Zondag 19 juni 2011
Naar Navalon
Toen ik deze morgen om 5:30 uur nog geen oog had dichtgedaan (omwille van het lawaai) besloot ik maar op te staan. Het werd 6 uur, 6:30 uur, ik hoorde de mussen wakker worden, de lucht werd roze, het gedreun en geroep bleef duren en ik was doodop! Roger was gelukkig wel in slaap kunnen geraken. Rond 7:30 uur werd het wat stiller en ik kroop weer in de tent waar ik prompt in slaap viel tot 9:30 uur.
Toen we de camping gingen betalen, was ik van plan te reclameren. Maar de receptioniste en de uitbater klaagden zelf. Vanaf morgen is het een week feest in Toledo en omstreken (ter gelegenheid van Corpus Christi) en 'de jeugd begint dat nu al te vieren. De feria maakt dan een hels lawaai, de mensen uit de buurt klagen, bellen de politie maar die doet niets. Die laat maar begaan.'
Het herinnerde me onze eigen belevenissen met de Sinksenfoor in Antwerpen!
'Straks trek ik me terug in mijn finca in de bergen, en breng daar mijn oude dag door,' voegde de uitbater er aan toe, 'En ik leef dan wel op aardappelen en linzen!'
Wij vertrokken. Eerst door een vlakte met olijfbomen, omzoomd door bergketens (de Montes de Toledo). Op de top ervan windturbines en soms de ruïnes van een kasteel. Verder waren het alleen akkers.... Waartussen een heel klaprozenveld. In La Villa de Don Fabrique zag ik voor het eerst sinds Extremadura weer ooievaarsnesten op de schoorstenen.
Na een snelle picknick in Santa Maria de los Llanos ben ik in slaap gevallen, en toen ik een uurtje later wakker werd, schrok ik van de verlatenheid rondom mij. Een onmetelijke, zonovergoten wit-gele vlakte. Natuurlijk, we zijn in de Mancha... Maar ik had nog geen windmolens gezien. Roger vertelde me dat ik ze gemist heb (ik sliep immers).
Eigenlijk wilde ik graag naar Albacete, waar we nu aankwamen en waar we nog nooit zijn geweest. Maar dat eentonig, egaal vlakke landschap zonder bomen of struiken nodigde niet echt uit om er lang te verblijven. Dus reden we wat verder. Na een poosje doken er heuvels op aan de horizon en werden de kleuren meer gevarieerd: een patchwork van groen, geel, oker, roodbruin. Hier en daar stond weer een boom. Nog later werd de vlakte weer omringd door bergketens, waarop zeker 100 windturbines troonden.
We hebben vrij veel naar de radio geluisterd en ik voel dat het begrijpen van de taal verbetert. Rond 16 uur was er een programma op Radio Nacional de España dat ik heel interessant vond. Het ging over “handen” en liedjes, gedichten en wetenswaardigheden over het onderwerp wisselden elkaar af.
Ondertussen hadden we een aanwijzing gezien naar een camping in Navalon. We verlieten de grote baan en reden de bergen in. Bosjes, schapen, geiten, een nog bewoond kasteel, een jachtgebied, en na kilometers vrij gevaarlijke wegen eindelijk de camping. We werden heel vriendelijk onthaald, maar weer is het niet goedkoop. En wat voor een rare camping is dit wel!
Langs smalle wegen die de berg volgen, allerlei afdakjes, eigenaardige constructies, hutjes, gebouwtjes, terrasjes. Heel rommelig. Roger zei meteen dat het hem deed denken aan de Berenklauw. En de rare constructies bij het zwembad herinnerden hem de “Palais idéal” van facteur Cheval.
We mochten onze tenten opzetten onder zulk een afdak – waardoor de leeftent weer niet nodig is.
En we gingen achtereenvolgens een biertje drinken in de bar en onze was doen. Daarvoor moesten we nog 3 euro betalen, maar dat is nog niet gebeurd: telkens als we het geld wilden geven, zei men ons: 'Rustig! Morgen is ook oké.'
Wat hier ook opvallend is: buiten ons zit hier geen enkele buitenlander, zelfs niet de alomtegenwoordige Nederlanders.
Eerst was ik van plan een paar dagen hier te blijven, maar het rommelige van de camping staat Roger niet echt aan. En er is trouwens nog een ander probleem: de winkel is nog dicht tot 22 juni, idem voor het restaurant en de dichtstbijzijnde stad is zo ver dat het niet interessant is. Deze avond hebben we dan maar enkele blikken geopend (waarvan ik geen enkel echt lekker vond). Waar we morgen naartoe zullen rijden, weet ik nog niet. Na lang over en weer sms-en met de kinderen enzovoort, hebben we met Elvira en Geert afgesproken op 22 juni in Dénia, een goede honderd kilometer hier vandaan, dus misschien meteen daar naartoe? Ja, maar dan zijn we aan de kust en misschien is het daar ook al druk...
We hebben Elena niet meer gezien sinds 29 mei. Herinnert zulke baby zich nog iemand na zo’n lange tijd? Ik vrees van niet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten