Limburggevoel

Sinds ik in Limburg woon, denk ik veel na over wat in wat nog België heet het ‘Limburggevoel’ wordt genoemd.
Mijn grootmoeder had het al en ik begin het ook te hebben. Mijn ‘Nany’ (grootmoeder aan vaderskant) was afkomstig uit deze streek (dat wist ik vroeger niet). Ze is getrouwd met de zoon van een Vlaamsgezinde juwelier uit Tongeren. Dat mijn overgrootvader Vlaamsgezind was, wist ik ook niet. Dat heb ik vernomen van de nichten van mijn vader uit Ulbeek. Maar eigenlijk hadden de brieven van mijn vader zijn oom Theo, missionaris in Indië, mij al op het spoor gebracht.

Nany en Dady (haar echtgenoot, mijn opa dus) zijn ‘de maatschappelijke ladder opgeklommen’, zijn Frans gaan spreken en hebben hun kinderen (mijn vader en mijn ‘nonkels’ en tante Bie) in het Frans opgevoed. 

Mijn Nany was een snob in de echte zin van het woord: ze wilde zo graag van adel zijn. Ze beweerde zelfs dat de familie Renwa eigenlijk een Franse adellijke familie was, die naar hier was gevlucht tijdens de Franse revolutie (en dat de naam ‘Renwa’ zou komen van ‘Renoir’). Ik weet niet of dat waar is, maar wat ik wel weet, is dat haar vader (mijn overgrootvader dus) pachter is geweest op het kasteel van Alden Biezen, daarna hier in Horpmaal op wat nu de  ‘hoeve  Renwa’ heet, en uiteindelijk in Neerrepen.

Maar die Nany heeft me ondanks haar snobisme ‘avant la lettre’ toch kennis laten maken met Jo Eerens.

Haar Limburggevoel dus, ondanks alles!

En ik begin het ook te krijgen. Ligt dat aan mijn afstamming of aan het feit dat ik het hier zo goed heb?

De fierheid van vertalers

Die wordt soms nogal op de proef gesteld!

Vandaag kreeg ik een website te vertalen. Omdat ik blijkbaar alleen sommige delen moest vertalen, heb ik gezocht naar de website, en daar vond ik inderdaad al vertaalde delen. Maar hoe stuntelig! Mijn eerste idee was om de klant daarover iets te mailen. Als mijn Franse tekst naast die al bestaande tekst komt te staan, dacht ik, dan zou men mij kunnen vereenzelvigen met al die teksten in slecht Frans. Maar (gelukkig?) staat de naam van de vertaler daar niet bij. Dus heb ik niets gezegd aan de klant, ook al omdat ik de vorige vertaler niet in verlegenheid wilde brengen.
Wel dacht ik aan de keren dat ik ook aan mezelf heb getwijfeld.

Bijvoorbeeld omdat ik ineens niets meer hoorde van een klant. Dan begin je immers te denken dat je bij de laatste vertaling voor hem een grove fout hebt geschreven. Tot die klant weer opduikt na jaren!

Ik had dat vorig jaar voor, vlak voor we op vakantie zouden vertrekken. Van een klant waar ik al meer dan 6 jaar niets meer van had gehoord, kwam er ineens een vertaling binnen.
Ik heb die nog gemaakt, opgestuurd, en een maand later, toen we terugkwamen uit Frankrijk en Spanje  (http://jessymaesen.blogspot.com/2010/02/naar-frankrijk-en-spanje-2009.html) wachtte er een mail. Klant had de vertaling laten nalezen en ‘er waren fouten gevonden’. Gelukkig stuurde klant de correcties ook op. Want, wat zag ik? Nu pas stond de tekst vol fouten!

Als er een zaak is die ik heel goed ken, is het wel de Franse spraakkunst. En daar zondigen veel vertalers tegen (in het Nederlands doen zelfs mensen die zich schrijver noemen dat, zie http://jessymaesen.blogspot.com/2010/03/het-einde-van-de-standaardtaal.html ). Maar ja, het kwaad was gebeurd, want klant beweerde dat zijn klant niet klaagde over de ‘verbeterde vertaling’. Uiteraard niet: hij had de fouten waarschijnlijk zelfs niet opgemerkt! Maar sommige lezers merken die wel op!

Nog een geluk dat van ons, vertalers, de naam niet staat onder onze vertaalde teksten!

Fruitteler in Bommershoven

Vandaag gingen we even wandelen in een perenplantage in Bommershoven.

Zicht op Bommershoven (foto Roger)

Plotseling hoorden we onze naam roepen. Een fruitteler had ons herkend. Een ver familielid van een nicht van Roger. Tijdens wel een half uur hebben we met de man staan spreken. Ik weet niet hoe oud hij is, maar alleszins heel wat ouder dan Roger vermits hij hem soms ‘jongen’ of ‘Rogerke’ noemde. Nadat we het hadden gehad over de toeristenoverrompeling in Haspengouw  de laatste weekends,  vertelde hij ons wat meer over de fruitteelt. Dat het intensief werk was, wisten we al. Maar wat een Europese richtlijnen en reglementen komen er bij kijken! Zo vertelde die man dat fruittelers verplicht zijn een echte woning te verschaffen aan Polen die voor hen komen plukken. Een caravan voldoet niet meer. En als ze al een deel van hun eigen woning of van hun stallen mogen verbouwen om die gastarbeiders te logeren, moeten de deuren brandwerend zijn. Desnoods moeten ze dus maar al hun deuren vervangen. Ook zijn fruittelers verplicht om de 5 à 6 bomen een soort ‘lokmiddel’ voor mannelijke vlinders aan te brengen.  Dit belet dat die ‘mannetjes’ de vrouwtjes bevruchten en maakt dat er minder insecticiden moeten gebruikt worden. Hij wist ons ook te zeggen dat er rond de stam van appelbomen (en niet rond perenbomen) meestal een plastic bescherming wordt aangebracht omdat konijnen meer houden van de schors van appelbomen dan van perenbomen. En dat soms konijnen toch door die bescherming heen geraakten en dat de boom dan kapot ging.  Een zeer arbeidsintensieve job dus. En dat om maar rond de 35 eurocent per kilo fruit te verdienen (ik dacht dat fruit in de winkel zo duur was omwille van al dat werk, maar blijkbaar niet dus).

Uiteindelijk vervolgden we onze wandeling. En geloof het of niet: op een berm zagen we weer schoeisel liggen. Deze keer betrof het een paar vrouwenlaarzen!

(Foto Roger)

Eindelijk bezoek van mijn lieve oom en tante

Mijn oom en zijn vrouw proberen al jaren hier te geraken. Maar telkens kwam er iets tussen. Ofwel was er echt geen datum waarop én zij én wij vrij waren, ofwel werd een van ons ziek net als we wel een geschikte dag hadden gevonden.
Ik heb het hier over de oom die ik ‘Nononc’ noem, de zoon van mijn ‘marraine’. Hij  en zijn vrouw komen uiteraard uitgebreid aan bod in mijn boek ‘Marraine, herinneringen aan mijn grootmoeder’, waar onder andere hier  http://sad.nostalg1c.org/leespunt/?t=2&b=marraine,herinneringenaanmijngrootmoeder.txt   een bespreking van te vinden is.

Nononc en zijn vrouw (ik noem ze niet ‘tante’, ze is immers meer een vriendin) kwamen deze middag per trein aan in Borgworm (in het Frans noemen ze dat stadje Waremme) en daar zijn we ze gaan afhalen. 

We reden terug naar Veulen langs veldwegen, zodat ze onze mooie streek al een beetje konden bewonderen.
Na een aperitiefje en een zeer eenvoudige maaltijd gingen we eerst nog wat de streek verkennen en dan wandelen in Rullingen.

(Foto Roger)

(Foto Françoise Pels)

Eerst ging het rond het kasteel (ik had er gisteren tijdens onze ‘verkenning’ niet aan gedacht dat we niet in Rullingen konden komen zonder hen dat gebouw te laten zien: het is onder andere door de serie ‘Katarakt’ zo bekend geworden) en dan via het park ervan de fruitplantages in. Prachtige bloesems, aangename, en soms heel nostalgische conversaties, en een heerlijk lenteweertje!

 

(Foto Françoise Pels)

(Foto Françoise Pels)

(Nononc, zijn echtgenote en Roger, eigen foto, weliswaar met het toestel van Roger)

(Foto Françoise Pels)

(Foto Françoise Pels)

Daarna zijn we nog iets gaan drinken op het binnenplein van de Hoeve Renwa (http://www.hoeve-renwa.be/ ).

(Foto Roger)

Nononc is wel geen familie van de Renwa’s, maar wat ik allemaal heb ontdekt over die kant van mijn familie interesseerde hem wel!

(zie: http://jessymaesen.blogspot.com/2010/03/hoeve-renwa.html)

Na nog wat brood met kaas en ander beleg, hebben we Nononc en zijn vrouw naar het hotel Staeyen gebracht waar ze deze nacht zouden slapen (in Sint-Truiden). Chic hotel! En daar hebben we samen een laatste glas gedronken in het ‘Grand café’ van dat hotel.

Ik hoop dat ze morgen zullen genieten van hun dagje Sint-Truiden (een mooi, aangenaam stadje op mensenmaat).

Wat heb ik genoten van deze dag!

Virtueel Islam-terrorisme

http://massir.blogs.psychologies.com/mon_massir/moi/

Hierboven een link naar wat ik vandaag las op een blog van een vrouw uit Tunesië.

Rullingen en gratin van flageolets

Morgen krijgen we eindelijk het bezoek van mijn oom en tante (ik beschouw haar meer als een vriendin: ze is amper 3 jaar ouder dan ik, en jonger dan Roger).  Uiteraard zullen we na het eten gaan wandelen. Daarom gingen we vandaag op verkenning. En het wordt waarschijnlijk weer Rullingen. Enkele impressies:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(Foto’s Roger)

Toen we thuiskwamen, kreeg ik een dringende vertaling binnen. Daar heb ik dan nog een deel van de avond aan besteed. Ondertussen heb ik ook voor het eten gezorgd en, vermits ik niet veel tijd had, moest ik weer heel snel iets in elkaar flansen.  Toch was het heel lekker!

Voor ons beiden heb ik gebruikt:

2 blikken flageolets

3 aardappelen

100 gram hamblokjes

1/3 karton sojaroom

1/3 kopje kippenbouillon

Veel geraspte kaas

Bereiding:

Ik heb de flageolets laten uitlekken, de aardappelen in stukjes gesneden en half gaar gekookt. De sojaroom heb ik vermengd met de bouillon.
Flageolets, aardappelen en hamblokjes gingen in een ovenschotel. Alles werd overgoten met de mix van sojaroom en bouillon.   Daar bovenop heb ik geraspte kaas gestrooid en daarna ging alles voor een klein half uurtje de oven in, tot het gerecht mooi gegratineerd was.

Zeker geen zout aan toevoegen: de bouillon, de hamblokjes, de flageolets en de kaas bevatten er al genoeg!

Pamphile en Kip

Toen ik deze ochtend Kip eten gaf (in feite is dat niet meer nodig: ze heeft voldoende gras om in te pikken, maar het is zo leuk haar als een kat rond mijn benen te zien flodderen terwijl ik de zaadjes in haar schoteltje doe) kwam Pamphile er aan. Hij ging meteen op het schoteltje af en begon er nog voor Kip van te eten. Maar dan (en dat heb ik juist gemist: geen foto dus) keek hij even naar Kip en vlak daarna begon Kip uit hetzelfde schoteltje te eten. Heeft Pamphile haar in dierentaal laten verstaan dat er voldoende was voor twee?

(Eigen foto’s)

Kip en ei

Roger en ik maken bijna nooit ruzie. In feite zitten we meestal op dezelfde golflengte. Alleen over één zaak zijn we het oneens.

We wonen in een oud boerderijtje (het gebouw is van voor 1840), met, uitkijkende op de binnenplaats, enkele varkenstallen. Ik wilde daar de daken van laten vernieuwen en die stallen gebruiken als opslagplaats voor al onze rommel. Want wij houden nogal wat bij!

Roger wil de stallen echter laten afbreken, maar ondertussen legt hij wel al zijn ‘rommel’ (het woord is niet echt correct: ik wil die zaken ook graag bijhouden, maar dan minder in het zicht) in het poorthuis, waarlangs iedereen binnenkomt.

Gevolg: de stalletjes worden weinig bezocht. Ik hoop nog steeds dat Roger zal inzien dat we beter onze ‘rommel’ daarin leggen; en ik weet dat hij hoopt dat ik eens zal inzien dat we die gebouwtjes beter laten afbreken.

Maar laat me ter zake komen. We hebben vorig jaar weer eens een paar kippen gekocht nadat we de vorige exemplaren allemaal verloren doordat ze van ouderdom overleden. We kochten er deze keer slechts twee. Net nadat we ze hadden uit hun doos gehaald, vloog er al eentje weg. Over de omheining, echt! We zagen haar nog enkele dagen in de buurt rondlopen, hebben geprobeerd haar weer hier te krijgen, allemaal tevergeefs.

De andere kip bleef. En werd heel aanhankelijk. ‘s Ochtends komt ze ‘kloppen’ op de keukendeur om eten te vragen, en als wij in de keuken zitten te eten, komt ze tegen de glazen deuren ‘pikken’ omdat ze broodkruimels wil hebben. Ik heb haar gewoon ‘Kip’ genoemd, omdat ik, als ik over haar sprak met Roger, altijd zei: ‘Kip doet dit of dat’ en ik meende opgemerkt te hebben dat het diertje reageerde op het woord ‘Kip’.

Maar Kip legde geen eieren. Dachten we. Overal heeft Roger gezocht! Hij heeft haar beschuldigd van ‘luiheid’.

Maar vandaag… zagen we vanuit de keuken een ei liggen op de drempel van de varkensstal waar we nooit meer binnen gaan. Roger ging een kijkje nemen in de stal en vond er meer dan 40 eieren! Dikke eieren! We hebben er een deel van binnengehaald en getest of ze nog vers waren (eieren die niet zijn schoongemaakt en niet in de koelkast bewaard, blijven zeker een maand goed). Degene die Roger heeft getest, leken nog goed. Uiteraard gaan wij geen 40 eieren eten de volgende weken, en ik durf deze vondst ook niet met mijn overbuurvrouw Marie-Claire te delen – dan zou ik eerst moeten uitleggen hoe ze moet nagaan of het ei nog te eten is. Dus moeten we de meeste eieren wegsmijten, er enkele laten liggen (gemarkeerd, en ik hoop dat Kip niet zal merken dat er eieren verdwenen zijn) maar we gaan vanaf nu wel in het oog houden wanneer Kip een nieuw ei legt!

