15 juli 2010
Deze nacht was het koud. We hebben trouwens een deel van de avond in de leeftent doorgebracht. We zitten hier dan ook op bijna 1100 meter hoogte. 's Ochtends straalde de zon weer, maar het bleef fris (rond de 20°C) tot ongeveer 's middags.
Na ons ontbijt en mijn douche, terwijl Roger zijn toilet maakte, heb ik weer de mussen en de eksters gevoederd. Die diertjes zijn helemaal niet mensenschuw: ze komen tot vlak voor je voeten de kruimels oppikken.
Uiteraard namen we weer de bus naar de stad. De meeste caravans en tenten waren al vertrokken en onze Vlaamse achterburen waren ook aan het inpakken. We maakten nog een babbeltje met hen: ze vertrokken naar Salamanca. Volgens ons is er daar geen camping. Althans, enkele jaren geleden was dat niet het geval, want we hebben die stad bezocht terwijl we in Tordesillas logeerden. Maar misschien zijn de zaken nu veranderd?
Segovia betekent natuurlijk de kathedraal, al die andere kerken, de Romeinse waterleiding en het Alcazar. 
(Foto Roger)
Maar voor mij is Segovia ook de stad waar de auteur die we zo vaak lazen in de Romaanse filologie, Antonio Machado, enkele jaren heeft geleefd. Vandaag was het markt op de Plaza Mayor. We gingen er even flaneren en ik zag op dat plein een standbeeld voor hem. Dat had ik voor twee jaar niet opgemerkt.
Zoals elke Spaanse stad telt Segovia ook prachtige paleizen. Die kun je niet bezoeken, maar in een van hen was een tentoonstelling aan de gang, zodat we toch minstens de patio konden bewonderen.
(Foto’s Roger)
De schilderijen zelf stelden niet veel voor, het leken wel kindertekeningen. Maar de schilder had wel een mooie kleurenpalet.
Maar ook de gewone huizen zijn dikwijls de moeite waard. Ik denk dan altijd dat bij ons zulke gebouwen al lang zouden verdwenen zijn want zijnde 'oude rommel'.
Ineens hoorden we een kristalachtig muziekje. En even verder ontwaarden we tussen al dat volk dat over straat liep (het was toen al bijne 14 uur en de frisheid was uit de lucht) een man met een soort orgel gemaakt van verschillende kristallen glazen. De klanken die hij daaruit voortbracht waren gewoon prachtig.
(Foto Roger)
Ik kreeg natuurlijk weer honger en we gingen een bar binnen. Bijna zo vol en zo druk als dat eetcafé in Burgos. We bestelden twee biertjes en kregen er elk een gebakje gevuld met tonijn en tomaat bij. Daarna bestelden we nog brood en gamba's al ajillo. Zoals altijd zwommen de gamba's in de olijfolie. Echt heel lekker, maar niet zo gunstig voor de lijn!:-)
Na een poosje kuierden we verder, richting Alcazar. Op verschillende kerken zaten de obligate ooievaars.
Rond het Alcazar liep en zat, net zoals twee jaar geleden, heel veel volk. Er is daar immers relatief veel schaduw, en er staan banken. Voor twee jaar had een vroegere postbode ons aangeklampt en ons uitgelegd dat het kasteel model stond voor de Walt Disneyfilms. Hij had ons ook een weg gewezen rond het kasteel, maar die wandeling hebben we vandaag niet gemaakt. Het was ondertussen al vrij warm geworden (29°C in de schaduw) en we wisten nu hoe vermoeiend die tocht wel is: http://jessymaesen.blogspot.com/2010/07/van-burgos-naar-segovia-via-avila.html
Daarna wandelden we terug naar de waterleiding. Ongelooflijk dat die na al die eeuwen nog zo intact is.
(Foto Roger)
Daar namen we de bus terug naar de camping. Bij een biertje observeerden we de mussen die we nog eens hadden gevoederd. We zagen een moeder mus haar kleintje voeden. Ik wist niet dat ze dat nog deden nadat het jong het nest had verlaten!
Even later zagen we enkele mussen een zandbadje nemen. Schattig!
(Foto Roger)
Plotseling hoorden we wat we dachten koeienbellen te zijn. Het bleek een kudde schapen die graasde in een wei vol verdord gras naast de camping. We merkten dat de dieren kraaien aantrokken, die gewoon op hun rug gingen zitten. Vermoedelijk om daar insecten te pikken? Maar zijn kraaien geen aasdieren?
Het is nu bijna 22 uur en de nieuwe kampeerders beginnen al een poosje aan te komen.
Roger is zopas een een babbeltje gaan doen met de herder die de schapen hoedt: 600 stuks heeft hij onder zijn toezicht. 'Dat is heel veel', zei Roger tegen hem en de man beaamde dat, duidelijk heel fier over de taak die hij uitvoerde. Hij sliep, vertelde hij nog, in een van de hutjes die je inderdaad ziet in die heel uitgestrekte weide.
Toen Roger me dat allemaal vertelde (hij had met die man gesproken terwijl ik het vorige schreef), vond ik dat de herder het maar koud moest hebben 's nachts. 'Niet kouder dan wij in de tent', antwoordde Roger. Uiteraard! :-)
Deze avond kreeg onze nieuwe buur (een Spanjaard) even naar zijn voeten (is dat een Antwerpse uitdrukking?) omdat hij zijn auto in de 'straat' had geparkeerd..
De percelen, ik schreef het gisteren al, zijn hier langwerpig. Ze liggen langs 'straatjes' die loodrecht uitgeven op de 'hoofdstraat' van de camping. De bedoeling is dat je de tent of de caravan in het achterste gedeelte van jouw perceel zet, en daarvoor de auto zodat je gemakkelijk zou kunnen wegrijden. En dat deed onze buur net niet: hij installeerde zijn 'logement' in het voorste gedeelte van het perceel. En vermits het niet een iglo-tent of een Quechua-tent betrof (weer verdoken reclame, zou Zeger zeggen: straks vraag ik nog geld voor deze blog) duurde dat heel lang. Ondertussen stond zijn auto wel in onze 'straat' en niemand kon daar nog door.
Het is pas toen wij boodschappen wilden gaan doen, dat hij zijn auto verplaatste, maar nu stond die in de 'hoofdstraat'. Ook niet ideaal dus.
Ik denk niet dat iemand van de buren heeft gereclameerd, maar feit was wel dat deze avond de verantwoordelijke voor de camping hem terechtwees, en hem heeft geholpen zijn auto aan de achterkant van zijn plooibare caravan te zetten. Het was immers bijna onbegonnen werk zijn caravan weer te verplaatsten; maar van waar zijn auto nu staat, kan hij wel de 'hoofdstraat' op, omdat hij helemaal aan het begin van onze 'straat' kampeert. Als wij die blunder hadden begaan, dan moesten we wel onze tent verplaatsten!
O ja, en tijdens onze boodschappen vonden we sherry oloroso, maar zoals hij echt moet zijn: droog en geurig. Die vind je niet bij ons, daar is hij altijd zoet. We hadden hem al ontdekt in een ander warenhuis en, omdat ik toen mijn leesbril niet op had, en dus de kleine lettertjes niet kon lezen op de fles, vroegen we aan een winkelbediende of de drank zoet of droog was. 'Dulce como Porto', antwoordde de man. Maar ik vermoed dat hij er gewoon niets van kende!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten