de nacht praten) dagen zou Hendrik deze avond de trein terugnemen naar het Antwerpse. Hij kocht een ticket online, pakte zijn spullen in en we vertrokken.
Omdat ik had gemerkt dat zijn ticket nog op de salontafel lag, nam ik dat mee naar de auto. In Borgloon was er een serieuze opstopping: onmogelijk erdoor te geraken. We namen een omweg, waardoor we ettelijke minuten verloren en Hendrik zijn trein dreigde te missen.
Aan het station van Hasselt lieten we hem uitstappen en zochten daarna een parkeerplaats. We waren zelf pas uit de auto gestapt (zodat we Hendrik konden gezelschap houden als hij zijn trein had gemist) toen mijn mobieltje overging. 'Ik heb mijn ticket in de auto laten liggen', hoorde ik Hendrik (die al op de trein zat) panikeren.
Roger en ik dus terug naar de auto waar we natuurlijk geen treinticket vonden... want ondertussen herinnerde ik me dat ik dat onderweg aan Hendrik had gegeven en dat ik had gezien dat hij het plooide en wegstak (maar ik wist niet waarin). Ik had nog steeds Hendrik aan de lijn en vertelde hem over die herinnering, hij bleek dat echter helemaal niet meer te weten. 'Ach, de trein is vertrokken, ik zal wel zien wat ik doe', zei hij nog. En dan ineens: ' O ja, je hebt gelijk, mama! Ik heb het gevonden!'
Roger en ik reden terug naar huis.
 |
| Hendrik en ik zijn de ingrediënten gaan kopen voor een lekkere alu gobi |
 |
| Dit gebouw hadden we nog nooit opgemerkt in Oreye (foto's Roger) |
Aan het station van Hasselt lieten we hem uitstappen en zochten daarna een parkeerplaats. We waren zelf pas uit de auto gestapt (zodat we Hendrik konden gezelschap houden als hij zijn trein had gemist) toen mijn mobieltje overging. 'Ik heb mijn ticket in de auto laten liggen', hoorde ik Hendrik (die al op de trein zat) panikeren.
Roger en ik dus terug naar de auto waar we natuurlijk geen treinticket vonden... want ondertussen herinnerde ik me dat ik dat onderweg aan Hendrik had gegeven en dat ik had gezien dat hij het plooide en wegstak (maar ik wist niet waarin). Ik had nog steeds Hendrik aan de lijn en vertelde hem over die herinnering, hij bleek dat echter helemaal niet meer te weten. 'Ach, de trein is vertrokken, ik zal wel zien wat ik doe', zei hij nog. En dan ineens: ' O ja, je hebt gelijk, mama! Ik heb het gevonden!'
Roger en ik reden terug naar huis.
maandag 28 maart 2016
Paasfeest
 |
| Matthias, Elena, Zeger en Hendrik spelen in de tuin (eigen foto's) |
 |
| Roger, onze twee zonen en onze dochter discussiëren (eigen foto) |
 |
| Foto's Roger |
Ondanks de vele regenbuien werd het gisteren een heel gezellig Paasfeest bij onze dochter en schoonzoon. Eindelijk alle kinderen en kleinkinderen nog eens bij elkaar gekregen, druk met Elena en Matthias gespeeld tussen de regenbuien door (ik wel niet zoveel als Hendrik en Zeger), Eva een beetje verwend, veel gepraat, lekker gegeten en gedronken en vooral genoten van elkaars gezelschap.
 |
| Elena had de tafel helpen dekken en had voor ieder van ons een tekening gemaakt (eigen foto) |
 |
| Foto Roger |
Vandaag was een rustige dag. Ondanks de felle wind, een wandelingetje in Borgloon, een wasmachine laten draaien, een telefoontje met Nany, gekookt en straks is het de bedoeling dat Roger, Hendrik en ik samen naar een film kijken.
zaterdag 26 maart 2016
Weer over de Islam
Sinds de aanslagen in Brussel (en eigenlijk al veel vroeger) stel ik me vragen over de islam, wil ik de Koran lezen (maar dat lukt me dus niet) en zoek ik...
Deze avond nog een heel interessant interview gelezen met Wim Van Rooy, die heel veel zaken vertelde waar ik hetzelfde over denk (en sorry, vrienden, als ik dan politiek incorrect overkom).
Het ging onder andere over de dualiteit in de islam, het "Laat alle mensen tot mij komen" in het christendom, de zogenaamde achterstelling van moslims, de zogenaamde Arabische wetenschap die meestal uit andere culturen afkomstig is, onze eigen angstreflex, over clandenken en individualisme, sentimentaliteit, het onderwijs tegenwoordig, enzovoort.
Echt boeiend! Het interview is hier te vinden.
Deze avond nog een heel interessant interview gelezen met Wim Van Rooy, die heel veel zaken vertelde waar ik hetzelfde over denk (en sorry, vrienden, als ik dan politiek incorrect overkom).
Het ging onder andere over de dualiteit in de islam, het "Laat alle mensen tot mij komen" in het christendom, de zogenaamde achterstelling van moslims, de zogenaamde Arabische wetenschap die meestal uit andere culturen afkomstig is, onze eigen angstreflex, over clandenken en individualisme, sentimentaliteit, het onderwijs tegenwoordig, enzovoort.
Echt boeiend! Het interview is hier te vinden.
Eerste "lenteterras"
Terwijl ik vandaag al aan het koken was voor morgen (Pasen is niet meer hetzelfde feest als vroeger maar toch vieren we het nog met de kinderen en kleinkinderen) belde Nany. 'Ga toch eerst wandelen zolang het zo mooi weer is,' raadde ze me aan, 'en kook daarna'. Daarna had ze het over onze afspraak volgende week en al de mensen die ze daarvoor had gemobiliseerd: het wordt weer een kleine reünie!:-)
Een dik uur later volgden we haar raad op... Maar omdat we onlangs, bij het sorteren van de boeken, een heel aantal dubbele exemplaren hadden gevonden, besloten we die eerst naar de kringwinkel te brengen. Uiteraard bleven we daar weer rondhangen zodat er van wandelen niets in huis kwam.
In het naar huis rijden stelde Roger voor langs de brouwerij van Kerkom te rijden en dat vond ik een uitstekend idee. Op het zonnige binnenplein van de brouwerij genoten we van onze eerste Bink deze lente.
Na het avondeten moest ik uiteraard verder zorgen voor de feestmaaltijd van morgen.
Een dik uur later volgden we haar raad op... Maar omdat we onlangs, bij het sorteren van de boeken, een heel aantal dubbele exemplaren hadden gevonden, besloten we die eerst naar de kringwinkel te brengen. Uiteraard bleven we daar weer rondhangen zodat er van wandelen niets in huis kwam.
 |
| Het is vaak moeilijk een parkeerplaats vinden in de buurt van de kringwinkel: veel particulieren plaatsen een parkeerverbodsbord voor hun huis en wij vragen ons af of dat toegelaten is. |
 |
| Foto's Roger |
vrijdag 25 maart 2016
France Info
Om de avond te eindigen toch nog even tv aan het kijken, maar niet naar de VRT, wel naar France Info (op onze pc). Een heel interessant debat over onder andere terrorisme en integratie.
Lectuur
Hoewel ik vandaag ettelijke uren heb besteed aan wassen, opruimen (samen met Roger onder andere de laatst verworven romans gesorteerd en op de planken gelegd), en nog tal van min of meer onaangename huishoudelijke taakjes heb ik toch ook wat tijd gevonden voor lectuur.
En dan vooral over de gebeurtenissen van vorige dinsdag. In dit stukje vond ik perfect weergegeven de indruk die Roger en ik vorige dinsdag kregen voor we de radio uitzetten (en dan hebben wij zelfs niet naar tv gekeken!).
Roger stuurde me deze analyse door, waar ik echt niet optimistisch van werd. Ten slotte las ik ook deze commentaar van Afshir Ellian.
Heel wat anders dus dan wat we allemaal op de radio te horen kregen (tv hebben we weer niet gekeken).
En dan vooral over de gebeurtenissen van vorige dinsdag. In dit stukje vond ik perfect weergegeven de indruk die Roger en ik vorige dinsdag kregen voor we de radio uitzetten (en dan hebben wij zelfs niet naar tv gekeken!).
Roger stuurde me deze analyse door, waar ik echt niet optimistisch van werd. Ten slotte las ik ook deze commentaar van Afshir Ellian.
Heel wat anders dus dan wat we allemaal op de radio te horen kregen (tv hebben we weer niet gekeken).
Oef!
Ik ben zelden zo blij en opgelucht geweest als toen ik vandaag, tijdens huishoudelijke taken, op mijn smartphone enkele tientallen grappen, filmpjes, raadsels, presentaties en wetenswaardigheden hoorde binnenkomen! Mijn Matadi-vriendin M-R!
Tussen al die zendingen een heel kort mailtje: 'Ik neem altijd de metro naar het centrum van Brussel in dat station. Blijkbaar was het mijn tijd nog niet'.
Tussen al die zendingen een heel kort mailtje: 'Ik neem altijd de metro naar het centrum van Brussel in dat station. Blijkbaar was het mijn tijd nog niet'.
donderdag 24 maart 2016
Over de communicatiemogelijkheden van tegenwoordig en een hopelijk niet omgebrachte vriendin
Eergisteren was het duidelijk dat de moderne communicatiemiddelen heel nuttig zijn (hoewel het telefonienetwerk een poosje stokte, zoals ik heb gelezen).
Vandaag echter viel me voor de zoveelste keer op dat, omwille van al die communicatiemogelijkheden, ik geen tijd overhoud om voor mezelf (creatief dus) te schrijven.
Het begint met een telefoontje (als dat van je eigen moeder komt, ga je daar gretig op in natuurlijk), daarna volgen Power Point-presentaties van vrienden die alleen op die manier in staat zijn hun verbondenheid met jou te tonen, en het eindigt met lange mails die je, naargelang de dringendheid ervan snel of minder snel wilt beantwoorden, ouderwetse brieven waaraan je het antwoord even uitstelt omdat de auteur ervan jou ook drie maanden heeft laten wachten op zijn/haar antwoord, en een chatsessie met iemand die dringender antwoord vraagt. En, uiteraard leef ik niet enkel in een virtuele wereld: er is ook Roger en de mensen die ik in het "echte" leven ontmoet.
Het is soms echt te veel voor mij (zoals bijvoorbeeld die keer dat ik tussen alle mails bijna een aanvraag voor een vertaling niet had gezien) maar vandaag heb ik me echt zorgen gemaakt om een Matadi-vriendin... die in Brussel woont en die mij soms tot 30 (soms interessante) mailtjes per dag stuurt, gewoon - zo denk ik toch - om te tonen dat ze aan mij denkt.
Af en toe gaat ze wel op reis en dan lees ik een poosje niets van haar. De laatste mail die ik van haar kreeg, kwam vorige maandag aan maar vorige dinsdag kreeg ik niets van haar.
Ik denk niet dat ze in Zaventem was, en ik vermoed ook dat ze niet rond 8 uur 's ochtends de metro neemt maar toch stuurde ik haar een mail dinsdagmiddag (hoewel ik het dus eigenlijk rustgevend vond, even geen Power Point-presentaties te krijgen van haar) waarin ik vroeg of zij er nog was.
En ik heb nog steeds geen antwoord gekregen.
Vandaag echter viel me voor de zoveelste keer op dat, omwille van al die communicatiemogelijkheden, ik geen tijd overhoud om voor mezelf (creatief dus) te schrijven.
Het begint met een telefoontje (als dat van je eigen moeder komt, ga je daar gretig op in natuurlijk), daarna volgen Power Point-presentaties van vrienden die alleen op die manier in staat zijn hun verbondenheid met jou te tonen, en het eindigt met lange mails die je, naargelang de dringendheid ervan snel of minder snel wilt beantwoorden, ouderwetse brieven waaraan je het antwoord even uitstelt omdat de auteur ervan jou ook drie maanden heeft laten wachten op zijn/haar antwoord, en een chatsessie met iemand die dringender antwoord vraagt. En, uiteraard leef ik niet enkel in een virtuele wereld: er is ook Roger en de mensen die ik in het "echte" leven ontmoet.
Het is soms echt te veel voor mij (zoals bijvoorbeeld die keer dat ik tussen alle mails bijna een aanvraag voor een vertaling niet had gezien) maar vandaag heb ik me echt zorgen gemaakt om een Matadi-vriendin... die in Brussel woont en die mij soms tot 30 (soms interessante) mailtjes per dag stuurt, gewoon - zo denk ik toch - om te tonen dat ze aan mij denkt.
Af en toe gaat ze wel op reis en dan lees ik een poosje niets van haar. De laatste mail die ik van haar kreeg, kwam vorige maandag aan maar vorige dinsdag kreeg ik niets van haar.
Ik denk niet dat ze in Zaventem was, en ik vermoed ook dat ze niet rond 8 uur 's ochtends de metro neemt maar toch stuurde ik haar een mail dinsdagmiddag (hoewel ik het dus eigenlijk rustgevend vond, even geen Power Point-presentaties te krijgen van haar) waarin ik vroeg of zij er nog was.
En ik heb nog steeds geen antwoord gekregen.
woensdag 23 maart 2016
Iets grappigs vergeten te vertellen
Ik dacht deze avond even terug aan toen we de kindjes van school afhaalden deze middag en herinnerde me iets heel grappigs (dat ik vergat te vertellen).
Op die speelplaats is het altijd een overrompeling (het ging er veel vlotter aan toe in de kleuterschool van onze eigen kinderen, zo'n 30 jaar geleden!).
Elena en Matthias komen elk van een andere hoek de speelplaats opgewandeld, maar deze keer ontdekte ik ze allebei tegelijkertijd tussen al die kleuters. Omdat ik weet dat ze allebei telkens heel intens naar ons zoeken tussen die ontzettend vele papa's, mama's, opa's en oma's, stuurde ik Roger naar Matthias (hij is niet voor niets zijn beste vriend hé :-) nadat ik Matthias al van ver een teken van herkenning had gegeven. Terwijl ik Elena - die ik zag zoeken naar ons - opving, zag ik Matthias naar Roger toelopen, ineens Roger rechtsomkeer maken en Matthias achter hem aan lopen in mijn richting. Ik dacht dus dat ze elkaar hadden gevonden en dat ze samen naar ons toeliepen.
Elena begon al heel veel te vertellen over haar schooldag maar ineens onderbrak Roger ons: 'Ik vind Matthias niet!'
Matthias en ik schoten tegelijk in de lach en ik antwoordde: 'Hij staat vlak achter jou! Hij volgde je immers!'
Toen pas kon Matthias in de armen van zijn opa en peter springen!:-)
Op die speelplaats is het altijd een overrompeling (het ging er veel vlotter aan toe in de kleuterschool van onze eigen kinderen, zo'n 30 jaar geleden!).
Elena en Matthias komen elk van een andere hoek de speelplaats opgewandeld, maar deze keer ontdekte ik ze allebei tegelijkertijd tussen al die kleuters. Omdat ik weet dat ze allebei telkens heel intens naar ons zoeken tussen die ontzettend vele papa's, mama's, opa's en oma's, stuurde ik Roger naar Matthias (hij is niet voor niets zijn beste vriend hé :-) nadat ik Matthias al van ver een teken van herkenning had gegeven. Terwijl ik Elena - die ik zag zoeken naar ons - opving, zag ik Matthias naar Roger toelopen, ineens Roger rechtsomkeer maken en Matthias achter hem aan lopen in mijn richting. Ik dacht dus dat ze elkaar hadden gevonden en dat ze samen naar ons toeliepen.
Elena begon al heel veel te vertellen over haar schooldag maar ineens onderbrak Roger ons: 'Ik vind Matthias niet!'
Matthias en ik schoten tegelijk in de lach en ik antwoordde: 'Hij staat vlak achter jou! Hij volgde je immers!'
Toen pas kon Matthias in de armen van zijn opa en peter springen!:-)
Elena maakt een boekje
In tegenstelling tot vorige keren konden we deze middag niet zo maar het terrein van de school op. Normaal gezien is alleen de poort naar de speelplaats gesloten, nu was ook de buitenpoort vergrendeld tot een personeelslid die stipt om 12 uur kwam openen. Onze dochter had ons ook verteld dat de kinderen enkel met hun ouders en grootouders werden meegegeven en dat zij zelf 's ochtends de kinderen niet tot op de speelplaats had mogen brengen: ze werden afgehaald door hun juf aan de buitenpoort. Is dat allemaal niet een beetje overdreven? Alsof dat een terrorist zou tegenhouden!
Elena bleek een summiere uitleg gekregen te hebben over de gebeurtenissen van gisteren en maakte zich blijkbaar veel minder zorgen dan de media hadden voorzien. Matthias stelde zich helemaal geen vragen.
Na het middageten, een zuigfles voor Eva en enkele spelletjes in de tuin besloot Elena dat ze een boekje zou maken.
Eerst maakte ze tekeningen, daarna vertelde ze me erbij een verhaaltje dat ik moest opschrijven. En uiteraard moest opa daarna haar boekje voorlezen. Matthias luisterde aandachtig en Eva ook vanuit haar box, had ik de indruk!:-)
Later moesten onze dochter en schoonzoon natuurlijk ook (hardop) uit het boekje lezen en je merkte wel dat Elena heel fier was op haar prestatie... en Matthias heel trots op zijn grote zus!
Eva lijkt wel mee te luisteren (foto's Roger)
Elena bleek een summiere uitleg gekregen te hebben over de gebeurtenissen van gisteren en maakte zich blijkbaar veel minder zorgen dan de media hadden voorzien. Matthias stelde zich helemaal geen vragen.
Na het middageten, een zuigfles voor Eva en enkele spelletjes in de tuin besloot Elena dat ze een boekje zou maken.
Eerst maakte ze tekeningen, daarna vertelde ze me erbij een verhaaltje dat ik moest opschrijven. En uiteraard moest opa daarna haar boekje voorlezen. Matthias luisterde aandachtig en Eva ook vanuit haar box, had ik de indruk!:-)
Later moesten onze dochter en schoonzoon natuurlijk ook (hardop) uit het boekje lezen en je merkte wel dat Elena heel fier was op haar prestatie... en Matthias heel trots op zijn grote zus!
 |
| Matthias en Elena luisteren naar opa die Elena's verhaal voorleest (eigen foto) |
Eva lijkt wel mee te luisteren (foto's Roger)
dinsdag 22 maart 2016
De gruwel komt steeds dichterbij
Tijdens onze brunch zat ik gezellig een papieren brief van mijn Matadi-vriendin zonder computer te lezen. Ze had het onder andere over de aanslag van 13 november in Parijs en over het feit dat, hoewel ze ooit een aanslag in Brussel verwacht ('Al die maatregelen dienen om de bevolking te sussen maar nuttig en doeltreffend zijn ze niet: die soldaten zijn onmachtig tegenover een terrorist die zichzelf opblaast', schrijft ze) zij in die stad gewoon de metro blijft nemen, boodschappen doen enzovoort.
En dan zet Roger de radio aan om naar het nieuws te luisteren en horen we over de aanslagen in Brussel. Vreselijk!
Het viel me wel op dat ik eerst heel egoïstisch aan mijn eigen familie en vrienden dacht en me opgelucht voelde omdat geen van onze kinderen in die stad werkt (Hendrik heeft er wel een tijdje gewerkt), dat niemand die ik ken vandaag op reis zou vertrekken, dat een andere vriendin uit Brussel me nog een mail had gestuurd na het tijdstip van de aanslagen en dat de vriendin zonder computer op dat uur zeker nog niet in de metro zat.
Uiteraard ging het de hele dag over niets anders op de radio (tv hebben we niet gekeken) zodanig dat we die na een poosje gewoon hebben uitgezet en dat we toch maar onze dagelijkse wandeling zijn gaan maken.
We reden nog eens naar Bevingen waar we hetzelfde bos als vorig jaar in liepen. Weer zagen we tussen de kale takken die spookpaviljoenen en deze keer ontdekten we zelfs een vervallen kasteel dat volgens Roger ook het leger heeft toebehoord.
Toen we thuiskwamen, las ik in de kranten dat IS de aanslagen had opgeëist, wat niemand verwondert, vermoed ik.
En dan zet Roger de radio aan om naar het nieuws te luisteren en horen we over de aanslagen in Brussel. Vreselijk!
Het viel me wel op dat ik eerst heel egoïstisch aan mijn eigen familie en vrienden dacht en me opgelucht voelde omdat geen van onze kinderen in die stad werkt (Hendrik heeft er wel een tijdje gewerkt), dat niemand die ik ken vandaag op reis zou vertrekken, dat een andere vriendin uit Brussel me nog een mail had gestuurd na het tijdstip van de aanslagen en dat de vriendin zonder computer op dat uur zeker nog niet in de metro zat.
Uiteraard ging het de hele dag over niets anders op de radio (tv hebben we niet gekeken) zodanig dat we die na een poosje gewoon hebben uitgezet en dat we toch maar onze dagelijkse wandeling zijn gaan maken.
We reden nog eens naar Bevingen waar we hetzelfde bos als vorig jaar in liepen. Weer zagen we tussen de kale takken die spookpaviljoenen en deze keer ontdekten we zelfs een vervallen kasteel dat volgens Roger ook het leger heeft toebehoord.
 |
| Foto's Roger |
maandag 21 maart 2016
Mechelen-Bovelingen
Vandaag hebben we tijd kunnen maken voor een korte wandeling (ongeveer 40 minuten) in Mechelen-Bovelingen.
We werden er vooral geïntrigeerd door de pastorie die binnenkort wordt omgebouwd tot een horecazaak, een voor ons onbekende soort gans... en een lintzaag die we zagen staan in de buurt van 't Skokkelpjaat.
We werden er vooral geïntrigeerd door de pastorie die binnenkort wordt omgebouwd tot een horecazaak, een voor ons onbekende soort gans... en een lintzaag die we zagen staan in de buurt van 't Skokkelpjaat.
 |
| Hier komt dus binnenkort een nieuwe horecazaak (zie volgende foto's) |
 |
| Achter het gebouw vonden we een soort schuur, wat niet gebruikelijk is voor een pastorie; en het hoofdgebouw vertoonde geen deur uitgevend op de tuin (zie volgende foto) |
 |
 |
| Wij kennen deze als een varken knorrende vogel niet. Weet iemand wat dat is? |
 |
| Foto's Roger |
zaterdag 19 maart 2016
Naar de Vlaamse Ardennen
We konden vandaag jammer genoeg de uitvaart van Emmy Swerts niet bijwonen: terwijl die plaatsvond, reden wij naar Ronse via een voor mij vaak te drukke weg.
Onze vrienden Annie en André hadden immers ons, Paul, Annemie, Dirk en Linda uitgenodigd.
Na koffie of thee met zelfgebakken cake, reden we met twee auto's naar het Muziekbos waar we drie uur en half wandelden. Dat het wat te veel was voor mijn gewrichten werd al duidelijk na twee uur vooral steil klimmen maar gelukkig hielden we geregeld halt zodat Paul kon uitleg geven over planten, vogels, muizen, konijnen enzovoort. Wat weet die man daar toch ontzettend veel over en wat kan hij daar boeiend over vertellen!
Het weer viel geweldig mee: niet te koud, geen regen en geregeld zon.
Na de wandeling trakteerden Annie en André ons op een aperitief gevolgd door een heerlijke waterzooi met vis, een kaasschotel en een ijsje. Met de nodige wijnen uiteraard. Ondertussen werd er vlot geconverseerd: over onze kinderen en kleinkinderen, architectuur, kunst, maar ook over Antwerpen vroeger en nu (behalve Dirk en Linda die nog steeds in Antwerpen wonen, zijn wij allemaal ex-bewoners van Antwerpen), wat uiteraard zelfs uitmondde in gesprekken over politiek. En over wat er nu allemaal gebeurt in het kader van de terreurdreiging. Op dat gebied heb ik me serieus op de vlakte gehouden (nadat ik eerst wilde zeggen dat volgens mijn nederige intuïtie iedereen in Molenbeek wel moest weten dat die beruchte Salah nog daar zat).
Roger en ik zijn pas rond 23 uur terug naar huis gereden waar we rond 1 uur 's nachts aankwamen.
Terwijl we nog een laatste glas (Trappist) dronken, las ik in een krant dit over Salah. Ik had dus gelijk! Misschien is het een geluk dat ik daar niet over begon: anders zaten we misschien nog in Ronse te debatteren!:-)
Onze vrienden Annie en André hadden immers ons, Paul, Annemie, Dirk en Linda uitgenodigd.
Na koffie of thee met zelfgebakken cake, reden we met twee auto's naar het Muziekbos waar we drie uur en half wandelden. Dat het wat te veel was voor mijn gewrichten werd al duidelijk na twee uur vooral steil klimmen maar gelukkig hielden we geregeld halt zodat Paul kon uitleg geven over planten, vogels, muizen, konijnen enzovoort. Wat weet die man daar toch ontzettend veel over en wat kan hij daar boeiend over vertellen!
 |
| Foto's Roger |
Na de wandeling trakteerden Annie en André ons op een aperitief gevolgd door een heerlijke waterzooi met vis, een kaasschotel en een ijsje. Met de nodige wijnen uiteraard. Ondertussen werd er vlot geconverseerd: over onze kinderen en kleinkinderen, architectuur, kunst, maar ook over Antwerpen vroeger en nu (behalve Dirk en Linda die nog steeds in Antwerpen wonen, zijn wij allemaal ex-bewoners van Antwerpen), wat uiteraard zelfs uitmondde in gesprekken over politiek. En over wat er nu allemaal gebeurt in het kader van de terreurdreiging. Op dat gebied heb ik me serieus op de vlakte gehouden (nadat ik eerst wilde zeggen dat volgens mijn nederige intuïtie iedereen in Molenbeek wel moest weten dat die beruchte Salah nog daar zat).
Roger en ik zijn pas rond 23 uur terug naar huis gereden waar we rond 1 uur 's nachts aankwamen.
Terwijl we nog een laatste glas (Trappist) dronken, las ik in een krant dit over Salah. Ik had dus gelijk! Misschien is het een geluk dat ik daar niet over begon: anders zaten we misschien nog in Ronse te debatteren!:-)
vrijdag 18 maart 2016
Over Ikea, decors, mystiek enzovoort
Ik weet dat veel van mijn kennissen niet houden van Ikea. Voor mij is dat echter een van de weinige winkels waarin ik graag rondloop (als het er niet te druk is!) en dat heeft alles te maken met de "decors".
Al van toen ik heel klein was, hield ik van decors en toneel. Ik herinner me zelfs (en dat beleefde ik opnieuw met onze kinderen toen ze klein waren, en nu met Elena en Matthias), dat wat ik "decor" noem, niet echt uitgewerkt hoefde te zijn: een paar attributen volstonden en de rest fantaseerde ik er heel graag bij.
Deze lange inleiding om te verklaren waarom we op deze winderige en heel koude dag (amper 3°C in Heers rond 15 uur) besloten nog eens in de Ikea van Hognoul te "wandelen".
Oké, er wachtte een korte vertaling maar daar zou ik wel deze avond voor zorgen: we hadden pas haring gekocht die ik zou serveren met gebakken uienringen en speltbrood gebakken door Roger, na een soep op basis van savooikool; allemaal heel snel klaar.
Meer dan twee uur liepen we rond in die winkel voor we genoten van een gratis kopje koffie of thee (nee, eigenlijk niet één kop, want van die drank kregen we à volonté) aan het raam van de cafetaria, met vandaag uitzicht op een heel grijze lucht maar ook veel te observeren mensen.
Roger en ik zijn geen praters. We zaten daar dus samen in stilte te genieten en ik kreeg eindelijk weer een van mijn zeldzame "mystieke" ervaringen (het gevoel een deel van "alles" te zijn). Net op dat moment onderbrak Roger de stilte: 'Je zou hier wel de hele dag kunnen doorbrengen!'
Zo voelde ik het ook.
Daarna ging het naar de kassa's en de uitgang, een lange veel minder aangename en lange "wandeling" maar gelukkig begin ik de "binnenwegen" van Ikea te kennen!:-)
Deze avond, tussen de soep en de haring werd ik weer geconfronteerd met een telefoontje én een mail van mensen die zich heel droevig voelen... en die ik niet kan helpen. Ik probeer dan te luisteren (of zeer aandachtig te lezen) maar voel me zo onmachtig... en voel me daarna zelf al even triestig.
De mail heb ik nog niet beantwoord (lieve correspondent, als je dit leest: het is niet omdat ik het niet wilde, wel omdat ik de gepaste woorden niet meteen vond: ik moest mijn aandacht immers eerst dringend richten op die wachtende vertaling).
Al van toen ik heel klein was, hield ik van decors en toneel. Ik herinner me zelfs (en dat beleefde ik opnieuw met onze kinderen toen ze klein waren, en nu met Elena en Matthias), dat wat ik "decor" noem, niet echt uitgewerkt hoefde te zijn: een paar attributen volstonden en de rest fantaseerde ik er heel graag bij.
Deze lange inleiding om te verklaren waarom we op deze winderige en heel koude dag (amper 3°C in Heers rond 15 uur) besloten nog eens in de Ikea van Hognoul te "wandelen".
Oké, er wachtte een korte vertaling maar daar zou ik wel deze avond voor zorgen: we hadden pas haring gekocht die ik zou serveren met gebakken uienringen en speltbrood gebakken door Roger, na een soep op basis van savooikool; allemaal heel snel klaar.
Meer dan twee uur liepen we rond in die winkel voor we genoten van een gratis kopje koffie of thee (nee, eigenlijk niet één kop, want van die drank kregen we à volonté) aan het raam van de cafetaria, met vandaag uitzicht op een heel grijze lucht maar ook veel te observeren mensen.
Roger en ik zijn geen praters. We zaten daar dus samen in stilte te genieten en ik kreeg eindelijk weer een van mijn zeldzame "mystieke" ervaringen (het gevoel een deel van "alles" te zijn). Net op dat moment onderbrak Roger de stilte: 'Je zou hier wel de hele dag kunnen doorbrengen!'
Zo voelde ik het ook.
Daarna ging het naar de kassa's en de uitgang, een lange veel minder aangename en lange "wandeling" maar gelukkig begin ik de "binnenwegen" van Ikea te kennen!:-)
Deze avond, tussen de soep en de haring werd ik weer geconfronteerd met een telefoontje én een mail van mensen die zich heel droevig voelen... en die ik niet kan helpen. Ik probeer dan te luisteren (of zeer aandachtig te lezen) maar voel me zo onmachtig... en voel me daarna zelf al even triestig.
De mail heb ik nog niet beantwoord (lieve correspondent, als je dit leest: het is niet omdat ik het niet wilde, wel omdat ik de gepaste woorden niet meteen vond: ik moest mijn aandacht immers eerst dringend richten op die wachtende vertaling).
donderdag 17 maart 2016
Hasselt
'Nemen we nog eens de bus naar Hasselt?' vroeg Roger deze middag. Dat deden we dus.
Daar ging het winkel in winkel uit en was het kijken naar etalages, maar kom, als Roger liever zijn dagelijkse beweging op die manier krijgt, is het oké voor mij. Trouwens... zo heb ik nog allerlei lekkers kunnen proeven bij Oil & Vinegar (wat ben ik positief!) en... kreeg ik zin om boeken te kopen (deze keer voor Elena en Matthias) in een tweedehandsboekenwinkel (ik heb het uiteindelijk niet gedaan).
Daar ging het winkel in winkel uit en was het kijken naar etalages, maar kom, als Roger liever zijn dagelijkse beweging op die manier krijgt, is het oké voor mij. Trouwens... zo heb ik nog allerlei lekkers kunnen proeven bij Oil & Vinegar (wat ben ik positief!) en... kreeg ik zin om boeken te kopen (deze keer voor Elena en Matthias) in een tweedehandsboekenwinkel (ik heb het uiteindelijk niet gedaan).
Na anderhalf uur achter Roger aan trippelen (ik kan hem onmogelijk bijhouden zonder pijn te krijgen in mijn gewrichten) stelde ik toch voor iets te drinken op de Grote Markt. De terrasjes in de zon waren allemaal bezet, dus zochten we een plekje op het overdekte verwarmde terras aan de overkant en bestelden er een Orval: een uurtje gezellig mensen observeren en gesprekken afluisteren!:-)
 |
| Eigen foto |
Om iets over 18 uur waren we terug thuis waar ik na het avondeten en mijn uurtje lezen op papier enkele dringende mails beantwoordde terwijl Roger het manuscript van Boudewijn verder nalas.
Vandaag heb ik Hasselt wel op een andere manier ervaren dan de vorige keren dat we er waren: Emmy was immers van daar afkomstig. Ze is daar opgegroeid en hield nog steeds enorm van die stad. Ik probeerde me dus in te beelden hoe het er in Hasselt aan toeging toen zij een jong meisje was en ik geloof dat me dat een beetje is gelukt.
woensdag 16 maart 2016
Wat een geluk dat ik gisteren naar onze dochter belde!
Na onze dagelijkse wandeling gisteren (nogmaals in Sint-Truiden en met, op verzoek van Roger, een bezoekje aan de mannenafdeling van de C&A) kreeg ik de lumineuze ingeving om nog even naar onze dochter te bellen. Zomaar, om te keuvelen, hoewel dat niet echt mijn specialiteit is.
'Dus, donderdag halen we de kindjes om 15:30 uur af van school en rijden dan naar Lutti', eindigde ik ons gesprek.
'Maar nee, mama! Het is morgen dat we hadden afgesproken, om 12 uur Elena en Matthias afhalen en daarna Eva bij Lutti ophalen! Pas volgende maand verwacht ik jullie op een donderdag.'
Ai! Nog een geluk dat ik gebeld had of de kindjes hadden gepanikeerd als ze ons niet zagen opdagen deze middag (Elena vertelde me vandaag onderweg van Lutti naar huis: 'vroeger was woensdag de mooiste dag van de week: we turnden op school en daarna kwamen jullie ons afhalen. Nu is woensdag minder plezant: er is geen turnen meer op woensdag')!
De twee "groten" leken heel blij ons weer te zien; we reden naar Lutti terwijl vooral Elena pronkte met een (prachtige) tekening, vertelde over wat ze allemaal had gedaan en liedjes zong. Er ontspon zich ook een ingewikkeld gesprek over het ontstaan van bepaalde dingen en onzichtbaarheid!
Eva lachte ons weer zo lief toe toen ze ons zag binnenkomen maar begon naar goede gewoonte te huilen toen we haar installeerden in haar Maxi-Cosi (eens we begonnen te rijden, viel ze wel meteen in slaap).
Elena en Matthias hadden honger. Ik bakte croque-monsieurs met hesp en kaas, ze aten heel goed en wilden daarna meteen met mij buiten gaan spelen. Alleen had ik nog maar een halve boterham kunnen verorberen, dus moesten ze heel even geduld oefenen.
We speelden op de schommel, met de bal, verstoppertje (met buurmeisje Anna) en hadden veel plezier tot wanneer Elena met haar mama en Roger naar de oogarts zou gaan. Ik bleef thuis met Eva, Matthias en Anna. Terwijl ik Eva verzorgde, met haar kiekeboe speelde en genoot van haar gebrabbel en gekraai, zag ik door het raam Anna en Matthias opvallend goed samen spelen in de tuin (ik weet niet precies wat, maar ze hadden zich verkleed in prins en prinses en waren druk bezig).
Een poosje nadat ik rond 15 uur moe gekraaide Eva weer in haar wiegje had gelegd, riep ik de prins en de prinses naar binnen voor een drankje, een koekje en wat fruit. Net op dat moment kwamen onze dochter, Roger en Elena terug. Elena haastte zich ook een prinsessenjurk aan te trekken en kreeg ook haar vieruurtje.
Eva werd weer wakker en kreeg een flesje van onze dochter en Elena, Matthias en Anna wilden verder buiten spelen (ondanks een vrij koude wind was het heel mooi weer). Ik moest weer mee: we zouden samen onder andere nog eens verstoppertje en "warm en koud" spelen. Tot Anna naar huis moest, Elena en Matthias (én ik) een beetje moe werden en vroegen of ze naar een filmpje mochten kijken.
Toen was het tijd om te beginnen koken terwijl onze dochter even lessen voorbereidde. Nadat zij snel wat gegeten had, vertrok ze nadat haar echtgenoot was aangekomen en wij gingen aan tafel.
Na het avondeten heeft Elena nog wat getekend terwijl Matthias weer met zijn treintje speelde, heb ik wat opgeruimd en Eva verschoond (ze geniet van die momenten: ze lacht, brabbelt tegen mij en kraait van plezier als ik haar gebrabbel beantwoord).
Schoonzoon zorgde voor het avondtoilet van de kinderen, Eva sliep nog even, maar wilde daarna opgepakt worden (door mij en door haar opa) en nadat we nog enkele tekeningen van Elena hadden meegekregen, reden Roger en ik eindelijk naar huis.
Ik was tevreden over mijn dag maar wel heel moe: we hebben dan wel geen wandeling gemaakt, beweging heb ik zeker voldoende gekregen (of dat ook geldt voor Roger betwijfel ik: hij heeft vooral foto's gemaakt en veel gelezen, en toonde me trouwens tussendoor de in de kranten aan de gang zijnde polemiek over abortus).
Normaal moesten we deze avond naar een vergadering van de werkgroep WOI, maar dat lukte niet (ik had wel gewaarschuwd dat we er misschien niet zouden zijn).
'Dus, donderdag halen we de kindjes om 15:30 uur af van school en rijden dan naar Lutti', eindigde ik ons gesprek.
'Maar nee, mama! Het is morgen dat we hadden afgesproken, om 12 uur Elena en Matthias afhalen en daarna Eva bij Lutti ophalen! Pas volgende maand verwacht ik jullie op een donderdag.'
Ai! Nog een geluk dat ik gebeld had of de kindjes hadden gepanikeerd als ze ons niet zagen opdagen deze middag (Elena vertelde me vandaag onderweg van Lutti naar huis: 'vroeger was woensdag de mooiste dag van de week: we turnden op school en daarna kwamen jullie ons afhalen. Nu is woensdag minder plezant: er is geen turnen meer op woensdag')!
De twee "groten" leken heel blij ons weer te zien; we reden naar Lutti terwijl vooral Elena pronkte met een (prachtige) tekening, vertelde over wat ze allemaal had gedaan en liedjes zong. Er ontspon zich ook een ingewikkeld gesprek over het ontstaan van bepaalde dingen en onzichtbaarheid!
Eva lachte ons weer zo lief toe toen ze ons zag binnenkomen maar begon naar goede gewoonte te huilen toen we haar installeerden in haar Maxi-Cosi (eens we begonnen te rijden, viel ze wel meteen in slaap).
 |
| Het kunstwerk van Elena. Merk op: Elena is de neuzen niet vergeten, ze vindt gewoon de tekening mooier als de neuzen niet worden weergegeven (foto Roger) |
We speelden op de schommel, met de bal, verstoppertje (met buurmeisje Anna) en hadden veel plezier tot wanneer Elena met haar mama en Roger naar de oogarts zou gaan. Ik bleef thuis met Eva, Matthias en Anna. Terwijl ik Eva verzorgde, met haar kiekeboe speelde en genoot van haar gebrabbel en gekraai, zag ik door het raam Anna en Matthias opvallend goed samen spelen in de tuin (ik weet niet precies wat, maar ze hadden zich verkleed in prins en prinses en waren druk bezig).
Een poosje nadat ik rond 15 uur moe gekraaide Eva weer in haar wiegje had gelegd, riep ik de prins en de prinses naar binnen voor een drankje, een koekje en wat fruit. Net op dat moment kwamen onze dochter, Roger en Elena terug. Elena haastte zich ook een prinsessenjurk aan te trekken en kreeg ook haar vieruurtje.
 |
| Foto's Roger |
Toen was het tijd om te beginnen koken terwijl onze dochter even lessen voorbereidde. Nadat zij snel wat gegeten had, vertrok ze nadat haar echtgenoot was aangekomen en wij gingen aan tafel.
Na het avondeten heeft Elena nog wat getekend terwijl Matthias weer met zijn treintje speelde, heb ik wat opgeruimd en Eva verschoond (ze geniet van die momenten: ze lacht, brabbelt tegen mij en kraait van plezier als ik haar gebrabbel beantwoord).
Schoonzoon zorgde voor het avondtoilet van de kinderen, Eva sliep nog even, maar wilde daarna opgepakt worden (door mij en door haar opa) en nadat we nog enkele tekeningen van Elena hadden meegekregen, reden Roger en ik eindelijk naar huis.
 |
| Foto Roger |
Normaal moesten we deze avond naar een vergadering van de werkgroep WOI, maar dat lukte niet (ik had wel gewaarschuwd dat we er misschien niet zouden zijn).
maandag 14 maart 2016
Over onder andere hoogtevrees
Het was vandaag weer boodschappendag (en daar gaat altijd het opstellen van een weekmenu aan vooraf). Voor vandaag had ik onder andere zalm met courgette voorzien maar Roger liet al meteen blijken dat courgette niet zijn lievelingsgroente is (behalve in soep), dus kochten we in de plaats witloof, maakte ik daar deze avond een slaatje van en dat leek Roger wel te appreciëren.
Voor die boodschappen reden we nog eens langs de kringwinkel (eigenlijk om er oude bestekken af te leveren) waar we weer een vijftal boeken kochten. Het lijkt wel een verslaving!:-)
Maar daar wilde ik het in feite niet over hebben. Na onze thuiskomst en nog een korte vertaling stelde Roger een wandeling voor in Broekom.
We klommen de Molenberg op (serieus klimmen is dat) en daalden daarna naar de eigenlijke molen. En... Koud dat het was ondanks de felle zon: het deed me denken aan 2013 toen ook een felle Oostenwind constant een lentegevoel kwam counteren.
Wel: tijdens dat (nogal steil) dalen had ik echt last van hoogtevrees. Zolang ik alleen naar mijn voeten keek, ging het, maar zodra ik naar onze bestemming (helemaal beneden dus) keek, voelde ik me duizelig. Erg vind ik dat, die erger wordende hoogtevrees! Ligt dat aan het ouder worden?
Deze avond, na ons avondmaal heeft Roger "voortgewerkt" aan het manuscript van Boudewijn, en hij vond nog fouten waar ik over had gelezen. Boudewijn, als je dit leest, weet dat je nog even geduld moet oefenen: Roger leest trager dan ik maar vindt meer fouten dan ik (Nederlands is dan ook zijn moedertaal, afijn ook vadertaal, wat voor mij dus niet het geval is).
Voor die boodschappen reden we nog eens langs de kringwinkel (eigenlijk om er oude bestekken af te leveren) waar we weer een vijftal boeken kochten. Het lijkt wel een verslaving!:-)
Maar daar wilde ik het in feite niet over hebben. Na onze thuiskomst en nog een korte vertaling stelde Roger een wandeling voor in Broekom.
We klommen de Molenberg op (serieus klimmen is dat) en daalden daarna naar de eigenlijke molen. En... Koud dat het was ondanks de felle zon: het deed me denken aan 2013 toen ook een felle Oostenwind constant een lentegevoel kwam counteren.
 |
| Foto's Roger |
Deze avond, na ons avondmaal heeft Roger "voortgewerkt" aan het manuscript van Boudewijn, en hij vond nog fouten waar ik over had gelezen. Boudewijn, als je dit leest, weet dat je nog even geduld moet oefenen: Roger leest trager dan ik maar vindt meer fouten dan ik (Nederlands is dan ook zijn moedertaal, afijn ook vadertaal, wat voor mij dus niet het geval is).
zondag 13 maart 2016
Hoeselt onder andere
Deze ochtend werd ik een eerste keer wakker om 9 uur. Op dat moment begon het literair ontbijt van de KVLS waar Roger en ik niet naartoe zouden gaan. Roger had niet veel zin om naar Hasselt te rijden, daar naar een parkeerplaats te zoeken (bussen naar Hasselt zijn schaars op zondag) én vond het wat vroeg. Ikzelf had ook geen zin, want dat soort ontbijt is niet gezond voor Roger (eigenlijk voor niemand) én ik hou niet zo van de locatie. Dus draaide ik me nog eens om, viel weer in slaap en schrok even later wakker omdat ik een einde wilde maken aan een akelige droom: een auto had een bus geramd, en er waren veel doden... en daarbij mensen die ik kende. Gelukkig kan ik meestal mijn dromen "richten" en ik besloot dus dromenland te verlaten voor ik meer van dat akeligs zou beleven.
Na onze brunch en een telefoontje met Nany (we hebben een afspraak na Pasen) reden we naar Hoeselt waar we even rondliepen...
om daarna nog eens naar de Kluis in Vrijhern te gaan. Terwijl we daar begonnen aan een vrij lange zonnige wandeling (weer alleen spechten horen roepen en ontzettend veel maretakken gezien) kreeg ik een mail van de dochter van Emmy Swerts.
Haar moeder is deze ochtend om 9 uur overleden. Ik was er echt niet goed van: Emmy en ik correspondeerden heel geregeld via e-mails!
Na de wandeling verder Boudewijns manuscript nagelezen dat ik zopas naar Roger heb doorgestuurd zodat hij het ook kan nakijken. En, terwijl ik voor het avondeten zorgde, het nieuws gehoord over die nieuwe aanslag in Turkije.
Na onze brunch en een telefoontje met Nany (we hebben een afspraak na Pasen) reden we naar Hoeselt waar we even rondliepen...
 |
| Foto's Roger |
Haar moeder is deze ochtend om 9 uur overleden. Ik was er echt niet goed van: Emmy en ik correspondeerden heel geregeld via e-mails!
 |
| Foto's Roger - en op de laatste zie je geen bladeren maar maretakken! |