Elvira moest deze middag naar een bijscholing en Roger en ik mochten babysitten.
Spannend was dat: na bijna 30 jaar nog eens voor een baby mogen zorgen!
Het begon heel goed. Elena sliep in haar wiegje in de living en kraaide af en toe in haar slaap. Ik deed een strijkje en Roger begon de krant te lezen. Ineens rinkelde mijn Smartphone: er was een e-mail met vertaalopdracht binnengekomen. Liefst vandaag nog te leveren. Ik mailde terug dat ik daar pas deze avond laat zou kunnen voor zorgen en kreeg prompt een antwoord: morgenochtend was ook goed. Typisch!
Rond 14 uur begon Elena te huilen.
Ze zou normaal gezien pas rond 15 uur moeten eten, dus voor haar flesje leek het me te vroeg. Maar ze bleek haar Pamper bevuild te hebben.
Na zoveel jaren geen Pampers meer verwisseld te hebben, voelde ik me een beetje onhandig. Maar het ging vrij vlot, en Elena leek het plezierig te vinden dat ze verschoond werd. Dat gebeurde op de luiertafel in haar kamertje waar ik het hebbedingetje dat onze buurvrouw Marie-Claire voor haar heeft gemaakt aan haar bedje zag hangen.
Omdat Elena daarna helemaal niet van plan leek opnieuw in slaap te vallen, heb ik haar in de babybox gelegd, waar een hoop kleurrijke figuurtjes, muziekdoosjes enzovoort haar aandacht een poosje trokken. Maar het was duidelijk dat ze toch vooral aandacht van ons wilde. Ze kan zo lief lachen als je tegen haar spreekt! Na zo’n half uurtje begon ze weer te huilen. Ik nam haar in mijn armen en op slag was ze stil en begon ze te kraaien. ‘Je gaat haar te fel verwennen!’, zei Roger. Hij heeft gelijk, denk ik, want ze lijkt al goed te weten dat huilen kan helpen om opgepakt te worden.
Maar kom, het ging al naar 15 uur toe, dus besloot ik haar flesje op te warmen. Ondertussen hield Roger haar in zijn armen. Hij verwent haar natuurlijk niet!
(Eigen foto, met Roger zijn toestel)
Elena heeft haar flesje in twee keer leeggedronken (want ons allebei de kans gaf een deel van de taak op ons te nemen). Daarna moest ze een boertje laten, dat herinnerde ik me nog wel, dus ze bleef nog een hele tijd in mijn armen. 
(Eigen foto, met Roger zijn toestel)
En daar viel ze, na een geweldig ferme oprisping, in slaap. We legden haar in haar wiegje.
Rond 16 uur was ze weer wakker: vuile luier. Ik verschoonde haar, legde haar in de box en stelde een wandeling voor. Roger vond het een goed idee. Dus ging ik zoeken naar een mutsje en een truitje. Haar alleen haar ‘wandelzak’ aantrekken, leek me wat te weinig. De zon scheen wel krachtig maar het was koud.
Ik vond een muts, maar die bleek al te klein geworden. En het truitje dat ik Elena wilde aantrekken leek ook gekrompen! 
Dus maar geen wandeling. Ondertussen was het al bijna 16:30 uur en Elena, die weer in haar box lag te kraaien (ik moest wel af en toe iets tegen haar zeggen), leek dat ook niet zo erg te vinden…
Om 17 uur, ineens gekrijs. Honger? Dat leek me te vroeg. Wilde ze weer opgepakt worden? Mogelijk, want zodra ik het deed, werd ze stil.
En Roger weer: ‘Je verwent ze!’
Toch bleef ze niet lang stil in mijn armen, en ik kreeg het uitstekend idee om nog eens met haar naar haar luiertafel te gaan. Ja hoor, een gevoeg. Ze werd dus weer verschoond.
Maar ze bleef huilen daarna, weliswaar met tussenpauzen. Uiteindelijk heb ik haar in slaap kunnen wiegen, legde ik haar weer in haar wieg… Waar ze weer haar ogen opende. Eerst bleef ze stil liggen, maar dat was misschien omdat ik tegen haar sprak? Dan begon ze ineens zo fel te huilen (op haar bijna kwade manier, wat er meestal op wijst dat ze honger heeft) dat ik mij afvroeg of ik een tweede flesje zou opwarmen.
Roger raadde mij aan te wachten: Elvira zou nu wel gauw thuiskomen. En inderdaad, ik had Elena pas weer rustig gekregen of ons meisje kwam binnen. En wat bleek? Elena had inderdaad weer honger. Toen Elvira haar aan haar borst legde, dronk ze heel gulzig.
We zijn niet al te laat naar huis gekomen, en toch is het nu weer laat: ik moest immers nog voor die vertaling zorgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten