Tja, zuster Godwine, je zult nog een dagje langer moeten wachten op mijn verslag van de lezing over de geschiedenis van de orde van de tempel van Jeruzalem! Vandaag hadden we het immers te druk met Elena!
Elvira en Geert wilden graag naar de tentoonstelling over “Sagalassos’ in het Gallo-Romeins museum in Tongeren. Of wij dan even voor Elena wilden zorgen? En of we dat met plezier deden!
Onze kleine meid vond ik weer veranderd sinds vorige week! Ze uit nu veel andere klanken dan toen, en uiteraard trekt ze zich nog vaker aan alles recht. Ik had de salontafel verwijderd, zodat ze meer speelruimte zou hebben, en dat leek ze wel leuk te vinden. Ze keek wel heel veel rond (ja, het is lang geleden dat ze nog eens hier was) en vooral de knuffeltjes die Zeger eens, lang geleden, voor Roger meebracht, interesseerden haar. En ze heeft enkele stappen gezet, aan mijn handen, en echt niet meer van die wankele stappen waarbij haar voeten in alle richtingen gaan, nee, echt rechtdoor. Ze leek dus echt in haar nopjes, tot ik me verwijderde van haar om te gaan koken: ze begon echt heel fel te huilen. Roger zat wel vlak naast haar, maar die was bezig op zijn PC, en blijkbaar wilde ze iemand hebben die echt aandacht aan haar schenkt. Ik nam haar dus mee naar de keuken, installeerde haar in de hoge stoel met een van haar boekjes en begon dan toch maar te koken. En Elena leek dat oké te vinden. Ze keek naar mij, babbelde soms wat, luisterde aandachtig toen ik haar vertelde wat ik aan het doen was: uien stoven, vlees aanbakken, laurierblaadje uit de kast halen, sneetje brood met mosterd bestrijken en bij de bereiding doen. Maar o wee als ik even (echt heel even) de keuken verliet om bijvoorbeeld gedroogde pruimen uit de provisiekamer te halen, of bier uit het poorthuis (ik heb immers Vlaamse karbonaden klaargemaakt, en die worden in bier gestoofd). Dan begon ze telkens onbedaarlijk te huilen! Het leek wel of ze zich hopeloos verlaten voelde. Ik heb de keuken nooit langer verlaten dan 30 seconden en telkens als ik terugkwam, speelde ik “kiekeboe” omdat ik weet dat ze dat met Elvira ook wel eens speelt. En inderdaad, Elena’s traantjes droogden altijd vrij meteen op, ze lachte weer en gaf mij een dikke zoen (op haar manier: wang tegen wang).
Natuurlijk heb ik haar ook eten gegeven: fruitpapje, yoghurt met fruit, flesje melk. Vooral bij die laatste maaltijd (ze eet echt zoals ik, en eigenlijk nog vaker, bijna om het uur kleine porties) viel ze in slaap in mijn armen terwijl ze nog zoog aan haar fles. En toch werd ze weer klaarwakker toen ik haar in haar bedje wilde leggen. Vermits ik toen sla wilde schoonmaken, aardappelen schillen en nog voor soep zorgen, heb ik haar toch maar weer in haar babystoel gezet, zodat ze “bij mij” was. En terwijl ik verder kookte en ondertussen tegen haar vertelde wat ik deed, heeft Roger (volgens mij) prachtige foto’s gemaakt van onze kleindochter.
Kort daarop kwamen Elvira en Geert terug van Tongeren, hebben we gegeten, heeft Elvira Elena bijna zonder moeite in slaap gekregen (dat meisje was dan ook doodmoe!) en hebben we nog een poosje aangenaam geconverseerd.
En nadat zij naar huis waren gereden, heb ik gezorgd voor de lay-out van de volgende Limburgse monografie (over Polydoor Daniëls) en de tekst (van Jan Gerits) ook meteen nagelezen. En zoals altijd in zijn teksten bijna geen fouten gevonden: hoogstens één echte tikfout en enkele overbodige spaties.
Maar daardoor werd het weer vrij laat, en heb ik geen fut meer om aan dat verslag te beginnen! Morgen dus maar? Mañana?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten