Bruiloft

Elvira en haar Geert zijn al getrouwd voor de wet sinds 1 augustus 2009. Maar gisteren deden ze hun belofte nog eens over in de kerk van Vlierbeek.

Rond 10 uur gisteren ochtend werden wij en de naaste familie verwacht op de parking van de Abdij van Vlierbeek, Kessel-Lo bij Leuven.
Daar werden wij, Hendrik en Zeger, mama die was meegereden met mijn broer, schoonzus en nichtjes, de ouders van Geert, zijn zus, schoonbroer en neefjes en nog een paar familieleden van Geert opgewacht met een soort ontbijt-picknick: koffie, thee, chocomelk, fruitsap en koffiekoeken die we gelukkig konden gebruiken onder een afdakje, goed beschermd tegen wind en regen, want het motregende.
In een rammelend oud, mooi busje reden we daarna naar de flat van Geert en ons meisje. Waar we meteen werden getrakteerd op champagne en broodjes. Elvira was nog in de slaapkamer, haar vriendin hielp haar met zich aankleden.
En dan kwam onze dochter te voorschijn, onder groot applaus. Ze was dan ook zo mooi in haar eenvoudige maar prachtige champagnekleurige jurk. Voor de eerste keer zag ik haar met een beetje make-up. Niet overdreven, net genoeg om haar nog stralender te maken.
Na nog een paar broodjes kwam de zon te voorschijn en gingen we naar de kruidtuin voor een fotosessie.

En de zon bleef schijnen terwijl wij, inclusief Geert, met de bus naar Vlierbeek reden. Roger en Elvira hadden plaatsgenomen in een oldtimer: een citroën 1929.

Op de prachtige site van Vlierbeek (en wat een herinneringen aan mijn studententijd kwamen er wel naar boven toen ik de locatie weerzag!) wachtte een groot aantal genodigden voor de kerk.
Van mijn eigen ooms en tantes kon alleen ‘Oncle Gusty’ aanwezig zijn, en ik vond toch even de tijd om met hem te keuvelen.
Een van de zussen van Roger sprak me meteen aan: er was, wat haar betreft, een groot probleem gerezen. Eerst was ze al bang geweest dat zij, haar Spaanse echtgenoot en hun twee hier verblijvende zonen niet zouden kunnen aanwezig zijn op de bruiloft omdat hun oudste, in Madrid wonende zoon en zijn vrouw rond deze tijd hun tweede kindje verwachtten. En nadat bleek dat ze toch naar het huwelijk konden komen, kregen ze eergisteren een telefoontje uit Spanje dat haar schoonmoeder op sterven lag. Ze zouden met z’n vieren nog net de mis bijwonen en dan meteen naar Spanje vliegen.

Het werd een prachtige mis. De teksten waren opgesteld door Elvira en Geert, maar de pastoor heeft er zeker zijn persoonlijke, diepe en vaak humoristische noot aan toegevoegd. Het jonge koppel had een muzikante/zangeres gevonden die de mis een prachtige muziekomlijsting gaf.

Daarna ging het naar Kasterlee, waar we in zaal Den Eyck nog meer gasten moesten verwelkomen. In feite was dit het enige deel van al de feestelijkheden dat me verveelde. Stel je voor: rond de 200 genodigden een kus geven, terwijl je goesting (om een Vlaams woord te gebruiken) hebt om met enkelen van hen echt even van gedachten te wisselen. Maar kom, ik kreeg nadien toch de tijd om me even te onderhouden met mijn allerbeste vrienden, met mijn oude tante Germaine (de vrouw van mijn peter zaliger), haar dochter en schoonzoon. Voor de eigen familie had ik geen tijd. Maar die mensen zou ik later kunnen spreken, dat wist ik.

De ouders van Geert hadden veel meer mensen uitgenodigd dan wij.  Als zakenmensen moesten ze dat wel doen. Om dus het verwelkomen een beetje te proberen in te korten, hebben wij alleen onze allerbeste vrienden uitgenodigd. Ik wil ons hierbij proberen te verontschuldigen bij andere mensen die we ook graag zien maar niet gevraagd hebben.

Ik vond – en iedereen die ik sprak beaamde dat – de receptie heel verzorgd: champagne in overvloed en heel veel lekkere en verfijnde hapjes.  Roger kreeg ook even de tijd om zich te onderhouden met zijn goede studievriend (en die zijn vrouw) die we niet zo vaak zien.  Die trouwens niet alleen voor onze kinderen (ik mag Geert wel mijn zoon noemen vermits zijn moeder Elvira ook beschouwt als haar dochter?) een cadeautje bijhadden, maar ook voor ons: een assortiment bieren uit hun streek.

Nadat de receptie was afgelopen, werden we naar de nabije schuur gestuurd voor ons aperitief. Weer nieuwe gasten. En weer een poosje kusjes geven. Weer hapjes, maar deze keer niet meer zo overvloedig als tijdens de receptie: we zouden daarna immers nog getrakteerd worden op een heus diner!

Daarna werden we tafel per tafel afgeroepen om weer naar de eerste zaal te gaan, waar de tafels waren gedekt. Elke tafel kreeg een symbolische benaming van een of andere tocht die ons jong koppel al eens ondernomen had of zou ondernemen. Onze tafel, waar we als laatsten, in stoet naartoe gingen, heette ‘Inca trail’. Elvira en Geert gaan inderdaad in juli op reis naar Peru, maar die trail zouden ze niet volgen, legden ze later aan tafel uit: te toeristisch. Ze hebben een andere route voor ogen.
Als laatste in de stoet kwamen de jong gehuwden binnen, weer onder een oorverdovend applaus.

Geert hield een korte toespraak, en, grote verrassing voor ons: hij en Elvira  bieden ons en zijn ouders een geschenk aan. Een weekend in de Elzas!!!

Een succulent diner:

- Duet van scampi en Sint Jacobsvrucht, lintpasta geparfumeerd met truffel

- Zacht gegaard melklam, lenteprimeurs, aardappelgarnituur, geconcentreerde jus geblust met cognac

- Amusant dessertbordje (in feite een sorbet van rode vruchtjes)

- Wandeling langs de zoete zonden (een dessertbuffet)

En als drank kregen we uitstekende wijnen, afkomstig uit de handel van Peeters-Govers:

- Champagne Charlyne

- Riente Albariño 2007

-Château des Fines Roches 2007

Tijdens het dansfeest werd er nog ajuinsoep geserveerd, kregen Roger en  ik eindelijk de gelegenheid een beetje te keuvelen met de familie die, behalve het gezin van die zus van Roger dus, compleet vertegenwoordigd was. Gezelligheid troef dus!

Maar ik merkte wel dat ons meisje doodmoe werd. Toch heeft ze het nog tot ruim na 3 uur ‘s nachts moeten volhouden.

Ondertussen begon er een diluviale regen uit de hemel te vallen. Een teken van vruchtbaarheid?

Elvira en Geert werden met een taxi naar een nabijgelegen hotel gevoerd, wij hadden een trekkershut geboekt vlak naast de feestzaal. Zo moest Roger niet te veel letten op zijn wijnconsumptie: wij liepen naar onze hut (weliswaar met een grote paraplu, ons geleend door de zaaluitbaters).

Ik heb heel goed geslapen, maar wel te kort want we moesten voor de middag de sleutel van ons ‘huisje’ weer afleveren.

  (foto van mijn schoonzus Ingrid)