Lofrede bij een overlijden

Enkele mensen hadden een terechte commentaar (jawel, weer via een e-mail) over mijn ‘treuren’ om het overlijden van Marie-Rose Morel.
En weer moet ik die personen gelijk geven. Het is niet omdat Marie-Rose een mooie mediafiguur was, dat haar overgaan erger is voor haar zoontjes en familie dan het overlijden van iemand die niet bekend is.

Hoewel ik Marie-Rose haar strijd tegen het onoverkomelijke van dichtbij heb gevolgd (en het eigenaardige was dat ik haar in het begin niet zo’n mooie vrouw vond als overal verteld werd) en echt met haar heb meegevoeld (en hoe langer hoe meer vergat wat ik niet zo mooi vond aan haar), heb ik ook wel beseft dat minder bekende mensen hetzelfde meemaakten!

Ik vind het van mezelf trouwens heel eigenaardig dat ik Marie-Rose nooit in mijn hart heb beschuldigd van mediageilheid, wat ik anders nogal snel doe.

Ik moest terugdenken aan Hendrik in 1993. We gingen samen naar de mis. De ‘kindjes’ en ik hoorden er dat ‘onze koning Boudewijn’ plotseling gestorven was in Spanje. En toen verliet Hendrik de kerk, kwaad. Omdat zijn daarvoor overleden oma niet die aandacht kreeg.

De misgangers (dat heb ik later vernomen) dachten dat hij te droevig was! Ze hadden er niets van begrepen!