Ik werd vandaag om 8:25 uur wakker door het gieren van opeenvolgende sirenes. Toen we nog in Antwerpen woonden, was zulk lawaai dagelijkse kost, maar hier vraag je je dan telkens af over wie het gaat. Ik ben het ondertussen niet te weten gekomen. De ‘kine’ van Roger had het ook gehoord maar wist ook niet wat er gebeurd was; Liliane en Paul die deze avond op bezoek kwamen, met een plantje en een fles Porto, hadden het niet gehoord wegens al vroeger op, en weg van huis naar hun werk.
Voor Roger en mij is het, sinds we ‘uit de kinderen zijn’, voor 9 uur ‘s ochtends altijd vroeg. Daarbij komt dat ik mijn innerlijke wekker op 9 uur had gezet, dat ik weet dat ik mijn slaapcyclus drie kwartier beslaat, dus vroeg ik me om 8:25 even af of ik nog wel in slaap zou vallen. Ik vind het immers vreselijk als ik door een wekker word gewekt.
Maar ik ben weer in slaap gevallen en de wekker liep af om 9 uur. Roger moest naar de kinesitherapeut om 10 uur, vandaar. Ik verbeet mijn ochtendhumeur om koffie te zetten en de pilletjes van Roger uit te zoeken.
Nadat ik Roger had begeleid naar zijn oefensessie heb ik verder ‘gemarcheerd’ naar Heers: 20 minuten, dat is echt te doen. En daar heb ik onder andere melk gekocht, want ik vermoedde (terecht) dat Liliane melk wil in haar koffie.
Net toen ik terug in ons dorp was, zag ik Roger naar huis stappen. Ik riep even zijn naam, niet te luid, en ja hoor, hij had het gehoord. Ons samen verder wandelen naar huis voelde voor mij bijna even intiem aan als vrijen!
Maar wat heb ik me slaperig gevoeld heel deze dag! Natuurlijk heb ik mijn werk gehad (er is onder andere een volgende Limburgse monografie aangekomen voor nalezing en lay-out, en ik heb ongeveer een half uur de auteur ervan, Jan Gerits, aan telefoon gehad), ik heb uiteraard de gewone dingen in het huishouden gedaan, ik heb enkele telefoontjes en mailtjes beantwoord (bedankt voor jullie meeleven, vrienden; en hier denk ik zeker ook aan Daniël!).
Maar heel deze dag moest ik me maar even neerzetten met een boek (jawel, zelfs dat prachtig geschreven boek van Bazin!) of ik viel in een halve slaap. Ik vermoed dat ik nog steeds het gebrek aan slaap, dat ik heb opgestapeld in Leuven, moet compenseren.
Deze avond was anders wel gezellig met Liliane en Paul. Roger kreeg een uitstekend idee enkele uren voor hun bezoek: we zouden appelbrood maken in onze broodmachine. Hij volgde een recept van krentenbrood en verving de krenten door appelschijfjes. Ikzelf vond het heel lekker, maar ik denk dat Liliane en Paul het liever zoeter hadden gehad. Maar ja, ik ben echt geen zoetekauw!
Wat hebben we het hier in Limburg toch getroffen: Marie-Claire wil me helpen met boodschappen doen, en nu stelde Liliane net hetzelfde voor! Ik ga binnenkort wel echt beroep moeten doen op die mensen: heel gauw worden wij voor de eerste keer grootouders, en ik zie Roger nog niet de bus nemen naar Sint-Truiden om van daaruit de trein naar Leuven te nemen.
Lieve mensen allemaal, ik weet echt niet hoe ik jullie moet bedanken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten