Publieke les van René Steurs in Antwerpen

René Steurs is onze vroegere buurjongen, van Bie en mij. Hij, zijn broer en twee zussen waren meer als zussen en broers van ons dan vrienden. Dat was toen we in Schoten woonden, kort na onze terugkeer uit Congo. De ouders van onze buurtjes noemden mijn zus en ik (en later ook mijn broertje – die vandaag 48 jaar wordt!) tante José en nonkel Ludo. Nonkel Ludo is bijna 4 jaar geleden overleden. René was tot vandaag hoogleraar bij Artesis. Nu gaat hij op pensioen, en daar ging een publieke les mee gepaard.

Roger en ik gingen dus naar Antwerpen. Omdat hij vreesde dat in de stad de parkeerplaatsen schaars zouden zijn, liet Roger de auto achter in Merksem en vandaar namen we de tram naar ‘het stad’ (zoals ze daar zeggen).

Onderweg probeerde ik Hendrik telefonisch te bereiken maar hij gaf geen respons.

Toen we later naar de Ossenmarkt en de Paardenmarkt stapten, kreeg ik een raar gevoel. Antwerpen leek zo anders geworden. De ‘diversiteit’ is serieus toegenomen, en je ziet ontzettend veel ‘gesluierde’ vrouwen. En het was nog drukker dan toen wij daar woonden. Ik weet niet of ik er nog zou kunnen wennen.

We kwamen iets te laat aan in de les (hadden enkele files gehad onderweg op de autosnelweg en vrij lang moetenwachten op een tram, plus nog vrij ver moeten lopen). De buurt van de Ossenmarkt en de Paardenmarkt was minder druk en aangenamer. Veel studenten. Hendrik is in die buurt geboren, en die kraamkliniek is nu een rust- en verzorgingstehuis geworden, waar Anneke werkt.

De les was uiterst boeiend. Het ging over wetenschap en filosofie, hun geschiedenis, hun interactie.

René (foto Roger)

Na de les werden er bonnetjes uitgedeeld: voor een etentje en/of een drankje op de Ossenmarkt.

Terwijl Roger en ik daar naartoe liepen, kwamen we langs het begijnhof, waar we meer dan 30 jaar geleden af en toe wandelden.

 (Foto’s Roger)

Op de Ossenmarkt kwamen Nany, tante José, haar zus ‘tante Poe’, haar schoonzus ‘tante Betsy’ (die vroeger geregeld op Hendrik als baby heeft gepast), een van de zussen van René, zijn broer, zijn jongste zoon, hijzelf en wij in hetzelfde café terecht.

 (Foto Roger)

Daar bleek dat René maar bonnetjes bleef uitdelen: het werd echt bier à volonté. Roger en ik hebben ons beperkt tot 2 typisch Antwerpse ‘bollekes’ (lekker!), want ik moest deze avond verder vertalen, en Roger moest uiteraard nog terug naar hier rijden. We hebben nog eens geprobeerd Hendrik en Anneke te bereiken. Ze gaven geen gehoor. Deze avond sms-te Hendrik wel dat hij zijn GSM niet bij zich had. Jammer voor hem (en voor ons: Nany en ook tante Betsy hadden gehoopt dat ze erbij zouden zijn, wij ook trouwens).

De sfeer was typisch Antwerps, althans zoals ik me die herinner. Zeer geanimeerde, vlotte gesprekken, met geregeld een kwinkslag. Toen wij rond 17 uur vertrokken, voelde ik wel dat de anderen (die allemaal met de bus waren gekomen) absoluut nog niet aan naar huis gaan toe waren! En dan spreek ik onder andere over drie vrouwen van en om de 80 jaar hé!

Roger en ik hebben nog een ‘hamburger’ geruild voor bonnetjes, en eens we in Merksem waren (rond 18 uur pas) stelde Roger voor snel nog iets te gaan eten in de Lunchgarden. Wat een geluk dat we dat gedaan hebben: weer files op de autosnelweg en dus waren we vrij laat thuis. Maar vermits we geen honger meer hadden, kon ik meteen beginnen vertalen. Wat ik heb gedaan tot nu (23:30 uur).