(Foto Roger)

Hopelijk zoekt Kip vanaf nu geen andere plek om te leggen!

De duivel in de kerk

Ik nodig jullie uit dit te lezen:

http://www.brusselsjournal.com/node/4409

Roger de trendsetter?

Toen we in 1979 een huis in de De Burburestraat (Antwerpen) kochten, vroeg iedereen zich af waarom Roger zulke verkrotte buurt had gekozen. Toen we in 1999 Antwerpen verlieten voor Veulen, was die buurt een van de meest trendy buurten van Antwerpen geworden.

Toen we dit huis in Veulen kochten in 1993, wist niemand van onze Antwerpse of Leuvense kennissen waar dat dorp zich bevond. Heers en zijn deelgemeenten leken voor hen niet op de landkaart te staan.
Nu is het hier elke lente en zomer een overrompeling van toeristen.  Iedereen lijkt de schoonheid van de streek ontdekt te hebben!

Poëtische bloesemwandeling

De wandeling van de KVLS was geslaagd gisteren. Ongeveer 60 deelnemers, een heerlijk weertje, prachtige gedichten, schilderachtige bloesems en landschappen, een ontmoeting met schilders uit verschillende kunstverenigingen, presentatie van de tweede bundel fruitgedichten van Boudewijn Knevels en voorstelling van zijn opvolger als Haspengouws fruitdichter. En een heerlijke Bloesembink op het binnenterras van café Martenshof als afsluiter.

 

 

(Foto’s Roger)

Alleen de gevangen kraaien die we onderweg ontmoetten vond ik eerder triest. Twee van die vogels in een veel te kleine kooi! Hoe wreed! Een van de wandelaars vertelde ons een onwaarschijnlijk verhaal over kraaien die moesten dienen om andere vogels af te schrikken en zo van de fruitplantages weg te houden…

 

(Foto’s Marie-Louise De Raeymaecker)

Foto Micheline Cuypers

Spelt

Roger zocht al een poosje naar speltmeel. Naar zuiver speltmeel, dus geen mengeling van allerlei granen. Om onder andere brood van te bakken natuurlijk. We zijn gaan kijken in winkels van de boerinnenbond: alleen mengelingen. Hij heeft via het internet  ergens in Nederland een interessante aanbieding gevonden. Ondanks de hoge verzendkosten leek het nog goedkoper dan wat hij later ontdekte in dieetwinkels hier in de buurt.
En dan viel hij op een winkel in Kalmthout die nog goedkopere prijzen hanteerde.
Het ‘toeval’ wil dat mijn vriendin Marie-Louise, die in Kalmthout woont, morgen naar de bloesemwandeling van de KVLS komt. Ik heb haar dus in een e-mail gevraagd of zij voor ons daar een aantal speltproducten wilde kopen.
Ja hoor, en die brengt ze morgen mee.

En deze avond gingen we de wandeling van morgen voorbereiden, samen met Boudewijn Knevels. Na dat ‘werk’ gingen we nog iets drinken in het enige café van Mettekoven en toevallig sprak Roger over zijn queeste naar spelt.
Wat bleek? Boudewijn kent een winkel in Alken (niet zo ver van hier dus) waar spelt en allerlei andere soorten meel worden verkocht.
Waarom zoeken we het toch soms zo ver?

Ik moest even aan het boek ‘de Alchemist’ van Paulo Coelho denken!

http://sad.nostalg1c.org/leespunt/?t=2&b=alchemist.txt

Voorbereiding poëtische Bloesemwandeling

Deze avond hadden we afgesproken met Boudewijn Knevels in Mettekoven. We zouden de gedichten ophangen voor de poëtische bloesemwandeling van de KVLS morgen.

Dit is al de vijfde keer dat we dat organiseren, met wisselend succes. Het tweede jaar waren er meer dan 100 deelnemers, vorig jaar net geen 20. Toch heeft telkens iedereen die erbij was ervan genoten. Het decor rond Mettekoven is dan ook gewoon prachtig.

Boudewijn had vorige dinsdag het parcours al uitgekozen (wij hadden echt geen tijd om mee te gaan: te veel werk en ‘s avonds nog een bestuursvergadering van de KVLS) en hij heeft dat perfect gedaan. De route leek me nog mooier dan vorige jaren. Op een zeker ogenblik kwamen we zelfs op een plek waar Roger en ik nog nooit waren beland. Met een prachtig zicht op Veulen in de verte (Veulen en Mettekoven liggen elk aan de andere kant van dezelfde heuvel, wat Boudewijn vaak doet zeggen dat het ‘gras groener is aan de andere kant van de heuvel’. Of dat aan zijn kant is of aan de onze, dat laat hij wijs in het midden).
Enkele impressies van onze avondlijke wandeling:

(Foto’s Roger)

p.s. Deze avond hebben we voor het eerst zwaluwen gezien!

Hoepertingen

Maar een korte wandeling vandaag. In feite wilde Roger naar Berlingen om te zien of de renovatie van het huis tegenover de kerk vorderde.

Onder weg zagen we dat een kappelletje in Hoepertingen openstond. De eerste keer dat we dat meemaakten, dus stopten we daar even. De kapel ligt op een hoek en vlak daarnaast, in de zijstraat, staat een prachtig huis.

(Foto Roger)

Onze bedoeling was even de kapel binnen te gaan en daarna verder te rijden. Wel een mooie kapel, maar wat stond daar toch een eigenaardige Christus (dacht ik). Over heel zijn lichaam leek hij versierd met rozen.

(Foto Roger)

Toen we weer buiten kwamen, en toch even die zijstraat inliepen,  riepen we tegelijk uit: ‘Wat een mooi huis!’.

(Foto Roger)

Roger heeft een glimp van het interieur kunnen opvangen: heel chic!

De zijstraat kwam uit op weiden en landwegen. We ontmoetten een koppel dat een wandelpad volgde maar ergens een aanwijzing had gemist. Roger (die me al had verteld tot welk dorp elke kerktoren, die we in de verte zagen, behoorde) legde hen uit hoe ze in elk van die dorpen konden geraken. ‘Ja, maar,’ antwoordde het vrouwelijk deel van het koppel, ‘een aangegeven route volgen is toch leuker!’.
Eigenaardig, ik vind het juist plezanter om niet die ‘opgelegde’  wandelwegen te volgen!

Na ongeveer een half uurtje keerden we op onze stappen terug: we wilden immers gaan kijken naar dat huis in Berlingen. En toen zagen we pas dat de kapel ‘Sint Job’ heette. Dus dat beeld me al die rozen stelde Sint Job voor, en die rozen moesten dus zweren voorstellen!:-)

(Foto Roger)

En dan zijn we nog even naar Berlingen gereden.

Het huis in kwestie wordt serieus gerestaureerd: het is bijna helemaal afgebroken!

(Foto Roger)

Zo drastisch zijn wij niet te werk gegaan met ons stulpje van voor 1840! Maar soms is dat echt nodig. En hoe komt het dat ik ineens bedacht dat dit met landen soms ook nodig is??? Door de nieuwe Belgische crisis?

http://lvb.net/citaten.php

We reden naar huis via Rullingen. Wat een wandelaars daar! Eerst dachten we nog even in die buurt te stappen, maar we vonden het veel te druk!

p.s. Vandaag hebben we voor het eerst een koekoek horen roepen!

Thiéry: "Splitsing B-H-V enkel mits uitbreiding Brussel"

“Ik begrijp niet dat Dehaene zoveel tijd nodig had om uiteindelijk slechts deze kleine voorstellen op tafel te leggen. Hij heeft hierbij geen rekening gehouden met de Franstalige standpunten betreffende de uitbreiding van Brussel. Voor ons is deze uitbreiding een noodzakelijke voorwaarde om tot een akkoord te komen. We staan momenteel met de rug tegen de muur en ik vrees dat we naar een periode van chaos gaan … Vlamingen moeten bereid te zijn te praten over alles, niet alleen over de uitbreiding van Brussel maar ook over de goedkeuring van de conventie ter bescherming van minderheden en de toepassing hiervan in andere gemeenten in de rand rond Brussel met veel Franstaligen zoals bijvoorbeeld Beersel” (dixit Damien Thiéry van het FDF, waarnemend burgemeester van faciliteitengemeente Linkebeek).

(uit Het Laatste Nieuws, 21 april 2010)

Ik ken niet veel van politiek. Maar ik vraag me af waarom er moet onderhandeld worden over die splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde? En waarom Brussel zou moeten uitgebreid worden. Ik stel me ook de vraag of Franstaligen zich echt een minderheid voelen? Ze gedragen zich toch niet zo! Wij spreken Frans met hen als ze bij ons op visite komen, en Frans met hen als we bij hen op visite gaan! Ook over zulke zaken wilde ik het hebben in dat boek waarvan ik nu niet weet of ik het wel zou verder schrijven (omwille van dat boek ‘Het einde van de standaardtaal’: http://jessymaesen.blogspot.com/2010/03/het-einde-van-de-standaardtaal.html ).

Soms denk ik dat ik toch beter verder zou schrijven. Want ik wilde niet alleen ‘kijven’ op Vlamingen die geen standaard Nederlands willen of kunnen spreken, maar het ook hebben over de houding van mijn Franstalige familie tegenover Vlamingen: telkens probeerden ze hun taal op te dringen.

Druk, druk!

‘Liefke, zou ik geen lid worden van de KVLV? Zo ontmoet ik mijn nieuwe buurvrouwen af en toe!’

‘Goed idee, Engelke!’

‘Liefke, men vraagt mij om bestuurslid te worden van de KVLS. Een vergadering per maand, dat is toch te doen?’

‘Ja, waarom niet, Engelke!’

‘Engelke, zouden we geen lid worden van Heemkunde Groot Heers? Het voorstel kwam van de voorzitter.'

‘Waarom niet, Liefke, lijkt me heel interessant!’

‘Liefke, ik zit met een probleem: deze avond vergadering van de KVLV en van de KVLS. Wat moet ik doen?’

‘Wat jou het meeste aanspreekt, natuurlijk Engelke!’

‘Engelke, ze hebben mij gevraagd penningmeester te zijn voor Heemkunde, wat zou ik doen?’

‘Aanvaarden, Liefke. Zoveel werk is dat nu ook weer niet, en ik weet dat jij heel plichtbewust dat werk zult doen.’

‘Liefke, de KVLS vraagt me penningmeester te worden. Ik heb dat aanvaard, want ik weet dat ik op jou kan terugvallen: jij doet dat werk al een tijdje met succes hé!’

‘Oké, Engelke!’

‘Liefke, luister eens: ik zit hier met een dringende en lange vertaling, ik moet nog bankieren voor de KVLS, en ik moet dringend een beetje schoonmaken, want morgen komt de familie Klepkens op visite. Help je mij even?’

‘Sorry Engelke, ik heb het ook druk, hoor: foto’s zoeken van Heers vroeger en nu. En daarbij, ik moet nog absoluut het gras afrijden. En vergeet niet dat we overmorgen bij Hendrik worden verwacht!’

‘Liefke, deze avond is er een vergadering van de KVLV, maar ik kan echt niet gaan: te veel vertaalwerk binnengekomen. Erg hé! Zeggen dat ik lid was geworden om mijn nieuwe buurvrouwen beter te leren kennen!’

‘ Je moet je prioriteiten stellen, hé, Engelke!’

‘Zal ik die vertalingen dan maar niet aanvaarden, Liefke?’

‘Zeg, wat ben jij voor een zelfstandige, Engelke? Een goede zelfstandige weigert zo weinig mogelijk werk!’

‘Liefke, volgende week komt de baby van Elvira en Geert hier logeren. Hebben we alles in huis?’

‘Nee, natuurlijk niet, Engelke, maar dat zullen we nu even gaan kopen.’

‘Ja, maar, Liefke, we moeten straks Zeger gaan afhalen aan het station van Borgworm!’

‘Zullen we dan alles in één keer doen, Engelke? Boodschappen, misschien een wandelingetje, en dan Zeger opwachten?’

‘Ja maar Liefke, wanneer moet ik dan schoonmaken en vertalen?’

 

Uiteraard is dit allemaal verzonnen (hoewel gebaseerd op werkelijke verenigingen, waar we inderdaad lid van zijn). Maar het kwam in mij op toen Boudewijn Knevels sprak over het opvangen van zijn kleinkinderen morgen, in het terugkomen van een bestuursvergadering van de KVLS, bij Edith Oeyen.

Kleinkinderen hebben wij nog steeds niet. Een veel drukker leven dan destijds in Antwerpen wel.

En dat lijkt nu iedereen te hebben!

Wanneer is er dan nog tijd voor spiritualiteit? Ik heb die tijd echt nodig!

http://www.lalibre.be/debats/opinions/article/577217/a-quoi-sert-la-spirit-ualite.html

Nieuwe inquisitie?

http://www.politiek.net/iskander/33445

Bovenstaande link voert naar een naar mijn mening uitstekende analyse van de huidige ‘heksenjacht’ tegen de Katholieke kerk.

Nog steeds het ‘Katarakt’-effect?

Een prachtige zondag was het. Vanuit ons raam kijken we nu uit op de witte pracht van bloesemende kerselaren en de temperatuur liep op tot 23°C. Maar al van ‘s ochtends vroeg merkten we dat er in de straat een ware begankenis aan de gang was: de ene wandelgroep na de andere fietsersgroep.  Zijn al die toeristen nog steeds op zoek naar de Haspengouwse landschappen die ze ontdekten in de serie Katarakt die een paar jaar geleden op Eén werd uitgezonden en die zich in deze buurt afspeelt?

http://www.katarakt.tv/

(Foto Roger)

Wij wilden ook wel even wandelen, maar liefst niet tussen al die mensen. Dus gingen we naar het bosje vlakbij Rukkelingen-Loon. De andere keren dat we daar gewandeld hebben, hadden we nooit een levende ziel ontmoet. Deze keer leek het eerst ook heel rustig. Roger verliet natuurlijk weer eens het wandelpad en we belandden in een netelrijke vegetatie. We kregen dan wel geen bloesems te zien, maar we genoten van de absolute stilte – het was zo rustig dat het nochtans gedempte geluid van onze stappen weer een fazant deed opvliegen; en we een verschrikt eekhorentje zagen wegvluchten.

Nadat we een heuvel waren opgeklommen en weer op het pad terechtkwamen, ontmoetten we echter vier mensen! Dat was daar nog nooit gebeurd. Wat me opviel: de eerste twee waren Franstaligen, en die zeiden vriendelijk goeiendag; de twee anderen waren Vlamingen. De man zei ons vriendelijk goeiendag, maar de vrouw deed of ze ons niet zag.

En in het teruglopen naar het dorpje Rukkelingen, op een landweg die de rand van het bosje volgt, werden we door zeker 8 auto’s en 4 motorrijders voorbijgestoken. Toen we daarna terug naar huis reden, zagen we weer overal hopen mensen (vaak op de fiets). Ik weet dat onze streek het moet hebben van zijn fruit en toerisme, maar stiekem hoop ik toch dat het geen overrompeling wordt!

Ellezelles oftewel Elzele

Vandaag bezochten we vrienden in Ronse. Na het uitstekende middagmaal (met een succulente tonijnschotel waarvan mij het recept is beloofd) wandelden we rond Ellezelles (Henegouwen). Ik heb het vaak over de schoonheid van onze streek, maar die ‘Pays des collines’ is zeker even prachtig! Wat een vergezichten, hoeveel bloesemende kerselaars,  wat een mooie oude huizen in de dorpen… En de enkele mensen die we ontmoetten, hoe vriendelijk waren die wel!

 

(Foto’s Roger)

 Ellezelles (foto Roger)

  Chapelle de la Paix (foto Roger)

En zelfs de koeien waren mooier dan bij ons!

 (Foto Roger)

In feite stond de wandeling in het teken van kunstwerken (het ene al wat mooier dan het andere) rond het thema ‘Het geheimzinnige’.

(Foto’s Roger)

Na onze wandeling hebben we onze gesprekken verdergezet op een terrasje met een plaatselijk bier: Quintine.

(Foto Roger)

De hele middag hadden we immers heel interessante conversaties gevoerd. Op een zeker ogenblik spraken we over politiek en meer bepaald over communisme. En ineens zei Roger: ‘Communisme werkt alleen met heiligen, en als de mensen heilig zijn, is er geen communisme nodig’. Ik weet niet van wie die uitspraak is, maar ik vind het zeer mooi gezegd.
Kortom, het was een middag om nooit te vergeten!

Het huis bij het kanaal

Ik heb het boek ‘La maison du canal’ van Simenon al een poosje uit. Hoewel het geen ‘Maigret’ was, las het, zoals alle boeken van de auteur, zeer vlot. Het was spannend, en gaf goed de sfeer van de Limburgse Kempen weer (want daar speelt het zich af) . Je voelt de liefde van Simenon voor de Kempenaars.

Maar vandaag dacht ik na over een detail van het verhaal. Een Franstalig weesmeisje komt bij haar Vlaamse tante en neven inwonen. Na maanden blijkt ze nog geen woord Nederlands (of zelfs dialect) te begrijpen, laat staan te spreken. Maar iedereen in het gezin doet wel de moeite om desnoods een beetje  Frans te leren om haar te woord te kunnen staan.

Zo herkenbaar!

La maison du canal, Simenon, Fayard, 1932

Eigen Woksel

Ik bereid heel vaak gerechten in de wok. Maar durfde tot voor kort niet echt te improviseren. Ik weet immers uit ondervinding dat die Oosterse kruiden moeilijk te doseren zijn. Hoe vaak heb ik mensen niet horen klagen over de smaak van gember in hun wok-gerecht! Inderdaad een zeepsmaak als je met dat kruid overdrijft. Maar in heel kleine hoeveelheden gebruikt, geeft het echt een aparte toets aan gerechten.

De laatste weken heb ik echter mijn angst om van dat ‘woksel’ een warboel te maken als ik mijn ingeving volgde opzij gezet. Zeger en mama waren mijn eerste proefkonijnen. Vermits ze wat ik had in elkaar geflanst had heel lekker vonden, heb ik het vandaag nog eens geprobeerd voor Roger die zeer kritisch is op dat gebied.

Voor een gerecht in de wok heb je meestal heel kleine hoeveelheden van verschillende groenten nodig. En als je maar met z’n  tweeën bent, is dat wel een probleem: je moet bijvoorbeeld 3 paprika’s kopen terwijl je er maar een halve nodig hebt, 1 selder terwijl je maar enkele takjes nodig hebt, een kwart kilo sojascheuten terwijl je maar 100 gram nodig hebt, enzovoort.
Maar bij de Lidl (sluikreclame, zou Zeger zeggen) verkopen ze ook een Oosterse groentenmix. En die heb ik gebruikt deze avond. Samen met ongeveer 150 gram mager varkensvlees dat ik eerst heb laten ontdooien, en een blokje zoetzuur dat ik ooit gevonden  heb bij Aldi (alweer reclame dus: straks ga ik daar nog geld voor vragen!).

Bereiding:

- Ik heb het vlees in blokjes gesneden en gedurende een kwartier laten marineren in 2 koffielepels sojasaus, 1 eetlepel sherry, aangevuld met sesamzaadjes (ik lijk wel iets te hebben met die zaadjes tegenwoordig), peper en een heel klein beetje cayennepeper.
- Daarna heb ik de groentenmix (ongeveer 500 gram voor ons beiden) gewokt in een mengsel van sesamolie en zonnebloemolie,  met 1/2 koffielepel gember. Ik heb er geen zout of peper aan toegevoegd.

- Dat mengsel heb ik laten uitlekken in een vergiet, in de wokpan heb ik weer een beetje oliemengsel gegoten, verwarmd, het vlees goudbruin gebakken, de groeten en de marinade erbij gedaan, een blokje zoetzuur erover verkruimeld en er 1 dl water bij gedaan.

- Ondertussen had ik basmati-rijst gekookt die ik erbij heb geserveerd.

En Roger vond het heel lekker!

Haren

Toen we de auto parkeerden aan het kerkje van het dorpje Haren (weer zo’n speciale naam!), deelgemeente van Borgloon, scheen de zon al krachtig.

(Foto Roger)

Toch leek het dorpje ingeslapen. Niemand hebben we gezien op straat. Ik herkende het kerkje meteen, hoewel ik me oorspronkelijk niet meer herinnerde dat we daar ooit gewandeld hadden. De eerste keer dat ik het kerkje zag was heel lang geleden, ter gelegenheid van een kerstconcert van de fanfare van Bommershoven, de laatste keer bleek twee jaar geleden te zijn. Roger merkte meteen dat het hek voor de kerk nieuw was. Zijn foto’s van toen bevestigden dit. We liepen eerst wat rond in het vroegere kerkhof, dat zich rond de kerk uitstrekt. Er staan nog welgeteld drie graven.
Daarna wandelden we via een holle weg de weiden en boomgaarden  in. Hier en daar stond al een kerselaar in volle bloei. We werden een poosje nagezeten door blaffende honden, die achter ons aan kwamen gelopen vanuit een van de laatste huizen van het dorp. Ik denk dat die beesten weinig wandelaars zien! Gelukkig waren het maar kleine ‘keffertjes’!

Na een poosje stonden we voor een prikkeldraad: de weg liep niet verder. Omdat ik geen zin had om al rechtsomkeer te maken, vroeg ik aan Roger of hij geen manier vond om er toch door te geraken. Ja hoor, hij kon de prikkeldraad aan een van de uiteinden losmaken. We wandelden een vreselijk drassige beemd in, waar we echt door de modder zakten. Maar wat groeiden daar mooie sleutelbloemen!

(Foto Roger)

Aan het einde van de beemd beklommen we een heuveltje en kwamen we in een gewone wei terecht. Die volgden we tot aan een landweg. Dan liepen we weer richting Haren. Ik heb echt geluk dat Roger een uitstekend oriëntatievermogen heeft!

De weg (waarop we eindelijk een paar levende wezens ontmoetten, op de fiets) klom tot aan de top van een heuveltje. Daarna liepen we weer door een holle weg die vrij steil afdaalde tot in het dorp. Ik hou van holle wegen, en deze was adembenemend mooi! Toen we bijna het dorp bereikten, zagen we links van de weg een enorm park (dachten we).

(Foto Roger)

In feite was het een nogal pronkerige, weliswaar heel grote tuin, met een vijver én een kleine bungalow. Op de poort hing een plaatje: ‘Privaat’! Ik bedacht dat de eigenaar het wel niet zo leuk zou vinden als hij wist dat hij zijn eigendom als een ‘toilet’ bestempeld had.

We hebben tijdens onze wandelingen al ettelijke keren schoenen gevonden. Echt! Meestal betrof het een stuk. Roger vroeg de eerste keer lachend: ‘Hier, moet je geen schoen hebben?’ waarop ik antwoordde: ‘Met één enkele schoen kan ik niets doen, want ik heb nog altijd twee voeten!’. De volgende keer dat we een exemplaar ontmoetten, zei hij: ‘Hier heb je de andere! Meenemen?’

En dat is al zeker een vijftal keren gebeurd. Maar nu hoorde ik Roger (die een beetje voor mij liep) roepen: ‘Hier heb je echt een paar schoenen!’

(Foto Roger)

En inderdaad, daar lag een paar wandelschoenen.

Hoe komen al die schoenen terecht in de natuur??? Als ik al een schoen zou verliezen, ik zou die toch niet achterlaten!!!

En uiteindelijk kwamen we weer in het dorp aan en wandelden naar de kerk waar onze auto op ons wachtte.

(Foto Roger)