Vandaag vooral veel lectuur, en tussendoor, buiten enkele huishoudtaakjes, even over en weer gemaild met Matadi-vriendin Sabine. Die maar niet over het overlijden van haar moeder Rachel geraakt.
Ik begrijp uiteraard haar verdriet (ook wij zullen de sprankelende Rachel missen) maar heb wat moeite met het feit dat Sabine dat overlijden nog helemaal niet verwachtte, hoewel Rachel in november 99 jaar zou zijn geworden. Daar praatten we dus over (via mail) en vriendin gaf toe dat ze nooit over de dood praatte met haar moeder (met wie ze nochtans heel "close" was en over van alles discussieerde), dat ze het onderwerp zelfs vermeden.
Ik stelde me daar dus verder vragen over vandaag: ben ik dan abnormaal omdat ik me al sinds mijn kinderjaren vragen stel over de zin van het leven en de dood?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten