Terwijl het stoffelijk overschot van neef Xavier verbrand werd, zoals Elena het zou zeggen, woonden Roger en ik een vergadering bij van de werkgroep WO I. Onder andere werd de reis naar Ieper, die de gemeente ons offreert, voorbereid. Jammer genoeg is de datum ervan vastgesteld op een dag dat Roger en ik zeker niet thuis zullen zijn.
Daarna vernamen we dat het verkrijgen van subsidies (die we inderdaad kregen voor "ons" boek) veronderstelde dat we ook alle objecten, brieven, dagboeken, foto's, eretekens enzovoort, die we voor het boek gebruikt hebben, "ontsluiten", als ik het goed begrepen heb, via de website van Erfgoed Haspengouw. Binnenkort krijgen we daar meer uitleg over en dan begint dat werk voor ons. Saai werk, vrees ik, waar we misschien wel jaren zullen mee zoet zijn!
Verder ging het nog over financiële gegevens die Roger nodig heeft voor de Algemene Vergadering van Heemkunde binnenkort.
Na de middag heeft Roger vooral veel gerust, voor hij naar de huisarts ging (gewone controle). Deze schreef hem hoestsiroop voor (die we nog hadden) én een koortswerend middeltje, terwijl Roger geen koorts heeft! Maar kom, hij schreef tenminste geen antibiotica voor (want zelfs dat hoor ik soms vertellen van mensen: dat hun arts ze antibiotica geeft tegen een verkoudheid).
En deze avond, na het avondeten (nog eens selder op de wijze van mijn Marraine), moest Roger nog even werken voor Heemkunde Groot Heers.
En voor de rest heeft het weer de hele dag geregend en gewaaid. Wat een eigenaardige, onaangename winter!
woensdag 31 januari 2018
dinsdag 30 januari 2018
Nany belde vandaag
Dat vergat ik te vertellen: Nany belde me vandaag... om te zeggen dat ze uiteindelijk toch zelf had getelefoneerd naar de vader van Xavier zaliger. Ze wilde immers meer weten over zijn overlijden. Uiteindelijk blijkt ze niet meer te weten te zijn gekomen dan ik. Maar ze dacht van wel, en wilde me dat meedelen.
Ze herhaalde aan telefoon steeds maar dat ze blij was dat ze gebeld had, dat mensen in deze omstandigheden dat nodig hebben. Ikzelf heb mijn oom niet opgebeld, ook bewust. Ik vind immers dat je mensen in deze omstandigheden gerust moet laten (een mail sturen kan wel, zo redeneer ik, omdat je dan niemand verplicht om meteen te antwoorden, en dus heb ik dát wel gedaan).
We kregen warempel bijna ruzie aan telefoon, Nany en ik. Zij vindt dat ik naar mijn oom Paul moet bellen (Paul is de vader van Xavier), ik vind dat ik daar nog even moet mee wachten, dat die mensen het nu meer dan druk genoeg hebben. Het kan zijn dat Nany gelijk heeft wat andere mensen betreft, maar ik ben degene die het meeste contact bleef onderhouden met "oncle Paul" en zijn kinderen na het overlijden van zijn echtgenote, zijnde de zus van papa en mijn tante Béatrice zaliger, en ik geloof echt dat ze nu niet gediend zijn van (nieuwsgierige) telefoontjes.
Alles wat ik wilde zeggen, heb ik gemaild naar "kozijn" Yves. En later bel ik wel naar mijn oom.
Ze herhaalde aan telefoon steeds maar dat ze blij was dat ze gebeld had, dat mensen in deze omstandigheden dat nodig hebben. Ikzelf heb mijn oom niet opgebeld, ook bewust. Ik vind immers dat je mensen in deze omstandigheden gerust moet laten (een mail sturen kan wel, zo redeneer ik, omdat je dan niemand verplicht om meteen te antwoorden, en dus heb ik dát wel gedaan).
We kregen warempel bijna ruzie aan telefoon, Nany en ik. Zij vindt dat ik naar mijn oom Paul moet bellen (Paul is de vader van Xavier), ik vind dat ik daar nog even moet mee wachten, dat die mensen het nu meer dan druk genoeg hebben. Het kan zijn dat Nany gelijk heeft wat andere mensen betreft, maar ik ben degene die het meeste contact bleef onderhouden met "oncle Paul" en zijn kinderen na het overlijden van zijn echtgenote, zijnde de zus van papa en mijn tante Béatrice zaliger, en ik geloof echt dat ze nu niet gediend zijn van (nieuwsgierige) telefoontjes.
Alles wat ik wilde zeggen, heb ik gemaild naar "kozijn" Yves. En later bel ik wel naar mijn oom.
Viswijf
Roger is aan het rusten op de sofa, bij de kachel. Een verkoudheid kruipt immers niet in je koude kleren!
Ikzelf ben aan het genieten van een "Viswijf" nadat ik de tekst van de Limburgse monografie heb nagelezen.
We gingen vandaag immers bier kopen en Lieve gaf ons elk een biertje cadeau. Voor mij was dat een flesje "Viswijf". 'Proef maar eens, het is een lekker biertje', zei ze.
En ze had gelijk!
Ikzelf ben aan het genieten van een "Viswijf" nadat ik de tekst van de Limburgse monografie heb nagelezen.
We gingen vandaag immers bier kopen en Lieve gaf ons elk een biertje cadeau. Voor mij was dat een flesje "Viswijf". 'Proef maar eens, het is een lekker biertje', zei ze.
En ze had gelijk!
maandag 29 januari 2018
Les enfants de mes enfants
Nu zijn er al drie en misschien volgen er nog maar in 1976, nog voor Hendrik op komst was, droomde ik al van kleinkinderen en werd ik bekoord door het liedje "Les enfants de mes enfants". Deze avond per toeval gevonden en opnieuw beluisterd!
Limburgse monografieën
Deze avond een paar uur besteed aan de opmaak van de volgende "Limburgse Monografie" van de KVLS. Morgen of overmorgen nog even de tekst nalezen en dan is dat boekje weer klaar om naar de drukker te mailen. Heel aangenaam werk vind ik dat (ook al omdat die monografieën zo interessant zijn)!
Daarvoor keek ik op YouTube naar een (Franstalige) reportage over het leven van miljardairs in Los Angeles. Intrigerend: ze lijken van het ene naar het andere feest te rijden en de voornaamste bezigheid van de vrouwen bleek wel het uitkiezen van de juiste (dure) jurk voor een feestje. Ik vermoed dat ik dat een heel saai leven zou vinden!
Daarvoor keek ik op YouTube naar een (Franstalige) reportage over het leven van miljardairs in Los Angeles. Intrigerend: ze lijken van het ene naar het andere feest te rijden en de voornaamste bezigheid van de vrouwen bleek wel het uitkiezen van de juiste (dure) jurk voor een feestje. Ik vermoed dat ik dat een heel saai leven zou vinden!
zondag 28 januari 2018
Weekendje met Debby en Hendrik
Ze kwamen vrijdag rond 21 uur aan in Sint-Truiden waar we ze afhaalden aan het station. Terwijl de wasmachine daarna haar werk deed, genoten wij van een laat avondmaal.
Na nog een lange praatavond gingen we uiteraard te laat slapen (Roger was wel iets vroeger dan wij naar bed gegaan: bij zijn keelontsteking heeft zich nu een verkoudheid gevoegd).
Zaterdag, tijdens onze boodschappen, stelden de "kinderen" voor 's avonds naar "Sint-Truiden by Lights" te gaan. Mij sprak dat wel aan maar Roger leek geen zin te hebben. Ik drong niet aan omdat ik vermoedde dat het te koud zou zijn voor hem. Ik mailde trouwens ook naar Zeger dat we niet, zoals ik eerst zinnens was, deze avond, samen met Debby en Hendrik, naar een optreden in het Antwerpse van " De reizende Reiger" zouden gaan. Ik vond immers dat ik Roger niet te veel mocht belasten.
We brachten na het avondmaal wel Hendrik en Debby naar "Sint-Truiden by lights".
Wijzelf brachten ondertussen de tijd door met lezen en voor Roger vooral veel rusten. Jan Gerits had me de volgende monografie opgestuurd. Even wilde ik beginnen aan de opmaak ervan, maar ik besloot uiteindelijk daarmee te wachten tot na het weekend.
Rond 23:30 uur haalden we de "kinderen" weer op, en, hoewel ze vrij enthousiast waren, klaagden ze erover dat ze het erg koud hadden gehad. Een geluk dat ik niet heb aangedrongen om ook te gaan: anders zat Roger nu misschien met een longontsteking!
Uiteraard gingen we weer heel laat slapen.
Vandaag was een vrij rustige dag: praten, rusten, koken, voor Hendrik enkele zaken op onze pc in orde brengen, was opvouwen, lezen, voor Debby even skypen met haar moeder (en ik mocht even "wuiven"), tevergeefs proberen Nany te bereiken die me per sms had gevraagd of ik al meer wist over het overlijden van mijn "kozijn", enzovoort.
Deze avond reden we Hendrik en Debby naar het station van Sint-Truiden waar ze de trein van 20:45 uur namen. We waren pas terug thuis of ik kreeg een mail van neef Yves. De uitvaart van Xavier zullen Roger en ik jammer genoeg niet kunnen bijwonen: we hebben op hetzelfde tijdstip een vrij belangrijke vergadering van de werkgroep WO I.
O ja... ik belde gisteren even naar Matthias, die nu helemaal genezen is, en mij heel enthousiast vertelde over zijn verjaardagspartijtje.
Na nog een lange praatavond gingen we uiteraard te laat slapen (Roger was wel iets vroeger dan wij naar bed gegaan: bij zijn keelontsteking heeft zich nu een verkoudheid gevoegd).
Zaterdag, tijdens onze boodschappen, stelden de "kinderen" voor 's avonds naar "Sint-Truiden by Lights" te gaan. Mij sprak dat wel aan maar Roger leek geen zin te hebben. Ik drong niet aan omdat ik vermoedde dat het te koud zou zijn voor hem. Ik mailde trouwens ook naar Zeger dat we niet, zoals ik eerst zinnens was, deze avond, samen met Debby en Hendrik, naar een optreden in het Antwerpse van " De reizende Reiger" zouden gaan. Ik vond immers dat ik Roger niet te veel mocht belasten.
We brachten na het avondmaal wel Hendrik en Debby naar "Sint-Truiden by lights".
Wijzelf brachten ondertussen de tijd door met lezen en voor Roger vooral veel rusten. Jan Gerits had me de volgende monografie opgestuurd. Even wilde ik beginnen aan de opmaak ervan, maar ik besloot uiteindelijk daarmee te wachten tot na het weekend.
Rond 23:30 uur haalden we de "kinderen" weer op, en, hoewel ze vrij enthousiast waren, klaagden ze erover dat ze het erg koud hadden gehad. Een geluk dat ik niet heb aangedrongen om ook te gaan: anders zat Roger nu misschien met een longontsteking!
Uiteraard gingen we weer heel laat slapen.
Vandaag was een vrij rustige dag: praten, rusten, koken, voor Hendrik enkele zaken op onze pc in orde brengen, was opvouwen, lezen, voor Debby even skypen met haar moeder (en ik mocht even "wuiven"), tevergeefs proberen Nany te bereiken die me per sms had gevraagd of ik al meer wist over het overlijden van mijn "kozijn", enzovoort.
Deze avond reden we Hendrik en Debby naar het station van Sint-Truiden waar ze de trein van 20:45 uur namen. We waren pas terug thuis of ik kreeg een mail van neef Yves. De uitvaart van Xavier zullen Roger en ik jammer genoeg niet kunnen bijwonen: we hebben op hetzelfde tijdstip een vrij belangrijke vergadering van de werkgroep WO I.
O ja... ik belde gisteren even naar Matthias, die nu helemaal genezen is, en mij heel enthousiast vertelde over zijn verjaardagspartijtje.
donderdag 25 januari 2018
Een hele dag zonder praten
Roger moest deze ochtend de auto tegen 8 uur naar de garage brengen voor een onderhoudsbeurt. Ik stond samen met hem op na een ellendige nacht (die ik grotendeels in de relax had doorgebracht om Roger niet te wekken met mijn hoestbuien - blijkbaar heb ik nu weer de verkoudheid van nicht Jeannine overgekregen).
Zodra Roger was vertrokken, kroop ik in ons bed waar ik een poosje lag te denken aan Matthias die vorige zondag ook een beetje ziek was. Hij had een koortswerend middeltje gekregen en kon aldus genieten van het feest, maar tegen de avond had hij weer koorts gekregen.
Gisteren belde dochterlief me op om te vragen of wij vandaag tegen de middag konden komen passen op zieke Matthias (zijzelf moest naar een vergadering) maar ik vermoedde dat we de auto niet op tijd zouden terughebben (en ik kreeg gelijk: Roger kon hem pas gaan halen om 15:30 uur). Omwille van mijn keelontsteking vond onze dochter het toch al niet aangewezen dat wij zouden komen babysitten en gelukkig stelde haar schoonmoeder - die toen bij haar was - voor om Matthias mee naar huis te nemen en morgen terug te brengen. Hopelijk is de jongen tegen volgende zaterdag weer helemaal in orde, want dan geeft hij een feestje ter gelegenheid van zijn verjaardag voor zijn vrienden.
Uiteindelijk viel ik in slaap. Ik werd pas na de middag wakker en merkte meteen dat het feit dat ik sinds gisterenavond niet meer had gesproken mijn keel enorm veel goed had gedaan. Ik besloot dus de rest van de dag zo zwijgzaam mogelijk door te brengen. Heel moeilijk is dat immers niet voor mij.
Toen bleek dat, terwijl ik toch even afwezig was, een Antwerpse vriendin had gebeld en dat Roger haar had beloofd dat ik zou terugbellen, besloot ik dat pas morgen te doen. Ik wilde echt een hele dag (praktisch) niet spreken. Het was trouwens ongelooflijk hoe ik de pijn in mijn keel met het uur voelde afnemen.
Na het avondeten (waar ik voor zorgde na voor de rest een luie dag) moest Roger naar een bestuursvergadering van Heemkunde. Hij bleef weg tot iets over 22 uur. Ik aarzelde even: zou ik toch mijn vriendin opbellen of niet? Ik deed het niet: als ze iets speciaals te vertellen had, had ze dat wel gezegd tegen Roger. En ik bleef dus zwijgen.
Wel las ik nog een beetje, beantwoordde ik een paar mails (Matthias zou aan de beterhand zijn) en typte nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken over.
En nu... voel ik helemaal geen keelpijn meer. Wat een hele dag zonder praten kan doen!😏
Antwerpse vriendin van mij, als je dit leest: morgen bel ik je op. En nu ga ik verder kijken naar iets leuks dat ik op YouTube heb gevonden.
Zodra Roger was vertrokken, kroop ik in ons bed waar ik een poosje lag te denken aan Matthias die vorige zondag ook een beetje ziek was. Hij had een koortswerend middeltje gekregen en kon aldus genieten van het feest, maar tegen de avond had hij weer koorts gekregen.
Gisteren belde dochterlief me op om te vragen of wij vandaag tegen de middag konden komen passen op zieke Matthias (zijzelf moest naar een vergadering) maar ik vermoedde dat we de auto niet op tijd zouden terughebben (en ik kreeg gelijk: Roger kon hem pas gaan halen om 15:30 uur). Omwille van mijn keelontsteking vond onze dochter het toch al niet aangewezen dat wij zouden komen babysitten en gelukkig stelde haar schoonmoeder - die toen bij haar was - voor om Matthias mee naar huis te nemen en morgen terug te brengen. Hopelijk is de jongen tegen volgende zaterdag weer helemaal in orde, want dan geeft hij een feestje ter gelegenheid van zijn verjaardag voor zijn vrienden.
Uiteindelijk viel ik in slaap. Ik werd pas na de middag wakker en merkte meteen dat het feit dat ik sinds gisterenavond niet meer had gesproken mijn keel enorm veel goed had gedaan. Ik besloot dus de rest van de dag zo zwijgzaam mogelijk door te brengen. Heel moeilijk is dat immers niet voor mij.
Toen bleek dat, terwijl ik toch even afwezig was, een Antwerpse vriendin had gebeld en dat Roger haar had beloofd dat ik zou terugbellen, besloot ik dat pas morgen te doen. Ik wilde echt een hele dag (praktisch) niet spreken. Het was trouwens ongelooflijk hoe ik de pijn in mijn keel met het uur voelde afnemen.
Na het avondeten (waar ik voor zorgde na voor de rest een luie dag) moest Roger naar een bestuursvergadering van Heemkunde. Hij bleef weg tot iets over 22 uur. Ik aarzelde even: zou ik toch mijn vriendin opbellen of niet? Ik deed het niet: als ze iets speciaals te vertellen had, had ze dat wel gezegd tegen Roger. En ik bleef dus zwijgen.
Wel las ik nog een beetje, beantwoordde ik een paar mails (Matthias zou aan de beterhand zijn) en typte nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken over.
En nu... voel ik helemaal geen keelpijn meer. Wat een hele dag zonder praten kan doen!😏
Antwerpse vriendin van mij, als je dit leest: morgen bel ik je op. En nu ga ik verder kijken naar iets leuks dat ik op YouTube heb gevonden.
woensdag 24 januari 2018
Over neven en nichten
Ik bedoel neven en nichten in de betekenis van "cousin", of "kozijn" zoals wij in het Vlaams zeggen, niet in de betekenis van "nephew" of "niece".
Vorige maandag viel het me al op hoeveel herinneringen Nany, G. en E. aan hun kinderjaren ophaalden. Deze middag bezochten we de nicht Jeannine van Roger. Jeannine gaf ons geen zoen, en ik haar ook niet: zij is vreselijk verkouden en ik zit met die pijnlijke keel. Maar ook daar haalden Roger en zij zoveel herinneringen aan vroeger op.
In het terug naar huis rijden, dacht ik na over mijn eigen neven en nichten. De oudste is 5 jaar jonger dan ik, de jongste meer dan 20 jaar jonger. Komt daarbij dat ik op m'n 4 jaar en half naar Matadi ben vertrokken: we hebben geen gezamenlijke herinneringen. Na onze terugkeer uit Congo ontmoette ik ze wel vaker maar ik fungeerde eerder als een gratis babysit dan als een speelkameraad.
Toen alle neven volwassen waren geworden, kreeg ik met sommigen meer contact, herinnerde ik me daar in de auto. Onder andere Xavier (als ik me niet vergis, ongeveer 10 jaar jonger dan ik) en zijn toenmalige vrouw bezochten Roger en ik regelmatig in Brussel. Nadat Xavier ineens niets meer van zich liet horen, vernam ik van zijn oudere broer Yves dat hij gescheiden was en enkele andere problemen had moeten trotseren.
En... dan, terwijl we ons huis naderden, voel ik op mijn smartphone een mail binnenkomen. Van "kozijn" Yves: zijn broer Xavier is pas overleden!
Vorige maandag viel het me al op hoeveel herinneringen Nany, G. en E. aan hun kinderjaren ophaalden. Deze middag bezochten we de nicht Jeannine van Roger. Jeannine gaf ons geen zoen, en ik haar ook niet: zij is vreselijk verkouden en ik zit met die pijnlijke keel. Maar ook daar haalden Roger en zij zoveel herinneringen aan vroeger op.
In het terug naar huis rijden, dacht ik na over mijn eigen neven en nichten. De oudste is 5 jaar jonger dan ik, de jongste meer dan 20 jaar jonger. Komt daarbij dat ik op m'n 4 jaar en half naar Matadi ben vertrokken: we hebben geen gezamenlijke herinneringen. Na onze terugkeer uit Congo ontmoette ik ze wel vaker maar ik fungeerde eerder als een gratis babysit dan als een speelkameraad.
Toen alle neven volwassen waren geworden, kreeg ik met sommigen meer contact, herinnerde ik me daar in de auto. Onder andere Xavier (als ik me niet vergis, ongeveer 10 jaar jonger dan ik) en zijn toenmalige vrouw bezochten Roger en ik regelmatig in Brussel. Nadat Xavier ineens niets meer van zich liet horen, vernam ik van zijn oudere broer Yves dat hij gescheiden was en enkele andere problemen had moeten trotseren.
En... dan, terwijl we ons huis naderden, voel ik op mijn smartphone een mail binnenkomen. Van "kozijn" Yves: zijn broer Xavier is pas overleden!
dinsdag 23 januari 2018
Keelontsteking
Ik voelde het al lichtjes eergisteren avond, gisteren deed m'n keel iets meer pijn en deze ochtend was het duidelijk: ik heb een keelontsteking.
We zouden vandaag normaal gezien "onze" zieke bezoeken maar ik besloot dat af te zeggen: beter niet riskeren dat ze de keelpijn overkrijgt! Haar echtgenoot was ons echter voor met zijn telefoontje: ze is zeer vermoeid na een verhuizing, dus komt het goed uit dat we ons bezoek uitstellen.
Vandaag was voor mij een hele luie dag (veel geslapen, een beetje gelezen) en Roger heeft het elektriciteitsprobleem in de badkamer opgelost!😊
We zouden vandaag normaal gezien "onze" zieke bezoeken maar ik besloot dat af te zeggen: beter niet riskeren dat ze de keelpijn overkrijgt! Haar echtgenoot was ons echter voor met zijn telefoontje: ze is zeer vermoeid na een verhuizing, dus komt het goed uit dat we ons bezoek uitstellen.
Vandaag was voor mij een hele luie dag (veel geslapen, een beetje gelezen) en Roger heeft het elektriciteitsprobleem in de badkamer opgelost!😊
maandag 22 januari 2018
Even rekenen
Ik was daarstraks, onderweg naar hier vanuit het Antwerpse, aan het denken aan de rare leeftijdsverhoudingen in mijn familie.
Bijvoorbeeld: nicht G. van Nany is 11 jaar jonger dan mijn moeder maar amper 7 jaar ouder dan ik. En één jaar ouder dan Roger. Haar broer E. is dan weer 12 jaar ouder dan ik.
Er was al Nononc (mijn oom) en (tante) Françoise, over wie ik het al vaker heb gehad: zij is twee jaar jonger dan Roger; en Nononc 10 jaar ouder dan ik.
Mijn broertje is 14 jaar jonger dan ik, zijn vrouw - als ik het goed heb - 18 jaar jonger dan ik maar amper 10 jaar ouder dan onze Hendrik, die haar neef is. En Hendrik is dan weer 14 jaar jonger dan mijn broertje, zijn peter. Mijn Roger is daarentegen slechts 13 jaar jonger dan zijn schoonmoeder Nany.
Gek eigenlijk hoe die verschillende generaties door elkaar lopen!
Bijvoorbeeld: nicht G. van Nany is 11 jaar jonger dan mijn moeder maar amper 7 jaar ouder dan ik. En één jaar ouder dan Roger. Haar broer E. is dan weer 12 jaar ouder dan ik.
Er was al Nononc (mijn oom) en (tante) Françoise, over wie ik het al vaker heb gehad: zij is twee jaar jonger dan Roger; en Nononc 10 jaar ouder dan ik.
Mijn broertje is 14 jaar jonger dan ik, zijn vrouw - als ik het goed heb - 18 jaar jonger dan ik maar amper 10 jaar ouder dan onze Hendrik, die haar neef is. En Hendrik is dan weer 14 jaar jonger dan mijn broertje, zijn peter. Mijn Roger is daarentegen slechts 13 jaar jonger dan zijn schoonmoeder Nany.
Gek eigenlijk hoe die verschillende generaties door elkaar lopen!
Feest
Gisteren, om 13:23 uur haalden Roger en ik Nany, Hendrik en Debby af aan het station van Leuven. We reden naar dochterlief waar de rest van de genodigden (ouders, zus, zwager en één neefje van schoonzoon - het tweede neefje zit in de blokperiode - plus Zeger) al op ons wachtten.
We zouden immers de verjaardagen van Elena, Matthias en Eva vieren.
Cadeautjes, cava, lekkere hapjes, uitstekend eten, uitmuntende wijn, aangename gesprekken, leuke spelletjes (vooral voor de kleintjes en hun oom Zeger): het werd een gezellige middag met als hoogtepunt voor de kindjes, de taart!
's Avonds brachten we Hendrik en Debby terug naar het station. Nany kwam mee naar hier. Uiteraard werd er nog heel lang gebabbeld voor het slapengaan.
Idem deze ochtend: tussen het ontbijt en de lunch deden Nany en ik niets dan babbelen (lees: vooral Nany praatte en ik luisterde).
Roger probeerde een oplossing te vinden voor de elektriciteitspanne in de badkamer waarmee we gisteren bij onze thuiskomst werden geconfronteerd. Het is immers niet echt gemakkelijk zich te wassen enzovoort in een compleet duistere badkamer, met alleen licht van een zaklamp. Hij heeft de oorzaak niet gevonden, misschien ligt het aan een schakelaar, denkt hij, maar hij heeft nog geen tijd gekregen om het te onderzoeken.
Na de middag zouden we immers een bezoek brengen aan Nany's nicht (in de betekenis van "cousin") G. die ook haar broer E. uit Hoksem had gevraagd. Weer werd er taart gegeten en enthousiast verteld over vroeger, ongeveer twee uur lang.
Deze avond aten we zuurkool en iets over 19:30 uur reden we Nany naar haar flat in het Antwerpse. Iets na 22:30 uur waren Roger en ik terug thuis: hij zal morgen pas verder zoeken naar de oorzaak van die elektriciteitspanne! Ikzelf heb pas een wasmachine aan de gang gezet.
We zouden immers de verjaardagen van Elena, Matthias en Eva vieren.
Cadeautjes, cava, lekkere hapjes, uitstekend eten, uitmuntende wijn, aangename gesprekken, leuke spelletjes (vooral voor de kleintjes en hun oom Zeger): het werd een gezellige middag met als hoogtepunt voor de kindjes, de taart!
 |
| Eigen foto's |
Idem deze ochtend: tussen het ontbijt en de lunch deden Nany en ik niets dan babbelen (lees: vooral Nany praatte en ik luisterde).
Roger probeerde een oplossing te vinden voor de elektriciteitspanne in de badkamer waarmee we gisteren bij onze thuiskomst werden geconfronteerd. Het is immers niet echt gemakkelijk zich te wassen enzovoort in een compleet duistere badkamer, met alleen licht van een zaklamp. Hij heeft de oorzaak niet gevonden, misschien ligt het aan een schakelaar, denkt hij, maar hij heeft nog geen tijd gekregen om het te onderzoeken.
Na de middag zouden we immers een bezoek brengen aan Nany's nicht (in de betekenis van "cousin") G. die ook haar broer E. uit Hoksem had gevraagd. Weer werd er taart gegeten en enthousiast verteld over vroeger, ongeveer twee uur lang.
Deze avond aten we zuurkool en iets over 19:30 uur reden we Nany naar haar flat in het Antwerpse. Iets na 22:30 uur waren Roger en ik terug thuis: hij zal morgen pas verder zoeken naar de oorzaak van die elektriciteitspanne! Ikzelf heb pas een wasmachine aan de gang gezet.
zaterdag 20 januari 2018
vrijdag 19 januari 2018
Matadi-vrienden
Deze avond (na een doodgewone zonnige maar koude dag: schoonmaken, wassen, vertalen, koken, bezoekje aan de bibliotheek en eten) een telefoontje van een heel oude (92 jaar) Matadi-vriendin (eerder een kennis). Eigenlijk heb ik haar zelfs niet gekend in Matadi maar ze was daar de gouvernante van een vriendin van mij. Later, in België, heb ik haar wel leren kennen en kwam ze zelfs naar de eerste Matadi-reünies die ikzelf organiseerde nadat onze Matadi-pastoor, Marcel Inghels, daarmee ophield. Ik weet echt niet meer wie haar op de hoogte had gebracht van die reünies, vermits die "en petit comité" waren. Misschien onze vrienden Beeckman, of één van die hun vrienden?
Ze heeft meer dan een half uur getelefoneerd. Weer heeft ze me heel haar leven in het kort verteld... en daarna vroeg ze mij naar nieuws over andere Matadi-vrienden. Ze wist niet dat zuster Godwine was overleden (foei, dat ligt aan mij!), ze vroeg specifiek naar mijn vriendin Marie-Rose en ze vertelde me dat haar echtgenoot (90 jaar) darmkanker heeft en volgende maand wordt geopereerd. Ze wist me zelfs uit te leggen hoe zulke operatie nu in z'n werk gaat (en dat het veel minder ingrijpend is dan vroeger).
Ik kreeg weinig tijd om zelf iets te zeggen... zoveel had ze zelf te vertellen (en de herhalingen nam ik er bij: die vrouw is heel fier op haar kinderen en kleinkinderen en dat steekt ze niet onder stoelen of banken!).
Ik bedacht dat ik moet leren wat vaker zelf mensen op te bellen. Jullie weten het, ik heb een hekel aan telefoneren... maar andere mensen blijkbaar helemaal niet!
Matadi-vrienden, als jullie dit lezen: jullie hebben allemaal heel veel groeten van Ghislaine en Henry!
Ze heeft meer dan een half uur getelefoneerd. Weer heeft ze me heel haar leven in het kort verteld... en daarna vroeg ze mij naar nieuws over andere Matadi-vrienden. Ze wist niet dat zuster Godwine was overleden (foei, dat ligt aan mij!), ze vroeg specifiek naar mijn vriendin Marie-Rose en ze vertelde me dat haar echtgenoot (90 jaar) darmkanker heeft en volgende maand wordt geopereerd. Ze wist me zelfs uit te leggen hoe zulke operatie nu in z'n werk gaat (en dat het veel minder ingrijpend is dan vroeger).
Ik kreeg weinig tijd om zelf iets te zeggen... zoveel had ze zelf te vertellen (en de herhalingen nam ik er bij: die vrouw is heel fier op haar kinderen en kleinkinderen en dat steekt ze niet onder stoelen of banken!).
Ik bedacht dat ik moet leren wat vaker zelf mensen op te bellen. Jullie weten het, ik heb een hekel aan telefoneren... maar andere mensen blijkbaar helemaal niet!
Matadi-vrienden, als jullie dit lezen: jullie hebben allemaal heel veel groeten van Ghislaine en Henry!
donderdag 18 januari 2018
Storm en onweer
Wat een storm deze ochtend! Roger en ik zijn dan nooit helemaal gerust (er zou bijvoorbeeld een tak van onze bomen kunnen afwaaien en op de straat - op een auto - terechtkomen). Maar we hebben geen enkele schade geleden.
Het werd een rustige dag: vertaling, schoonmaken van de keuken, lang telefoongesprek met Nany (die wel zaken heeft weten wegwaaien bij vrienden), beantwoorden van enkele mails en lectuur. Koken moest ik niet: de koelkast bood voldoende restjes. Ook geen wandeling wegens te koud en nog te veel wind.
En dan, deze avond, een hevig onweer! De natuur gaat nogal te keer!
Het werd een rustige dag: vertaling, schoonmaken van de keuken, lang telefoongesprek met Nany (die wel zaken heeft weten wegwaaien bij vrienden), beantwoorden van enkele mails en lectuur. Koken moest ik niet: de koelkast bood voldoende restjes. Ook geen wandeling wegens te koud en nog te veel wind.
En dan, deze avond, een hevig onweer! De natuur gaat nogal te keer!
woensdag 17 januari 2018
Kinderfeest
Omdat onthaalmoeder Lutti een beetje ziek is, moesten we vandaag Eva afhalen bij een andere onthaalmoeder, 'Tati". Eva ontving ons uitbundig, wilde ons alle speelgoed tonen, leek heel enthousiast over haar verblijf. En Tati bleek ook een heel lieve onthaalmoeder!
Elena en Matthias hoefden we niet af te halen: dochterlief zou hen, plus buurtjes Anna, Lionel, Millie en nog twee andere vriendinnen van Elena naar huis brengen. We kwamen ze allemaal trouwens tegen terwijl wij naar "huis" reden. Ze stapten moedig tegen de wind in, allemaal heel vrolijk en goed gezind.
Elena gaf immers een verjaardagsfeestje.
Wat een gezellige drukte werd dat tot ongeveer 16 uur! De kinderen aten pannenkoeken, ze speelden, zongen, dansten, knutselden, aten een ijsje en dronken limonade of fruitsap. En kleine Eva deed vrolijk met alles mee. Heel "plezant" was dat!
Nadat de vriendjes één voor één waren afgehaald door hun papa, mama of opa, was het tijd om aan het avondeten te beginnen. Schoonzoon kwam thuis (met als verrassing voor Roger een fles heerlijke Oloroso), dochterlief (die snel iets had gegeten) ging lesgeven en wij gingen aan tafel. Veel honger hadden de kleintjes wel niet meer!
Elena en Matthias hoefden we niet af te halen: dochterlief zou hen, plus buurtjes Anna, Lionel, Millie en nog twee andere vriendinnen van Elena naar huis brengen. We kwamen ze allemaal trouwens tegen terwijl wij naar "huis" reden. Ze stapten moedig tegen de wind in, allemaal heel vrolijk en goed gezind.
Elena gaf immers een verjaardagsfeestje.
Wat een gezellige drukte werd dat tot ongeveer 16 uur! De kinderen aten pannenkoeken, ze speelden, zongen, dansten, knutselden, aten een ijsje en dronken limonade of fruitsap. En kleine Eva deed vrolijk met alles mee. Heel "plezant" was dat!
 |
| Eigen foto's |
dinsdag 16 januari 2018
Ciel brouillé
We zouden even wandelen in Sint-Truiden, en dat werd letterlijk maar héél eventjes omwille van de hagel. Roger stelde dan voor nog langs de kringwinkel te rijden en daar heeft hij toch enige beweging gekregen.
Maar... wat mij opviel, was de prachtige lucht onderweg die mij deed denken aan twee gedichten van Baudelaire: "L'invitation au voyage" en "Ciel brouillé".
Maar... wat mij opviel, was de prachtige lucht onderweg die mij deed denken aan twee gedichten van Baudelaire: "L'invitation au voyage" en "Ciel brouillé".
 |
| Eigen foto |
maandag 15 januari 2018
Roger is al 74 jaar!
Vandaag zouden we eindelijk opnieuw gaan wandelen (nadat we vernomen hadden dat neef Tim en zijn echtgenote Sien een kleine broer Kas hebben voor Rik sinds 12 januari)... helaas, het regende praktisch de hele dag en er stond weer een felle, koude wind.
Dan maar enkele boodschappen gedaan en voor de rest gelezen, online en op papier, gezellig bij het knetterend vuur van de kachel.
Deze avond bij wijze van aperitief, terwijl de goulash, die Roger had gevraagd, sudderde, een paar glaasjes Oloroso, inktvissen in olijfolie en olijven. Resultaat: toen de goulash klaar was, hadden we geen honger meer (thuis eten Roger en ik tegenwoordig als we honger hebben, niet omdat het etenstijd is).
Dus hebben we verder wat gekeuveld en vooral veel gelezen.
Ongeveer twee uur later kregen we allebei een beetje honger. Omdat ik vreesde dat we anders niet aan de goulash zouden toekomen, sloegen we de verse soep over. De goulash was lekker maar in een dessert (kaas en/of fruit of een chocolade-ijsje) had geen van ons beiden nog zin.
We hielden ons dus verder bezig met lectuur ("Het huis met de geesten" van Isabel Allende voor mij), en een beetje werk voor Heemkunde wat Roger betreft, terwijl buiten de wind huilde en de regen tokkelde tegen de ruiten.
Blijkbaar was het weer niet veel beter de zaterdag dat Roger werd geboren. Dit vond ik immers op het internet:
Dan maar enkele boodschappen gedaan en voor de rest gelezen, online en op papier, gezellig bij het knetterend vuur van de kachel.
Deze avond bij wijze van aperitief, terwijl de goulash, die Roger had gevraagd, sudderde, een paar glaasjes Oloroso, inktvissen in olijfolie en olijven. Resultaat: toen de goulash klaar was, hadden we geen honger meer (thuis eten Roger en ik tegenwoordig als we honger hebben, niet omdat het etenstijd is).
Dus hebben we verder wat gekeuveld en vooral veel gelezen.
Ongeveer twee uur later kregen we allebei een beetje honger. Omdat ik vreesde dat we anders niet aan de goulash zouden toekomen, sloegen we de verse soep over. De goulash was lekker maar in een dessert (kaas en/of fruit of een chocolade-ijsje) had geen van ons beiden nog zin.
We hielden ons dus verder bezig met lectuur ("Het huis met de geesten" van Isabel Allende voor mij), en een beetje werk voor Heemkunde wat Roger betreft, terwijl buiten de wind huilde en de regen tokkelde tegen de ruiten.
Blijkbaar was het weer niet veel beter de zaterdag dat Roger werd geboren. Dit vond ik immers op het internet:
Het weer van zaterdag 15 januari 1944 >>
Zwakke wind uit het zuid-westen.
Een koude dag met gemiddelde temperatuur van 1,7 °C en een
gevoelstemperatuur van -0,6 °C. De minimum temperatuur was -0,1 °C en de
maximum temperatuur 3,6 °C.
De zon liet zich in het geheel niet zien.
Er viel 0,5 mm neerslag verspreid over 1,3 uur.
zondag 14 januari 2018
Verjaardag
Vandaag werd onze Matadi-vriend Roger Beeckman 89 jaar... maar ook Elena verjaarde. Zij werd 7 jaar!
Proficiat, meisje!
Proficiat, meisje!
zaterdag 13 januari 2018
Een bijna gewone zaterdag
Vlak na de middag kregen we een bezoekje van Boudewijn Knevels. Nu weet ik waarom hij gisteren niet opdaagde, maar jammer genoeg mag ik hier niet alles vertellen over andere mensen hé! Wij (Roger, Boudewijn en ik) hebben er wel hartelijk moeten om lachen!
Afijn, hij heeft zijn porties meegekregen, die, vermoed ik, ruim voldoende zijn om Ilonka en hem vandaag te voeden!
Daarna een telefoontje van mijn moeder Nany die even in de war was en dacht dat Roger vandaag verjaarde (dat gebeurt pas volgende maandag). Nee, het is geen teken van Alzheimer of zo: mama weet dat mijn Roger en onze Matadi-vriend Roger Beeckman vlak na elkaar verjaren, maar ze heeft altijd getwijfeld aan wie nu als eerste verjaart. Dat is Roger Beeckman: hij wordt morgen 89 jaar! En Elena 7 jaar dezelfde dag!
Nany begreep niet dat ik niet minstens de kinderen en kleinkinderen (en liefst haar erbij) had uitgenodigd om mijn Rogers 74 jaar te vieren. Ik had alle moeite van de wereld om haar te doen begrijpen dat, na al die nieuwjaarsdrukte, het beste cadeau voor Roger een korte rustige periode was.
De kinderen, kleinkinderen en Nany ontmoeten we trouwens heel binnenkort.
Daarna gingen we soepbeenderen kopen en heb ik nog eens een ouderwetse bouillon getrokken. Morgen maak ik daar soep van (deze avond dronken we als eerste gerecht onze laatste fles gazpacho op).
Terwijl de bouillon aan het trekken was, nog een deel van het huis schoongemaakt (één kamer per dag hé). En daarna iets gelezen dat ik jullie niet wil onthouden. Het zijn nieuwjaarswensen van degene die Roger mijn goeroe noemt. Het gaat wel over vorig jaar en Frankrijk, maar ik ga er grotendeels mee akkoord, lees zelf maar hier. Gebruik desnoods DeepL om het te vertalen, ik weet zeker dat zulke tekst vrij goed vertaald zal worden.
Na het avondeten (gazpacho en alu gobi) nog even gelezen in de relax en daarna enkele mails beantwoord voor ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overtypte.
Nu is het tijd voor even echte ontspanning. Een filmpje misschien?
Afijn, hij heeft zijn porties meegekregen, die, vermoed ik, ruim voldoende zijn om Ilonka en hem vandaag te voeden!
Daarna een telefoontje van mijn moeder Nany die even in de war was en dacht dat Roger vandaag verjaarde (dat gebeurt pas volgende maandag). Nee, het is geen teken van Alzheimer of zo: mama weet dat mijn Roger en onze Matadi-vriend Roger Beeckman vlak na elkaar verjaren, maar ze heeft altijd getwijfeld aan wie nu als eerste verjaart. Dat is Roger Beeckman: hij wordt morgen 89 jaar! En Elena 7 jaar dezelfde dag!
Nany begreep niet dat ik niet minstens de kinderen en kleinkinderen (en liefst haar erbij) had uitgenodigd om mijn Rogers 74 jaar te vieren. Ik had alle moeite van de wereld om haar te doen begrijpen dat, na al die nieuwjaarsdrukte, het beste cadeau voor Roger een korte rustige periode was.
De kinderen, kleinkinderen en Nany ontmoeten we trouwens heel binnenkort.
Daarna gingen we soepbeenderen kopen en heb ik nog eens een ouderwetse bouillon getrokken. Morgen maak ik daar soep van (deze avond dronken we als eerste gerecht onze laatste fles gazpacho op).
Terwijl de bouillon aan het trekken was, nog een deel van het huis schoongemaakt (één kamer per dag hé). En daarna iets gelezen dat ik jullie niet wil onthouden. Het zijn nieuwjaarswensen van degene die Roger mijn goeroe noemt. Het gaat wel over vorig jaar en Frankrijk, maar ik ga er grotendeels mee akkoord, lees zelf maar hier. Gebruik desnoods DeepL om het te vertalen, ik weet zeker dat zulke tekst vrij goed vertaald zal worden.
Na het avondeten (gazpacho en alu gobi) nog even gelezen in de relax en daarna enkele mails beantwoord voor ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overtypte.
Nu is het tijd voor even echte ontspanning. Een filmpje misschien?
vrijdag 12 januari 2018
Nieuwjaarsfeest van Heemkunde Groot Heers
Weer was het deze avond te doen bij Limi Traiteur, waar een groot deel van het bestuur blijkbaar een voorkeur voor heeft. Deze keer vond de receptie plaats in twee ruime kamers, maar helaas had iedereen plaats genomen op een van de stoelen die opgesteld stonden rondom de kamers zodat je enkel kon praten met je naaste buren. Rondlopen werd er niet gedaan en dat vond ik een minpunt voor een receptie die volgens mij toch bedoeld is om een beetje met iedereen te praten.
Het eten zelf (lekker hoewel veel te copieus en veel te veel zoetigheden) gebeurde dan wel opnieuw in die langwerpige veranda (serre voor de Nederlanders) aan één enkele, héél lange tafel. We waren met 33 mensen. Heel veel geroezemoes dus en ikzelf verstond daardoor alleen de mensen die naast mij (de broer van Tony en Roger) of tegenover mij (de echtgenoten van Tony en van zijn broer) zaten. Praktisch geen contact gehad met de andere mensen dus.
Boudewijn Knevels had ingeschreven én betaald maar kwam niet opdagen. We probeerden hem telefonisch te bereiken, tevergeefs. Ik hoop dat hij het vergeten is (we hebben zijn porties mee naar huis gekregen en ik heb hem zopas gemaild dat hij ze mag komen afhalen) en dat er niets ernstigs is gebeurd!
Persoonlijk vond ik het gezelliger bij De Horne destijds maar naar het schijnt waren de laatste keer de kroketten daar niet lekker (ik had toen geen aardappelbereiding gegeten, evenmin als deze avond trouwens).
O ja, nog even dit: ik heb deze avond niemand een zoen gegeven omdat ik sinds een paar dagen last heb van koortsblaasjes. Ik had echter de indruk dat iedereen even doof is als ik, want niemand leek echt te begrijpen waarom ik geen "nieuwjaarskus" wilde geven.
Het eten zelf (lekker hoewel veel te copieus en veel te veel zoetigheden) gebeurde dan wel opnieuw in die langwerpige veranda (serre voor de Nederlanders) aan één enkele, héél lange tafel. We waren met 33 mensen. Heel veel geroezemoes dus en ikzelf verstond daardoor alleen de mensen die naast mij (de broer van Tony en Roger) of tegenover mij (de echtgenoten van Tony en van zijn broer) zaten. Praktisch geen contact gehad met de andere mensen dus.
Boudewijn Knevels had ingeschreven én betaald maar kwam niet opdagen. We probeerden hem telefonisch te bereiken, tevergeefs. Ik hoop dat hij het vergeten is (we hebben zijn porties mee naar huis gekregen en ik heb hem zopas gemaild dat hij ze mag komen afhalen) en dat er niets ernstigs is gebeurd!
Persoonlijk vond ik het gezelliger bij De Horne destijds maar naar het schijnt waren de laatste keer de kroketten daar niet lekker (ik had toen geen aardappelbereiding gegeten, evenmin als deze avond trouwens).
O ja, nog even dit: ik heb deze avond niemand een zoen gegeven omdat ik sinds een paar dagen last heb van koortsblaasjes. Ik had echter de indruk dat iedereen even doof is als ik, want niemand leek echt te begrijpen waarom ik geen "nieuwjaarskus" wilde geven.
donderdag 11 januari 2018
Onze uil roept
Tenzij ik het hier heb over het huishouden en onze wekelijkse uitgebreide boodschappen (en we hebben nog niet alles gevonden: onder andere geklaarde boter en soepbeenderen waren er vandaag nergens te vinden), valt er niet veel te vertellen over deze dag.
Ik heb deze avond wel nog oude dagboekfragmenten overgetypt, heb nu mezelf aangeleerd niet telkens te blijven stilstaan bij te veel emotie oproepende herinneringen, dus nee, ik stop niet meer om het uur met overtypen.
Ik heb vandaag ook weer eens geweigerd in te gaan op de zoveelste uitnodiging van een kennis om "Whatsapp" te installeren op mijn mobieltje. Nog meer berichten moeten beantwoorden, nee, bedankt! Ik wil echt wel wat meer tijd voor mezelf.
Dus nee, niets speciaals te vertellen over deze dag... tot ik deze avond een Trappist ging halen in het poorthuis... en "onze" uil hoorde roepen in de wei. Heel eigenaardig, maar dat gaf me een heel warm gevoel!
Ik heb deze avond wel nog oude dagboekfragmenten overgetypt, heb nu mezelf aangeleerd niet telkens te blijven stilstaan bij te veel emotie oproepende herinneringen, dus nee, ik stop niet meer om het uur met overtypen.
Ik heb vandaag ook weer eens geweigerd in te gaan op de zoveelste uitnodiging van een kennis om "Whatsapp" te installeren op mijn mobieltje. Nog meer berichten moeten beantwoorden, nee, bedankt! Ik wil echt wel wat meer tijd voor mezelf.
Dus nee, niets speciaals te vertellen over deze dag... tot ik deze avond een Trappist ging halen in het poorthuis... en "onze" uil hoorde roepen in de wei. Heel eigenaardig, maar dat gaf me een heel warm gevoel!
woensdag 10 januari 2018
Televisie vroeger en nu
Terwijl de kindjes deze avond tv keken, vroegen Roger en ik ons af wanneer wijzelf ons eerste televisietoestel hadden gekocht (aankoop die we bewust heel lang hebben uitgesteld maar uiteindelijk toch deden omdat de kindjes zo weinig konden meespreken op school).
Deze avond heeft Roger het gevonden (hij houdt immers alles bij!): dat was in oktober 1986. Dus twee maanden voor Zeger, onze jongste, 5 jaar werd (leeftijd te vergelijken met die van Matthias dus, die binnen een dikke week 5 jaar wordt).
Toen werd er nog niet doorlopend uitgezonden. Als ik me goed herinner, kregen we enkel tussen 18 en 19:30 uur een paar kinderprogramma's.
Dat betekent dus dat ik tot in oktober 1986 de hele dag, zonder zelfs een beroep te kunnen doen op "kindermeid tv", paraat moest staan voor onze drie "kindjes". Voor Zegers broer en zus betekent dat zelfs respectievelijk 7 en 9 jaar zonder tv.
Ik herinner me trouwens die eerste tv-avonden voor de kinderen: eindelijk kreeg ik elke avond een uurtje rust. En vlak na die paar uitzendingen voor kinderen was het echt tijd om de kindjes naar bed te brengen: weer werk voor moeder de huisvrouw.
Ha nee, tegenwoordig (en in mijn jonge tijd eigenlijk ook al een beetje) noemt men dat niet meer werken, wat een moeder en huisvrouw doet. Alleen een onthaalmoeder werkt als ze kinderen opvangt, een poetshulp "werkt" enkel als ze bij iemand anders gaat schoonmaken. Als je dat gratis, thuis en met je eigen kinderen doet... noemt men dat geen job.
Ik heb het al gezegd: de "roverheid" zou ons allemaal graag buitenhuis zien werken. Als ik vroeger "officieel" de kinderen van mijn vriendinnen had bijgehouden en opgevoed, en zij in ruil onze kinderen hadden bijgehouden, dan hadden wij ook "officieel" gewerkt.😕
Deze avond heeft Roger het gevonden (hij houdt immers alles bij!): dat was in oktober 1986. Dus twee maanden voor Zeger, onze jongste, 5 jaar werd (leeftijd te vergelijken met die van Matthias dus, die binnen een dikke week 5 jaar wordt).
Toen werd er nog niet doorlopend uitgezonden. Als ik me goed herinner, kregen we enkel tussen 18 en 19:30 uur een paar kinderprogramma's.
Dat betekent dus dat ik tot in oktober 1986 de hele dag, zonder zelfs een beroep te kunnen doen op "kindermeid tv", paraat moest staan voor onze drie "kindjes". Voor Zegers broer en zus betekent dat zelfs respectievelijk 7 en 9 jaar zonder tv.
Ik herinner me trouwens die eerste tv-avonden voor de kinderen: eindelijk kreeg ik elke avond een uurtje rust. En vlak na die paar uitzendingen voor kinderen was het echt tijd om de kindjes naar bed te brengen: weer werk voor moeder de huisvrouw.
Ha nee, tegenwoordig (en in mijn jonge tijd eigenlijk ook al een beetje) noemt men dat niet meer werken, wat een moeder en huisvrouw doet. Alleen een onthaalmoeder werkt als ze kinderen opvangt, een poetshulp "werkt" enkel als ze bij iemand anders gaat schoonmaken. Als je dat gratis, thuis en met je eigen kinderen doet... noemt men dat geen job.
Ik heb het al gezegd: de "roverheid" zou ons allemaal graag buitenhuis zien werken. Als ik vroeger "officieel" de kinderen van mijn vriendinnen had bijgehouden en opgevoed, en zij in ruil onze kinderen hadden bijgehouden, dan hadden wij ook "officieel" gewerkt.😕
Spelen en huishoudtaken
Aan de school van Elena en Matthias vond Roger geen parkeerplaats deze middag. Hij liet me dus uitstappen en reed zelf een ommetje terwijl ik de kindjes afhaalde. Hij heeft wel even moeten wachten: Matthias moest eerst dringend naar toilet.
Uiteindelijk reden we naar onthaalmoeder Lutti. Roger bleef in de auto terwijl ik met Elena en Matthias "snel even" Eva zou halen. Eva ontving ons uitbundig en begon te spelen met haar broer en zus terwijl ik een praatje sloeg met Lutti over onder andere haar (toch zware) beroep en de lichamelijke gevolgen ervan. En ineens zien we Eva proberen de deur te openen... Of ze er zelf is in geslaagd weet ik niet (misschien kreeg ze hulp van Matthias) maar ineens liepen zij en Matthias al lachend naar buiten, recht naar de straat. Ik liet uiteraard alles vallen en liep er achteraan, met Elena in mijn zog. Terwijl Roger de kindjes vast snoerde in de auto liep ik terug naar binnen om afscheid te nemen van Lutti en haar echtgenoot.
Na het middagmaal speelden we een vrij ingewikkeld kaartspel. Eva wilde meespelen en dus werd het eigenlijk een rommeltje. Ik vermoed dat iedereen (behalve Eva) blij was toen buurmeisje Anna kwam spelen en vroeg om iets anders te doen.
Zij, Matthias en Elena zouden een stad bouwen.
Eva, die wilde op reis gaan. Met haar pop en een koffertje dat geregeld openviel en dat ik dan telkens weer moest helpen dichtdoen.
Rond 15 uur ging Eva een dutje doen, rond 15:45 uur ging Elena met haar moeder naar de zwemles en Anna keek even tv samen met Matthias. Rond 16 uur moest Anna terug naar huis en begon ik aan het avondeten.
Eigenlijk moest ik alleen worst bakken: er waren restjes genoeg van vorige dagen; maar ik wilde ook soep maken van de stelen en bladeren van de voor morgen bedoelde bloemkool.
Rond 17 uur haalden we Eva uit haar bedje, kwamen dochterlief en Elena terug van de zwemles, at dochter snel wat soep en wat restjes en vertrok ze naar haar avondles.
Elena en Matthias begonnen te knutselen... en Eva wilde dat ook doen. Ze kreeg een lijmstick en begon ijverig gekleurde papiertjes op elkaar te plakken. Er waren nog enkele ruzies omdat zij en Matthias soms tegelijk de lijm nodig hadden. Eva werd ook even kwaad toen ik haar plastic schaartje niet vond. Ze mocht, onder mijn toezicht, proberen te knippen met het schaartje van Matthias maar dat lukte niet zo goed. Uiteraard mondde dat weer uit in frustratie en huilen... tot Eva Elena in het oog kreeg die papiertjes vouwde tot mooie vormpjes en Eva besloot dat ze ook zou "plooien en plakken". Daar is ze dan een hele tijd mee zoet geweest.
Rond 18 uur gaf ik de kinderen eten. Terwijl ze daarna voor tv zaten, kwam schoonzoon thuis en aten we samen.
Rond 20 uur reden Roger en ik naar huis waar ik nog voor een wasje moest zorgen.
En nu... voel ik me moe!
Uiteindelijk reden we naar onthaalmoeder Lutti. Roger bleef in de auto terwijl ik met Elena en Matthias "snel even" Eva zou halen. Eva ontving ons uitbundig en begon te spelen met haar broer en zus terwijl ik een praatje sloeg met Lutti over onder andere haar (toch zware) beroep en de lichamelijke gevolgen ervan. En ineens zien we Eva proberen de deur te openen... Of ze er zelf is in geslaagd weet ik niet (misschien kreeg ze hulp van Matthias) maar ineens liepen zij en Matthias al lachend naar buiten, recht naar de straat. Ik liet uiteraard alles vallen en liep er achteraan, met Elena in mijn zog. Terwijl Roger de kindjes vast snoerde in de auto liep ik terug naar binnen om afscheid te nemen van Lutti en haar echtgenoot.
Na het middagmaal speelden we een vrij ingewikkeld kaartspel. Eva wilde meespelen en dus werd het eigenlijk een rommeltje. Ik vermoed dat iedereen (behalve Eva) blij was toen buurmeisje Anna kwam spelen en vroeg om iets anders te doen.
Zij, Matthias en Elena zouden een stad bouwen.
 |
| Eigen foto's |
 |
| Eigen foto's |
Eigenlijk moest ik alleen worst bakken: er waren restjes genoeg van vorige dagen; maar ik wilde ook soep maken van de stelen en bladeren van de voor morgen bedoelde bloemkool.
Rond 17 uur haalden we Eva uit haar bedje, kwamen dochterlief en Elena terug van de zwemles, at dochter snel wat soep en wat restjes en vertrok ze naar haar avondles.
Elena en Matthias begonnen te knutselen... en Eva wilde dat ook doen. Ze kreeg een lijmstick en begon ijverig gekleurde papiertjes op elkaar te plakken. Er waren nog enkele ruzies omdat zij en Matthias soms tegelijk de lijm nodig hadden. Eva werd ook even kwaad toen ik haar plastic schaartje niet vond. Ze mocht, onder mijn toezicht, proberen te knippen met het schaartje van Matthias maar dat lukte niet zo goed. Uiteraard mondde dat weer uit in frustratie en huilen... tot Eva Elena in het oog kreeg die papiertjes vouwde tot mooie vormpjes en Eva besloot dat ze ook zou "plooien en plakken". Daar is ze dan een hele tijd mee zoet geweest.
 |
| Eigen foto |
Rond 20 uur reden Roger en ik naar huis waar ik nog voor een wasje moest zorgen.
En nu... voel ik me moe!
maandag 8 januari 2018
Storingen bij een vertaling
Nadat ik een beetje had opgeruimd en een wasmachine had laten draaien, kwam er een vertaling binnen. Enkele bladzijden tegen morgenochtend.
Ik begon er na de middag aan, nadat ik de was te drogen had gehangen en na een lang telefoongesprek met Jan Gerits. Hij vertelde over zijn ongeluk, over de korte tijd die hij doorbracht in het ziekenhuis en over zoveel meer maar daar ga ik het hier niet over hebben. Onze boodschappen stelden we uit tot later: ik heb voorlopig nog genoeg in huis.
Rond 17 uur dacht ik dat ik nog een kwartiertje werk zou hebben. Daarna wilde ik beginnen aan de bereiding van het avondmaal en de vertaling nalezen zou ik daarna pas doen (als het enigszins mogelijk is, is het beter een poosje te wachten voor je je eigen schrijfsel naleest).
En toen belde Nany. Ik vrees dat ik niet heel vriendelijk overkwam aan telefoon (ik haat het als iemand mij stoort bij het vertalen!). Ze had vragen over het uur van de trein die ze een van de volgende zondagen zou moeten nemen, samen met Hendrik en Debby, van Antwerpen naar Leuven.
Binnenkort is er inderdaad een verjaardagsfeestje gepland bij dochterlief en schoonzoon, voor de drie kindjes. Eerst wilden Roger en ik Nany de dag ervoor naar hier halen maar die dag had Nany ook al een feestje. Haar eerste conclusie was dat ze dan nog maar eens niet zou komen, maar even later belde ze me opnieuw op: tante José wilde haar naar het station in Antwerpen brengen, en als ze dan met Debby en Hendrik kon reizen, zou ze toch graag naar het verjaardagsfeestje komen.
Dat vonden we allemaal een goede planning (Roger en ik zouden haar na het feestje terug naar huis rijden).
Dus begon Nany met Hendrik af te spreken... en nu had ze pas een berichtje van hem gekregen, en het uur voor de afspraak in het station van Antwerpen dat hij voorstelde leek haar veel te laat, en of ik wist of hij zich vergiste, en of ik al zelf een afspraak had met Hendrik over het uur van aankomst in Leuven die dag, en oké, ze begreep wel dat ik nog geen tijd had gekregen om met Hendrik af te spreken, maar ik moest begrijpen dat zij met tante José moest afspreken, en ja, ik had gelijk: het duurde nog een poosje voor dat feest zou plaatsvinden maar ik moest begrijpen dat ze zich zorgen maakte over dat vertrekuur van de trein, en oké, ik had gelijk als ik zei dat ze die afspraken eigenlijk met Hendrik moest maken en niet met mij, maar ze had naar hem ge-sms't en hij had nog niet geantwoord, en oké, ze had er niet aan gedacht dat hij aan het werken was, en ja, ze begreep dat ik aan het vertalen was en dus eigenlijk weinig tijd had, maar ze moest echt zo snel mogelijk aan tante José zeggen hoe laat zij in het station van Antwerpen werd verwacht die dag, en ja, ze ging akkoord: dat moest ze niet met mij maar met Hendrik afspreken, maar ze had dus nog geen antwoord van hem gekregen.
Afijn, ik vermoed dat mijn antwoorden niet echt heel vriendelijk klonken : sorry, mama maar ik vond het heel vervelend dat ik niet kon verder werken aan mijn vertaling.
Ik maakte daarna de vertaling af maar voor ik begon aan het avondeten, keek ik toch eens op Google hoe het zat met die treinuren. De trein die Hendrik aan Nany had voorgesteld komt in Leuven aan om 13:23. Dat betekent dat, als Roger en ik ze gaan afhalen aan het station, we rond 13:30 uur bij dochterlief zijn. Zij had ons gezegd dat we vanaf 13 uur worden verwacht, dus leek 13:30 uur mij heel geschikt. De vorige treinen zijn volgens mij niet geschikt: ofwel moet je overstappen, ofwel kom je meer dan een uur te vroeg aan (zo onbeleefd zijn we niet!) ofwel zit je veel langer op de trein voor dezelfde afstand. Die uitleg heb ik nog even naar Nany ge-sms't na het avondeten.
Ik was pas beginnen koken toen ik een telefoontje kreeg van Hendrik. Over hetzelfde (waarschijnlijk dus ten gevolge van de sms van Nany). We kwamen samen tot de conclusie dat de trein die hij had voorgesteld de goede was. Tegen het uur dat wij aankomen loopt immers het aperitief langzaam op z'n einde. We zullen dus nog goed op tijd zijn.
En ik werkte verder aan ons eten. Na het avondmaal las ik eerst nog een poosje "op papier". Daarna besloot ik toch eerst even een deel uit mijn oude dagboeken over te typen voor het nalezen: de vertaling moest immers pas morgen geleverd worden... en zoals ik al zei: best zoveel mogelijk tijd laten tussen de eerste "worp" en de correctie. Het is een kwestie van afstand te nemen van wat je spontaan goed vindt na het schrijven (vertalen in dit geval uiteraard).
Tegen 21 uur besloot ik eindelijk mijn vertaling na te lezen. En... toen stelde mijn scherm voor een update te installeren op mijn pc. Dat voorstel had ik al verschillende keren gekregen maar, aangezien ik werd gewaarschuwd dat de installatie "enige" tijd zou in beslag nemen, heb ik telkens geklikt op "uitstellen". Ik vermoed dat ik nu per ongeluk verkeerd heb geklikt, want nadat ik een appeltje had gegeten in de keuken, stond ik voor een donker scherm.
Twee uur en een kwartier heeft het geduurd, die update (gelukkig heb ik een goede gsm - behalve wat telefoon betreft, maar dat ligt volgens mij niet aan het mobieltje maar wel aan waar we wonen - die me ondertussen online bracht)!
Maar kom, de vertaling heb ik daarna nog net kunnen nalezen en leveren!
Ik begon er na de middag aan, nadat ik de was te drogen had gehangen en na een lang telefoongesprek met Jan Gerits. Hij vertelde over zijn ongeluk, over de korte tijd die hij doorbracht in het ziekenhuis en over zoveel meer maar daar ga ik het hier niet over hebben. Onze boodschappen stelden we uit tot later: ik heb voorlopig nog genoeg in huis.
Rond 17 uur dacht ik dat ik nog een kwartiertje werk zou hebben. Daarna wilde ik beginnen aan de bereiding van het avondmaal en de vertaling nalezen zou ik daarna pas doen (als het enigszins mogelijk is, is het beter een poosje te wachten voor je je eigen schrijfsel naleest).
En toen belde Nany. Ik vrees dat ik niet heel vriendelijk overkwam aan telefoon (ik haat het als iemand mij stoort bij het vertalen!). Ze had vragen over het uur van de trein die ze een van de volgende zondagen zou moeten nemen, samen met Hendrik en Debby, van Antwerpen naar Leuven.
Binnenkort is er inderdaad een verjaardagsfeestje gepland bij dochterlief en schoonzoon, voor de drie kindjes. Eerst wilden Roger en ik Nany de dag ervoor naar hier halen maar die dag had Nany ook al een feestje. Haar eerste conclusie was dat ze dan nog maar eens niet zou komen, maar even later belde ze me opnieuw op: tante José wilde haar naar het station in Antwerpen brengen, en als ze dan met Debby en Hendrik kon reizen, zou ze toch graag naar het verjaardagsfeestje komen.
Dat vonden we allemaal een goede planning (Roger en ik zouden haar na het feestje terug naar huis rijden).
Dus begon Nany met Hendrik af te spreken... en nu had ze pas een berichtje van hem gekregen, en het uur voor de afspraak in het station van Antwerpen dat hij voorstelde leek haar veel te laat, en of ik wist of hij zich vergiste, en of ik al zelf een afspraak had met Hendrik over het uur van aankomst in Leuven die dag, en oké, ze begreep wel dat ik nog geen tijd had gekregen om met Hendrik af te spreken, maar ik moest begrijpen dat zij met tante José moest afspreken, en ja, ik had gelijk: het duurde nog een poosje voor dat feest zou plaatsvinden maar ik moest begrijpen dat ze zich zorgen maakte over dat vertrekuur van de trein, en oké, ik had gelijk als ik zei dat ze die afspraken eigenlijk met Hendrik moest maken en niet met mij, maar ze had naar hem ge-sms't en hij had nog niet geantwoord, en oké, ze had er niet aan gedacht dat hij aan het werken was, en ja, ze begreep dat ik aan het vertalen was en dus eigenlijk weinig tijd had, maar ze moest echt zo snel mogelijk aan tante José zeggen hoe laat zij in het station van Antwerpen werd verwacht die dag, en ja, ze ging akkoord: dat moest ze niet met mij maar met Hendrik afspreken, maar ze had dus nog geen antwoord van hem gekregen.
Afijn, ik vermoed dat mijn antwoorden niet echt heel vriendelijk klonken : sorry, mama maar ik vond het heel vervelend dat ik niet kon verder werken aan mijn vertaling.
Ik maakte daarna de vertaling af maar voor ik begon aan het avondeten, keek ik toch eens op Google hoe het zat met die treinuren. De trein die Hendrik aan Nany had voorgesteld komt in Leuven aan om 13:23. Dat betekent dat, als Roger en ik ze gaan afhalen aan het station, we rond 13:30 uur bij dochterlief zijn. Zij had ons gezegd dat we vanaf 13 uur worden verwacht, dus leek 13:30 uur mij heel geschikt. De vorige treinen zijn volgens mij niet geschikt: ofwel moet je overstappen, ofwel kom je meer dan een uur te vroeg aan (zo onbeleefd zijn we niet!) ofwel zit je veel langer op de trein voor dezelfde afstand. Die uitleg heb ik nog even naar Nany ge-sms't na het avondeten.
Ik was pas beginnen koken toen ik een telefoontje kreeg van Hendrik. Over hetzelfde (waarschijnlijk dus ten gevolge van de sms van Nany). We kwamen samen tot de conclusie dat de trein die hij had voorgesteld de goede was. Tegen het uur dat wij aankomen loopt immers het aperitief langzaam op z'n einde. We zullen dus nog goed op tijd zijn.
En ik werkte verder aan ons eten. Na het avondmaal las ik eerst nog een poosje "op papier". Daarna besloot ik toch eerst even een deel uit mijn oude dagboeken over te typen voor het nalezen: de vertaling moest immers pas morgen geleverd worden... en zoals ik al zei: best zoveel mogelijk tijd laten tussen de eerste "worp" en de correctie. Het is een kwestie van afstand te nemen van wat je spontaan goed vindt na het schrijven (vertalen in dit geval uiteraard).
Tegen 21 uur besloot ik eindelijk mijn vertaling na te lezen. En... toen stelde mijn scherm voor een update te installeren op mijn pc. Dat voorstel had ik al verschillende keren gekregen maar, aangezien ik werd gewaarschuwd dat de installatie "enige" tijd zou in beslag nemen, heb ik telkens geklikt op "uitstellen". Ik vermoed dat ik nu per ongeluk verkeerd heb geklikt, want nadat ik een appeltje had gegeten in de keuken, stond ik voor een donker scherm.
Twee uur en een kwartier heeft het geduurd, die update (gelukkig heb ik een goede gsm - behalve wat telefoon betreft, maar dat ligt volgens mij niet aan het mobieltje maar wel aan waar we wonen - die me ondertussen online bracht)!
Maar kom, de vertaling heb ik daarna nog net kunnen nalezen en leveren!
zondag 7 januari 2018
Begraven of cremeren?
Wat ik nog vergat te vertellen over deze zondag: op een zeker ogenblik waren Elena en ik alleen in de salon. Matthias was aan het tekenen (hij tekent steeds beter), Roger zat aan zijn pc en Eva lag te slapen. En... toen stelde Elena me vragen die ik niet had verwacht op haar leeftijd (hoewel, denk ik nu, nadat ik mijn herinneringen aan Congo deze avond heb herlezen - ik bedoel hier niet mijn eerste boek, wel wat ik op elfjarige leeftijd opschreef nadat we terugkwamen uit Matadi - ik stelde me dezelfde vragen op iets oudere leeftijd). Een vraag kwam toen niet voor in mijn gedachten, namelijk: "hoe gaat het er aan toe als je verbrand wordt na je dood". Vraag die Elena mij wel stelde en, voegde Elena daar aan toe: 'Wil jij liever verbrand of begraven worden?'
Tja, antwoord daar maar eens op! Ik zei dat ik persoonlijk liever zou begraven worden omdat ik van begraafplaatsen hou en ik daar de "geest" van overgegane mensen beter kan aanvoelen.
Tja, dan moest ik uitleggen wat de geest is, maar kom, uiteindelijk bleek dat Elena het ook ongeveer wist.
Zijzelf was aan het twijfelen of ze niet liever verbrand zou worden. Want, zo zei ze, dan mag de familie de resten mee naar huis nemen. 'Ja, maar wat zijn de resten, oma? Wat blijft er over?'
En ik: 'Niets dan een beetje as, jammer genoeg, maar daarin zit onze geest niet hoor.' Ik heb proberen uit te leggen dat die geest - waar ik in geloof - overblijft na de dood van ons lichaam, maar ik denk dat ze het nog te materialistisch zag. Want... ze vroeg me daarna of ook ons skelet helemaal opbrandt bij crematie (dat woord gebruikte ze niet, ze had het steeds over "verbranden", wat ik een eerlijker woord vind dan "cremeren", maar kom).
Ik moest uiteraard wel antwoorden met "Ja".
En dan nam Elena een besluit: 'Dan word ik liever begraven, anders blijft er niets meer over van mij.'
En... ik dacht spontaan aan de film waar ze onlangs was gaan naar kijken, samen met Matthias en haar moeder. Heeft die zoveel vragen bij haar opgeroepen?
Tja, antwoord daar maar eens op! Ik zei dat ik persoonlijk liever zou begraven worden omdat ik van begraafplaatsen hou en ik daar de "geest" van overgegane mensen beter kan aanvoelen.
Tja, dan moest ik uitleggen wat de geest is, maar kom, uiteindelijk bleek dat Elena het ook ongeveer wist.
Zijzelf was aan het twijfelen of ze niet liever verbrand zou worden. Want, zo zei ze, dan mag de familie de resten mee naar huis nemen. 'Ja, maar wat zijn de resten, oma? Wat blijft er over?'
En ik: 'Niets dan een beetje as, jammer genoeg, maar daarin zit onze geest niet hoor.' Ik heb proberen uit te leggen dat die geest - waar ik in geloof - overblijft na de dood van ons lichaam, maar ik denk dat ze het nog te materialistisch zag. Want... ze vroeg me daarna of ook ons skelet helemaal opbrandt bij crematie (dat woord gebruikte ze niet, ze had het steeds over "verbranden", wat ik een eerlijker woord vind dan "cremeren", maar kom).
Ik moest uiteraard wel antwoorden met "Ja".
En dan nam Elena een besluit: 'Dan word ik liever begraven, anders blijft er niets meer over van mij.'
En... ik dacht spontaan aan de film waar ze onlangs was gaan naar kijken, samen met Matthias en haar moeder. Heeft die zoveel vragen bij haar opgeroepen?
De kindjes zijn weg
Vandaag werden Elena, Matthias en Eva al om 7 uur wakker. Weer werd er niet meer geslapen maar meer dan een half uur gerollebold en gelachen in bed.
We ontbeten met fruit (behalve voor Elena die geen zin had), een spiegelei en een boterham en meteen daarna gingen de kleintjes aan het spelen (en ik ook nadat ik de tafel had afgeruimd en de keuken opgeruimd). Daarna een filmpje en voor Eva een ochtenddutje. Naar buiten gingen we niet: er stond een veel te koude wind!
Tegen de middag bakte ik speltpannenkoeken (ik gebruik daarvoor amandelmelk en stevia maar de kleintjes merken blijkbaar geen verschil met gewone pannenkoeken). Ze aten alle drie heel veel.
Na de middag kreeg ik de indruk dat Eva weer heel moe werd maar ze wilde absoluut niet gaan slapen, ze wilde "pelen" en af en toe (net zoals gisteren en met resultaat!) op het potje zitten.
Na nog een koekje en een stuk fruit vroeg ik om 16:30 uur aan de kinderen het speelgoed op te ruimen terwijl Roger en ik hun spullen bij elkaar zochten. Ondertussen kreeg ik nog een telefoontje van Jan Gerits die een serieus ongeluk zou gehad hebben eind 2017. Gelukkig zonder al te ernstige verwondingen.
Iets over 17 uur reden we met de kindjes naar het Leuvense. Matthias en Eva vielen vrij meteen in slaap in de auto en ik had veel zin om hetzelfde te doen. Helaas, Elena wilde absoluut "Ik zie wat jij niet ziet" spelen. Gelukkig viel ze na een poosje ook in slaap... zodat ik ook mijn ogen kon sluiten.
Bij dochter en schoonzoon werden we uitbundig ontvangen met een heerlijk avondmaal bereid door schoonzoon terwijl onze dochter een prachtige pyjama voor Eva aan het maken was.
Na het avondritueel van de kindjes en nog een kopje koffie of thee, zijn Roger en ik terug naar Haspengouw gereden.
Ik had de hele dag felle rugpijn gehad (van het vele - waarschijnlijk verkeerd - bukken, vermoed ik) en dacht dat ik thuis wel meteen in bed of minstens in de relax zou gaan liggen (hoewel, ik weet het, bewegen is de beste remedie, maar dat had ik de hele dag al gedaan). Maar, thuisgekomen stelde ik vast dat de rugpijn verdwenen was.
Dan maar enkele wachtende mails beantwoord.
We ontbeten met fruit (behalve voor Elena die geen zin had), een spiegelei en een boterham en meteen daarna gingen de kleintjes aan het spelen (en ik ook nadat ik de tafel had afgeruimd en de keuken opgeruimd). Daarna een filmpje en voor Eva een ochtenddutje. Naar buiten gingen we niet: er stond een veel te koude wind!
Tegen de middag bakte ik speltpannenkoeken (ik gebruik daarvoor amandelmelk en stevia maar de kleintjes merken blijkbaar geen verschil met gewone pannenkoeken). Ze aten alle drie heel veel.
 |
| Foto's Roger |
 |
| Foto Roger |
 |
| Eigen foto's |
 |
| Foto Roger |
Bij dochter en schoonzoon werden we uitbundig ontvangen met een heerlijk avondmaal bereid door schoonzoon terwijl onze dochter een prachtige pyjama voor Eva aan het maken was.
Na het avondritueel van de kindjes en nog een kopje koffie of thee, zijn Roger en ik terug naar Haspengouw gereden.
Ik had de hele dag felle rugpijn gehad (van het vele - waarschijnlijk verkeerd - bukken, vermoed ik) en dacht dat ik thuis wel meteen in bed of minstens in de relax zou gaan liggen (hoewel, ik weet het, bewegen is de beste remedie, maar dat had ik de hele dag al gedaan). Maar, thuisgekomen stelde ik vast dat de rugpijn verdwenen was.
Dan maar enkele wachtende mails beantwoord.
zaterdag 6 januari 2018
Over onder andere een speelgoedlocomotief
Het werd eindelijk stil hierboven. Eva was duidelijk in slaap gevallen en ik vermoedde dat Elena en Matthias dat ook weldra zouden doen. Het was toen 20:40 uur.
En ineens, rond 20:50 uur, weer geroep (hoorden we via de babyfoon). Deze keer was het Matthias. Ik ging naar boven, vroeg de oudste kindjes stil te zijn om Eva niet wakker te maken (ze slapen met z'n drieën op de vroegere kamer van hun moeder) en Matthias fluisterde me toe: 'Ik kan nooit in slaap vallen. En als ik slaap, word ik altijd weer wakker. En dan moet ik praten.'
Ik zei iets in de trant van: 'Ook als je wakker wordt, hoef je niet iedereen wakker te maken hé, jongen. Denk dan aan plezierige dingen tot je weer in slaap valt! Moet ik misschien dit nachtlampje uitdoen?' (we laten een nachtlichtje branden op de kamer en ook het licht op de gang blijft aan voor het geval een van de kindjes echt naar beneden zou moeten). 'Nee!' riepen Matthias en Elena in koor. Daar werd Eva gelukkig niet wakker van!
Elena (die wakker was geworden van het gepraat van haar broer) zei dat zij ook aan aangename dingen dacht om in slaap te geraken, en in deze kamer zelfs in slaap viel terwijl ze keek naar de wijzers van de klok. 'En,' fluisterde ze verder, 'ik vind het heel eigenaardig dat de grote wijzer de kleine wijzer voorbijschoot ineens.'
Ik legde heel snel uit hoe dat kwam en beloofde er morgen meer uitleg over te geven. Elena bleek dat oké te vinden, Matthias bleef klagen dat hij zo moeilijk de slaap kan vatten, ook thuis.
Weer legde ik uit dat hij dan aan plezierige dingen moet denken, of... zoals Elena, een object moest in het oog houden.
En terwijl ik dat zei, viel mijn euro. Matthias heeft de neiging iets dat hij pas gekregen heeft en dat hem heel veel plezier heeft gedaan, een hele tijd mee naar bed te nemen. Het treintje dat zijn opa voor hem had uitgekozen als presentje na het voorlezen van zijn Nieuwjaarsbrief deed hem veel meer plezier dan ik had vermoed, zoveel zelfs dat hij mij gisteren al zei dat hij de "locomotief" mee naar bed wilde nemen. Omdat een locomotief, en zeker een dat je "automatisch" kunt laten rijden, mij een rare knuffel leek om mee naar bed te nemen, ben ik daar niet echt op ingegaan maar ik vrees dat ik ongelijk had toen ik hem daar niet aan herinnerde gisteren en vandaag bij het slapengaan. Volgende keer beter, Jessy!
Ik dacht er aan omdat er mij iets anders was opgevallen overdag. Elena, Matthias en Eva wisten dat de presentjes die ze kregen gisterenavond bedoeld waren om hier te blijven. Maar... vandaag heeft Matthias me verschillende keren gezegd dat hij (minstens) die locomotief mee naar huis wil nemen.
Hij vindt het dus een perfect cadeautje en misschien, inderdaad, was hij gemakkelijker in slaap gevallen als hij die (echt goedkope!) locomotief in zijn armen kon houden?
Vermits ik toch over de kleinkinderen bezig ben: ik heb vandaag weer de woordenschat van tweejarige Eva bewonderd. Op een zeker ogenblik zei ik: 'Ik vind dat wel leuk' (ik weet echt niet meer waarover het ging) en zij, spontaan: 'En ik ook!'.
Elena heeft me dan weer overdonderd met de uitdrukking "een optie hebben" die ze deze dagen heel vaak heeft gebruikt!
O ja, en... terwijl we naar Ikea reden, vertelde Elena ons dat een vriendinnetje van haar, een zekere Oona, haar had gezegd dat Sinterklaas niet bestaat. Dat vriendinnetje zou haar ouders erop betrapt hebben zelf voor die cadeaus te zorgen. Maar... Elena gelooft dat vriendinnetje niet: zijzelf heeft Sinterklaas al persoonlijk ontmoet, dus is ze zeker dat hij bestaat (wat een herinneringen komen er bij mij boven!).
Ikzelf probeerde de conversatie op een ander onderwerp te brengen (en dat is me gelukt, denk ik), want dat probleem moeten dochter en schoonzoon oplossen!
En ineens, rond 20:50 uur, weer geroep (hoorden we via de babyfoon). Deze keer was het Matthias. Ik ging naar boven, vroeg de oudste kindjes stil te zijn om Eva niet wakker te maken (ze slapen met z'n drieën op de vroegere kamer van hun moeder) en Matthias fluisterde me toe: 'Ik kan nooit in slaap vallen. En als ik slaap, word ik altijd weer wakker. En dan moet ik praten.'
Ik zei iets in de trant van: 'Ook als je wakker wordt, hoef je niet iedereen wakker te maken hé, jongen. Denk dan aan plezierige dingen tot je weer in slaap valt! Moet ik misschien dit nachtlampje uitdoen?' (we laten een nachtlichtje branden op de kamer en ook het licht op de gang blijft aan voor het geval een van de kindjes echt naar beneden zou moeten). 'Nee!' riepen Matthias en Elena in koor. Daar werd Eva gelukkig niet wakker van!
Elena (die wakker was geworden van het gepraat van haar broer) zei dat zij ook aan aangename dingen dacht om in slaap te geraken, en in deze kamer zelfs in slaap viel terwijl ze keek naar de wijzers van de klok. 'En,' fluisterde ze verder, 'ik vind het heel eigenaardig dat de grote wijzer de kleine wijzer voorbijschoot ineens.'
Ik legde heel snel uit hoe dat kwam en beloofde er morgen meer uitleg over te geven. Elena bleek dat oké te vinden, Matthias bleef klagen dat hij zo moeilijk de slaap kan vatten, ook thuis.
Weer legde ik uit dat hij dan aan plezierige dingen moet denken, of... zoals Elena, een object moest in het oog houden.
En terwijl ik dat zei, viel mijn euro. Matthias heeft de neiging iets dat hij pas gekregen heeft en dat hem heel veel plezier heeft gedaan, een hele tijd mee naar bed te nemen. Het treintje dat zijn opa voor hem had uitgekozen als presentje na het voorlezen van zijn Nieuwjaarsbrief deed hem veel meer plezier dan ik had vermoed, zoveel zelfs dat hij mij gisteren al zei dat hij de "locomotief" mee naar bed wilde nemen. Omdat een locomotief, en zeker een dat je "automatisch" kunt laten rijden, mij een rare knuffel leek om mee naar bed te nemen, ben ik daar niet echt op ingegaan maar ik vrees dat ik ongelijk had toen ik hem daar niet aan herinnerde gisteren en vandaag bij het slapengaan. Volgende keer beter, Jessy!
Ik dacht er aan omdat er mij iets anders was opgevallen overdag. Elena, Matthias en Eva wisten dat de presentjes die ze kregen gisterenavond bedoeld waren om hier te blijven. Maar... vandaag heeft Matthias me verschillende keren gezegd dat hij (minstens) die locomotief mee naar huis wil nemen.
Hij vindt het dus een perfect cadeautje en misschien, inderdaad, was hij gemakkelijker in slaap gevallen als hij die (echt goedkope!) locomotief in zijn armen kon houden?
Vermits ik toch over de kleinkinderen bezig ben: ik heb vandaag weer de woordenschat van tweejarige Eva bewonderd. Op een zeker ogenblik zei ik: 'Ik vind dat wel leuk' (ik weet echt niet meer waarover het ging) en zij, spontaan: 'En ik ook!'.
Elena heeft me dan weer overdonderd met de uitdrukking "een optie hebben" die ze deze dagen heel vaak heeft gebruikt!
O ja, en... terwijl we naar Ikea reden, vertelde Elena ons dat een vriendinnetje van haar, een zekere Oona, haar had gezegd dat Sinterklaas niet bestaat. Dat vriendinnetje zou haar ouders erop betrapt hebben zelf voor die cadeaus te zorgen. Maar... Elena gelooft dat vriendinnetje niet: zijzelf heeft Sinterklaas al persoonlijk ontmoet, dus is ze zeker dat hij bestaat (wat een herinneringen komen er bij mij boven!).
Ikzelf probeerde de conversatie op een ander onderwerp te brengen (en dat is me gelukt, denk ik), want dat probleem moeten dochter en schoonzoon oplossen!
De kindjes liggen in bed...
... en ik ben moe!
Al om 7:30 uur werden ze wakker. Ik kon ze in bed houden tot 8:30 uur maar van slapen kwam niets meer. Gelachen hebben we des te meer.
Na het ontbijt en veel spelen, reden we naar Ikea waar we het middagmaal gebruikten. Een kindermenu voor de kleintjes: gehaktballetjes met groenten en frietjes en een vanille-ijsje.
Uiteraard liepen we daarna nog een poosje rond in de speelgoedafdeling (maar Roger had gewaarschuwd: we kopen niets).
Thuis werd er nog gespeeld, getekend, naar filmpjes gekeken (bedankt, Lieven en Diane!), genoten van druiven en appels en uiteindelijk het avondmaal gebruikt.
Rond 19:30 uur was het tijd voor het avondritueel maar, hoewel Eva heel moe leek, hoor ik ze nu (om 8:15 uur) nog steeds vrolijk kraaien!
Al om 7:30 uur werden ze wakker. Ik kon ze in bed houden tot 8:30 uur maar van slapen kwam niets meer. Gelachen hebben we des te meer.
Na het ontbijt en veel spelen, reden we naar Ikea waar we het middagmaal gebruikten. Een kindermenu voor de kleintjes: gehaktballetjes met groenten en frietjes en een vanille-ijsje.
Uiteraard liepen we daarna nog een poosje rond in de speelgoedafdeling (maar Roger had gewaarschuwd: we kopen niets).
Thuis werd er nog gespeeld, getekend, naar filmpjes gekeken (bedankt, Lieven en Diane!), genoten van druiven en appels en uiteindelijk het avondmaal gebruikt.
Rond 19:30 uur was het tijd voor het avondritueel maar, hoewel Eva heel moe leek, hoor ik ze nu (om 8:15 uur) nog steeds vrolijk kraaien!
 |
| Eigen foto's |
vrijdag 5 januari 2018
Nieuwjaarsbrieven
Deze avond kregen we bezoek van dochter, schoonzoon en de kleintjes. Elena en Matthias kwamen hun nieuwjaarsbrief voorlezen.
In plaats van een centje had ik gezorgd voor een presentje (ook voor Eva, uiteraard) en het werd dus volop spelen na het avondeten (bestaande uit soep met zelf getrokken bouillon, spinaziepuree, hamburgers én een waterijsje voor de kindjes). Eva weende even toen haar ouders vertrokken maar lang duurde het verdriet niet: ze heeft nog volop getekend en gespeeld, en later, in bed, gelachen en gegiecheld met broer en zus... tot iets over 22 uur!
Nu zijn de kindjes stil. Ik ga wat opruimen en daarna lezen.
 |
| Eva tekent een slak (zo vertelde ze me en inderdaad, eerst begon ze mooie spiralen te tekenen waar je inderdaad een slakkenhuis kon in zien - geleerd van onthaalmoeder Lutti? ) maar toen ze merkte dat ik haar werk bewonderde, begon ze kriskras van alles toe te voegen aan haar tekening. Ze heeft wel al haar tekeningen van deze avond "geplooid" - ze bedoelt er een soort geschenk van gemaakt - om zondag cadeau te doen aan haar mama. |
 |
| Eigen foto's |
Nu zijn de kindjes stil. Ik ga wat opruimen en daarna lezen.
donderdag 4 januari 2018
Over "onze zieken" en vroeger
Vandaag eindelijk nog eens "onze familiezieke" bezocht. Ze leek heel blij ons te zien maar jammer genoeg verliep het contact nog steeds via gezichtsuitdrukkingen en handjes vasthouden. Natuurlijk hebben we ook gepraat, vooral ik (Roger is nog stiller dan ik) en haar echtgenoot die er ook was. Ik merkte dat ze alles begrijpt, ze probeert soms iets terug te zeggen, maar slaagt er enkel in altijd dezelfde woorden te zeggen. Hoewel, een paar keer probeerde ze een woord dat iemand van ons zei, na te zeggen.
Wat heel raar is: als ik naar haar gezichtsuitdrukking kijk, herinner ik me zaken die ze vroeger zei en waarbij ze dezelfde uitdrukking had. En... die herinnering doet pijn!
Voor de rest vandaag vooral weer bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt. Het is echt heel zwaar werk (omwille van de emoties die vrijkomen).
Ook gebeld met de echtgenote van onze zieke Matadi-vriend. Het zou niet zo goed gaan met hem. Zijzelf herstelt van een kleine operatie: geen gemakkelijke toestanden voor die vrienden.
Ook een mail gekregen van Matadi-vriendin Sabine: met haar moeder Rachel gaat het ook niet zo goed!
En dan nog dit. Mijn vriendin Martine D. schreef op haar Facebook-pagina over Congo dat Canvas een reeks "De kinderen van de kolonie" voorbereidt en of ik me niet kandidaat zou stellen als getuige. Ik herinnerde (Mar)Tine eraan dat ik geen prater ben. 'Stuur dan gewoon jouw eerste boek op,' stelde Tine voor. Zou ik het doen?
Wat heel raar is: als ik naar haar gezichtsuitdrukking kijk, herinner ik me zaken die ze vroeger zei en waarbij ze dezelfde uitdrukking had. En... die herinnering doet pijn!
Voor de rest vandaag vooral weer bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt. Het is echt heel zwaar werk (omwille van de emoties die vrijkomen).
Ook gebeld met de echtgenote van onze zieke Matadi-vriend. Het zou niet zo goed gaan met hem. Zijzelf herstelt van een kleine operatie: geen gemakkelijke toestanden voor die vrienden.
Ook een mail gekregen van Matadi-vriendin Sabine: met haar moeder Rachel gaat het ook niet zo goed!
En dan nog dit. Mijn vriendin Martine D. schreef op haar Facebook-pagina over Congo dat Canvas een reeks "De kinderen van de kolonie" voorbereidt en of ik me niet kandidaat zou stellen als getuige. Ik herinnerde (Mar)Tine eraan dat ik geen prater ben. 'Stuur dan gewoon jouw eerste boek op,' stelde Tine voor. Zou ik het doen?
woensdag 3 januari 2018
Oei, oppassen dat ik niet te veel verdien bovenop mijn 50 euro pensioen per maand!
Ja, ondertussen krijg ik al 50 euro pensioengeld per maand!
Vandaag weer een vertaling waar ik een paar uurtjes mee zoet was (en waardoor er na onze uitgebreide boodschappen amper tijd was voor het huishouden😉).
En... ik bedacht hoe heerlijk het zou zijn als ik voortaan opnieuw elke week een viertal dagen (niet meer, want ik wil ook af en toe babysitten, iemand bezoeken, wat - hoewel tegen mijn "goesting" - doen in het huishouden, zorgen dat Roger wat beweging krijgt...) enkele uren kon vertalen. En toen begon ik te rekenen: ik zou veel te veel bijverdienen en Roger zou een deel van zijn gezinspensioen moeten inleveren.
Dat moeten we zeker vermijden: van het (uiteraard veel te laag) bedrag van ons gezinspensioen zijn we zeker, wat vertalingen zullen opbrengen is altijd afwachten.
Dus toch best niet dromen van vier dagen per week een paar uur te mogen vertalen! Dan zouden we wel eens heel veel geld mogen afgeven aan de "roverheid"!
En nee, vertalen in het "zwart" is onmogelijk!
Vandaag weer een vertaling waar ik een paar uurtjes mee zoet was (en waardoor er na onze uitgebreide boodschappen amper tijd was voor het huishouden😉).
En... ik bedacht hoe heerlijk het zou zijn als ik voortaan opnieuw elke week een viertal dagen (niet meer, want ik wil ook af en toe babysitten, iemand bezoeken, wat - hoewel tegen mijn "goesting" - doen in het huishouden, zorgen dat Roger wat beweging krijgt...) enkele uren kon vertalen. En toen begon ik te rekenen: ik zou veel te veel bijverdienen en Roger zou een deel van zijn gezinspensioen moeten inleveren.
Dat moeten we zeker vermijden: van het (uiteraard veel te laag) bedrag van ons gezinspensioen zijn we zeker, wat vertalingen zullen opbrengen is altijd afwachten.
Dus toch best niet dromen van vier dagen per week een paar uur te mogen vertalen! Dan zouden we wel eens heel veel geld mogen afgeven aan de "roverheid"!
En nee, vertalen in het "zwart" is onmogelijk!
dinsdag 2 januari 2018
Het jaar begint goed!
Korte wandeling in Borgloon vandaag (kort, maar voldoende als dagelijkse beweging voor Roger) en daarna enkele uren besteed aan een interessante vertaling... komende van een klant die, na een hele poos niets meer van zich te hebben laten horen, sinds vorige maand geregeld opnieuw een vertaling vraagt.
Waarschijnlijk heeft die klant het met een andere vertaler geprobeerd (dat fenomeen is schering en inslag in ons beroep, én ik moet toegeven dat ik de laatste jaren vaak niet beschikbaar was - omwille van het babysitten en zo) en uiteindelijk beslist dat hij toch beter een beroep doet op mij.
Ach, ik zal nog vaak niet beschikbaar zijn, dat weet ik, maar ik heb opgemerkt dat die klant niet meer zegt dat de vertaling moet klaar zijn tegen een paar uurtjes later - wat onmogelijk is op dagen dat we bijvoorbeeld babysitten - maar wel gewoon dat het "asap" moet gebeuren. En daar zorg ik wel altijd voor.
Omwille van die vertaling heeft Roger vandaag de schoonmaak van de salon van mij overgenomen. Ik vond dat hij dat uitstekend deed!😊
Waarschijnlijk heeft die klant het met een andere vertaler geprobeerd (dat fenomeen is schering en inslag in ons beroep, én ik moet toegeven dat ik de laatste jaren vaak niet beschikbaar was - omwille van het babysitten en zo) en uiteindelijk beslist dat hij toch beter een beroep doet op mij.
Ach, ik zal nog vaak niet beschikbaar zijn, dat weet ik, maar ik heb opgemerkt dat die klant niet meer zegt dat de vertaling moet klaar zijn tegen een paar uurtjes later - wat onmogelijk is op dagen dat we bijvoorbeeld babysitten - maar wel gewoon dat het "asap" moet gebeuren. En daar zorg ik wel altijd voor.
Omwille van die vertaling heeft Roger vandaag de schoonmaak van de salon van mij overgenomen. Ik vond dat hij dat uitstekend deed!😊
maandag 1 januari 2018
Rustige dag om het jaar te beginnen
Zelfs geen wandeling: net toen we klaar waren om te vertrekken, na een regenbui met felle wind, begon het weer te regenen. Ik vroeg aan Roger: 'Heb jij zin om in de regen te lopen?'
'Eigenlijk niet', antwoordde hij terwijl hij terug naar binnen liep. 'Ik heb al wel hout gekliefd en mijn jas aangedaan, dus al een beetje beweging gekregen.'😇
'Ik heb ook helemaal geen zin om nat te worden,' zei ik terwijl ik hem naar binnen volgde.
En toen belde mijn moeder Nany.
Ze leek niet te begrijpen dat wij vandaag onze kinderen niet hadden uitgenodigd. Gaf voorbeelden van huisgezinnen waar dat wel gebeurt. Ik zei haar dat ik vermoed dat onze kinderen daar niet zouden van gediend zijn (als ik me vergis, "kindjes", zeg het me dan even hé, want jullie zijn uiteraard - bijna - altijd welkom!). Nany drong aan, leek echt niet te begrijpen dat wij deze dagen laten voorbijgaan alsof ze niet speciaal zijn.
Ach, denk ik dan: je kunt van elke dag een speciale dag maken, maar de kinderen precies vandaag opeisen, zou, denk ik echt (nogmaals, "kindjes", verbeter mij als jullie er anders over denken) opdringerig zijn. Die zijn immers moe van het feesten en/of van het vele werk rond de jaarwisseling.
Geen wandeling voor ons dus en veel vrije tijd. Ik heb verder vroegere dagboeken overgetypt en deze keer niet toegegeven telkens als het te confronterend wordt. Gewoon even diep geademd, even rondgelopen en dan herbegonnen. Ik moet immers nog duizenden bladzijden typen. Roger zei: 'Begin dan toch eerst met de jongste met de hand geschreven dagboeken.' maar dat lijkt me geen goed idee.
Ik heb immers, ook al tientallen jaren geleden, en toen beginnende met de jongste dagboeken, mijn ontboezemingen overgeschreven in "schoonschrift" omdat Roger van elk van die jaren een mooi gebundeld boekje wilde maken (Roger doet ook aan boekbinden). Wat nooit is gebeurd omdat hij zoveel andere bezigheden had.
Dus kan ik inderdaad beter eerst de oudste dagboeken overtypen, want die zijn soms alleen voor mezelf nog leesbaar.
O ja, deze avond hebben we toch niet de voor gisteren voorziene groenten gegeten. Roger wees mij erop dat we nog veel stiltonkaas hadden die binnenkort op moet. Dus bedacht ik een ander menu: na een groentesoep, bij het vlees dat voor gisteren was bedoeld, gestoofd witloof en een saus op basis van die stilton! Wat was dat lekker, zeg!
De andere groenten eten we dan wel morgen of overmorgen (we hebben een heel goede koelkast).
'Eigenlijk niet', antwoordde hij terwijl hij terug naar binnen liep. 'Ik heb al wel hout gekliefd en mijn jas aangedaan, dus al een beetje beweging gekregen.'😇
'Ik heb ook helemaal geen zin om nat te worden,' zei ik terwijl ik hem naar binnen volgde.
En toen belde mijn moeder Nany.
Ze leek niet te begrijpen dat wij vandaag onze kinderen niet hadden uitgenodigd. Gaf voorbeelden van huisgezinnen waar dat wel gebeurt. Ik zei haar dat ik vermoed dat onze kinderen daar niet zouden van gediend zijn (als ik me vergis, "kindjes", zeg het me dan even hé, want jullie zijn uiteraard - bijna - altijd welkom!). Nany drong aan, leek echt niet te begrijpen dat wij deze dagen laten voorbijgaan alsof ze niet speciaal zijn.
Ach, denk ik dan: je kunt van elke dag een speciale dag maken, maar de kinderen precies vandaag opeisen, zou, denk ik echt (nogmaals, "kindjes", verbeter mij als jullie er anders over denken) opdringerig zijn. Die zijn immers moe van het feesten en/of van het vele werk rond de jaarwisseling.
Geen wandeling voor ons dus en veel vrije tijd. Ik heb verder vroegere dagboeken overgetypt en deze keer niet toegegeven telkens als het te confronterend wordt. Gewoon even diep geademd, even rondgelopen en dan herbegonnen. Ik moet immers nog duizenden bladzijden typen. Roger zei: 'Begin dan toch eerst met de jongste met de hand geschreven dagboeken.' maar dat lijkt me geen goed idee.
Ik heb immers, ook al tientallen jaren geleden, en toen beginnende met de jongste dagboeken, mijn ontboezemingen overgeschreven in "schoonschrift" omdat Roger van elk van die jaren een mooi gebundeld boekje wilde maken (Roger doet ook aan boekbinden). Wat nooit is gebeurd omdat hij zoveel andere bezigheden had.
Dus kan ik inderdaad beter eerst de oudste dagboeken overtypen, want die zijn soms alleen voor mezelf nog leesbaar.
O ja, deze avond hebben we toch niet de voor gisteren voorziene groenten gegeten. Roger wees mij erop dat we nog veel stiltonkaas hadden die binnenkort op moet. Dus bedacht ik een ander menu: na een groentesoep, bij het vlees dat voor gisteren was bedoeld, gestoofd witloof en een saus op basis van die stilton! Wat was dat lekker, zeg!
De andere groenten eten we dan wel morgen of overmorgen (we hebben een heel goede koelkast).