Eergisteren kwam Elena voor de eerste keer hier logeren zonder haar ouders. Ze kwam kort na de middag aan en voelde zich praktisch onmiddellijk thuis. Ik had wel gezorgd dat er knuffels op haar zaten te wachten op de sofa (vroegere knuffels van haar moeder en de knuffeltjes die Zeger ons enkele jaren geleden cadeau heeft gedaan).
Even had ik toch de indruk dat ze besefte dat ze zou achtergelaten worden, want net voor haar ouders vertrokken, begon ze even te wenen. Dat duurde echter niet lang: nog voor ze hun auto hadden gestart, was Elena weer aan het schaterlachen in mijn armen (omdat we keken naar haar spiegelbeeld in de spiegel van ons salon).
Kort daarna kwamen Hendrik en Anneke aan. Hoewel Elena hen niet dikwijls ziet, herkende ze haar nonkel en tante meteen en begon ze met Anneke te spelen.
Een hele middag hebben we met Elena gespeeld en rondgestapt (ik heb haar ook geleerd de drie trappen tussen de keuken en de provisiekamer op te kruipen, wat haar gisteren eindelijk gelukt is. En fier dat ze toen was!). Eigenlijk wilde ik ook gaan wandelen, maar het heeft de hele dag geregend.
Onze kleindochter heeft heel goed gegeten eergisteren, en na haar flesje van 18 uur bleek ze doodmoe. Ik vreesde weer een gevecht tegen het slaapmannetje als ik haar in haar bedje zou leggen, maar nee… Een paar aaitjes over haar hoofd volstonden om haar naar dromenland te sturen. Onze dochter had de babyfoon meegegeven, dus konden wij rustig verder eten en keuvelen in de leefkeuken. Het werd weer een oergezellige avond. Rond 23:30 uur hoorden we Elena roepen vanuit haar bedje, ik ging haar halen, ze graaide nog een poppetje mee (weer van haar moeder destijds), dronk in de keuken nog gretig een flesje en bleef daarna klaarwakker tot 1 uur ‘s nachts! En weer viel ze daarna heel gemakkelijk in slaap. Zou dat vlot inslapen liggen aan het feit dat onze kamers veel duisterder zijn dan die bij haar ouders?
Ikzelf ben niet lang meer opgebleven. Ik was immers gewaarschuwd: onze kleine meid zou me waarschijnlijk rond 7:30 uur wakker maken. Anneke volgde mijn voorbeeld, maar Hendrik en Roger bleven zoals gewoonlijk nog lang filosoferen.
Elena, Roger en ik sliepen in dezelfde kamer, want dat leek me gemakkelijker. En pas om 8:30 uur gisteren morgen hoorde ik Elena zachtjes kraaien. Samen gingen we naar beneden, ze dronk haar eerste flesje bijna helemaal leeg, begon weer te spelen, te wandelen aan mijn hand, rond te kijken, en te oefenen op die drie trappen.
Rond 10 uur wilde ik Roger wakker maken (en Anneke was ondertussen opgestaan) en ging dus met Elena weer naar boven. Daar legde ik haar op ons bed waar Elena het heel gezellig vond om te tuimelen, over de opgetrokken knieën van haar grootva te kruipen en… uiteindelijk duimend naast hem in slaap te vallen! Daar zat ik dan met een slapende echtgenoot en een net ingeslapen kleindochter! Ik heb me dan maar naast haar gelegd zodat ik alles goed in de gaten kon houden. Roger wist immers niet dat Elena naast hem lag!
Het was schattig hoe ze zich in haar slaap telkens weer tegen hem aan nestelde!
Net geen uur later werd ze echter weer wakker en deze keer haalde zij haar grootva uit zijn slaap.
Uiteindelijk waren we rond 11 uur weer allemaal samen in de keuken. Elena weigerde haar (in een bokaaltje door haar moeder geleverd) groentjes te eten! Ze spuwde alles uit. Ik probeerde me te herinneren hoe ik vroeger in zulke omstandigheden zou gereageerd hebben met onze kinderen. En liet haar een half uurtje honger lijden voor ik haar trakteerde op haar dessert: een potje yoghurt met fruit. Maar ze bleek heel grote honger te hebben: ze at twee potjes na elkaar op!
De middag verliep rustig (hoewel, niet voor mijn rug, want Elena wil constant rondlopen aan onze hand). Weer geen wandeling: de regen bleef uit de lucht vallen. Onze kleine meid weigerde weer haar fruitpapje rond 16 uur. Had ze te veel yoghurt gegeten? Ze speelde wel heel enthousiast met onder andere het popje dat ze de vorige nacht in “haar” kamer had gevonden. En het lukte haar een eerste keer die drie trappen op te kruipen. Roger wilde het haar een tweede keer laten doen terwijl hij het filmde; maar toen lukte het niet, en ik merkte dat Elena constant naar mijn hand zocht voor hulp.
Kort daarop vertrokken Hendrik en Anneke die deze avond visite kregen, en brachten wij Elena naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten