Een nieuw broertje en een nieuwe grootoom
In 1963, tien jaar na de geboorte van Béatrice, beviel mama van een jongetje dat ze Jean Louis noemde. Ik mocht meter zijn van de baby en zijn tweede naam kiezen: het thuis nog steeds Franssprekend meisje dat ik was, koos voor een goed klinkende Franse naam: Pierre.
Maar papa had al een derde naam bedacht: Benoît. Dat zou dus worden “Jean-Louis Pierre Benoît”! En die combinatie vond papa niet geslaagd: ‘Want, dat doet te fel denken aan de “Belgische” componist “Pierre Benoît” vind je niet?’
Ik had nog nooit gehoord van Pierre Benoît, maar veel later heb ik wel vaker de naam van de Gentse, dus "Vlaamse", componist “Pieter Benoit” horen klinken.
Het compromis werd dus “Jean Louis Benoît Pierre”. En mijn broertje werd uitsluitend (zelfs door onze buren in Schoten) in het Frans opgevoed. Tot hij naar school ging natuurlijk, want de dichtstbijzijnde kleuterschool was uiteraard Nederlandstalig.
Hij zou dus weer hetzelfde meemaken als mijn zus en ik.
Ik hielp papa en mama geboortekaartjes schrijven. Eén adres viel me echt op: van een oom van papa die missionaris was in India, “oncle Theo”.
“Oncle Theo”, in feite “oom Theophile” bleek een broer van Dady (mijn grootvader van vaders kant) te zijn en de peter van papa.
Hij schreef een briefje terug waaruit bleek dat hij nooit had vernomen dat papa voor Jean-Louis ook voor andere nakomelingen had gezorgd. Ik beantwoordde zijn brief, stelde me voor als oudste dochter van zijn petekind, en dat was het begin van een lange briefwisseling, in het begin in het Frans.
Achteraf gezien, had de eerste zin van zijn eerste brief mij echter moeten doen nadenken over de wel of niet vanzelfsprekendheid van die taal: “Chers neveu et nièce,” schreef hij, “comme la carte de faire-part est en français, je dois aussi vous écrire en cette langue” (Beste neef en nicht, vermits de geboorteaankondiging in het Frans is opgesteld, ben ik wel verplicht jullie ook in die taal te schrijven).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten