Waarom klaag ik altijd over een te druk leven? Omdat ik soms geen gaatje vind in onze agenda om mensen te ontvangen of vrienden een bezoek te brengen?
Onze vrienden van in de buurt van La Roche en Ardenne vragen me al een poosje wanneer we eindelijk nog eens voor een paar dagen afkomen.
Hij is een collegevriend van mijn vader zaliger en ondertussen is de ‘franskiljon’ (ja, van huis uit is hij dat) zowat mijn beste vriend geworden. En zijn Waalse echtgenote is door de jaren heen een echte vriendin geworden. We proberen elkaar minstens twee keer per jaar te ontmoeten, hier in Haspengouw of in het prachtig dorpje waar ze nu wonen (ze hebben ook lange tijd in Congo gewoond, maar dat was nadat mijn ouders, mijn zus en ik al een poosje terug in België waren).
En toch hebben we niet altijd dezelfde mening. Maar we praten. Ik zou dus durven zeggen dat niet ‘idem velle, idem nolle’ een voorwaarde is voor echte vriendschap, maar ‘kunnen praten’ (en ik bedoel daarmee dus meer dan ‘nieuwsjes uitwisselen’).
Nadat we thuiskwamen, was dus een van mijn eerste zorgen onze agenda raadplegen en naar onze schoonzus mailen voor een afspraak. Ik weet immers dat zij en Roger zijn broer het ook druk hebben, dat ze in september hun eerste kleinkind verwachten, en ik had haar nodig voor mijn belastingaangifte.
Ik mailde naar onze vrienden bij La Roche (jaja,we corresponderen via e-mail met die vrienden van 79 en 82 jaar) dat ik hen heel gauw een paar data zou doorsturen.
De afspraak met schoonzus en (mijn) schoonbroer is ondertussen geregeld, dat is voor 14 augustus. Voor ik onze oude vrienden wilde voorstellen om de daarop volgende week een paar dagen bij hen door te komen brengen, bekeek ik nog eens onze agenda. Maar wat bleek ik vergeten te zijn? Op dinsdag 17 augustus heb ik een bestuursvergadering van de KVLS. En op vrijdag 20 augustus worden we verwacht bij nog andere vrienden (afspraak die al dateert van op het huwelijk van Elvira en Geert).
Toen bedacht ik dat ik me misschien volgende week een paar dagen kon vrijmaken. Maar dat ligt heel moeilijk. Om te beginnen moet ik hier echt een beetje schoonmaken tegen 14 augustus. En dat is niet zo vanzelfsprekend met die voet die nog steeds niet in orde is. En… Volgens mijn agenda bleek dat ik die week ook een afspraak heb (datum ligt nog niet vast) met de voorzitster van de KVLS, om bepaalde zaken te regelen.
Oké, dan misschien na die afspraak van 20 augustus? Ik herlas de laatste mail van onze vrienden uit de Ardennen: zij vertrekken rond 24 augustus naar hun dochter in Zwitserland. Kan ik zulke oude (maar ik geef het toe, nog heel energieke) mensen dat aandoen: mensen ontvangen vlak voor zij voor een paar weken op reis gaan???
Ik weet het dus niet meer… En dat is niet het enige ‘drukte-probleem’! Onze vrienden uit Ronse wilden ons al opnieuw bij hen uitnodigen. Ik had geantwoord dat het onze beurt was om hen te ontvangen (hoewel die beurtrol voor mij niet absoluut nodig is) en… ik vind ook moeilijk een ‘gaatje’. Hier is het vooral omdat het een weekend moet zijn, en dat ik die graag zoveel mogelijk vrij houd voor de kinderen. Maar kom, hier gaat het alleen over één middag en één avond, en ik vind er dus wel iets op.
En dan spreek ik bij dit alles nog niet over mijn werk, mijn eigenlijke broodverdienste…
Maar… Deze ochtend kon ik Jeannine Leduc bereiken aan de telefoon. Ze leek heel blij mijn stem eindelijk nog eens te horen, en ja, hoor, we mochten deze middag komen. Ze zou rond 15:30 uur thuiskomen van een ‘politiek’-etentje.
We kwamen eraan om 15:45, net toen haar auto de villaoprit opreed. Jeannine was heel moe van haar uitgebreide middagmaaltijd, maar ontving ons heel gastvrij met een lekkere taart. Maar deze avond moest ze weer naar een vergadering in haar hoedanigheid van gemeente-schepen, en ze heeft haar huis samen met ons verlaten. Tijdens onze visite hoorde ik haar onder andere bellen met een nichtje van wie ze morgen ochtend voor de kindjes zou zorgen.
En ik durf klagen dat ik het druk heb???
Geen opmerkingen:
Een reactie posten