We gingen vandaag Elena-sitten en het was leuk! Gespeeld, verteld, eten gegeven (hoewel ze nu bijna de helft zelfstandig eet van haar “papjes”), gelachen, gedanst, boodschappen gedaan (en ze geniet zo van de kleurrijke winkelrekken, roept naar iedereen “dada” en wijst alles aan met “dita?” - volgens mij bedoelt ze daarmee “wat is dat?” - Haar nonkel Hendrik zei daarvoor als peuter altijd “Tita?”).
En gegrapt! Tijdens het middagmaal liet Elena geregeld iets vallen vanop haar hoge stoel. Ze wil ons wijsmaken dat het een ongelukje is, maar ze verklapt zichzelf. Ze roept immers iets te snel “Oh!”: net voor ze het object loslaat, en niet daarna. Haar mama was er toen even bij en zij kroop telkens opnieuw onder de tafel om het speeltje te zoeken… Tot groot jolijt van Elena die het telkens uitschaterde!
We gingen haar eerst afhalen bij de onthaalmoeder Lutti. Waar onze kleine meid aan het spelen was met Playmobil-poppetjes. Ze leek er veel plezier aan te beleven, want ze kwam me de poppetjes tonen, en wilde er moeilijk afstand van doen. Ik vertelde Lutti dat ik al lang even naar onze zolder wil om het vroegere speelgoed van onze kinderen terug te zoeken (dat wordt echt zoeken, want bij onze verhuizing vanuit Antwerpen is dat daar in dozen neergezet door anderen, tussen andere dozen “rommel”). En dat ik dat speelgoed (ik zou onder andere de dozen Duplo en - natuurlijk na wat ik vandaag zag - Playmobil willen terugvinden) dan zou moeten wassen.
Lutti vertelde me dat ze al haar speelgoed heel geregeld op 60°C wast in haar wasmachine. Dat zou verplicht zijn voor onthaalmoeders. Wat hebben die toch veel regels te volgen!
Net toen we Elena afhaalden, kwam ook de moeder van een ander kindje, Mats, eraan. We praatten nog een beetje, Lutti, de moeder van Mats en wij, en ik vernam dat heel vaak Elena en Mats elkaar een zoen geven voor ze naar huis gaan. Schattig! Een eerste peuterromance?
Zo vroeg heb ik het natuurlijk nooit opgemerkt bij onze kinderen: die bleven thuis tot de kleuterschoolleeftijd.
Maar daarna! Ik herinner me nog steeds de peuterverliefdheid van Hendrik voor Marianne! Ik had er destijds zelfs een gedicht over geschreven (in het Frans, mijn taal van toen).
En Elvira die me als kindje van amper drie jaar kwam vertellen dat ze met haar papa wilde trouwen later. Toen ik haar zei dat die al met mij getrouwd was, vond ze dat eigenlijk geen echt probleem, integendeel, ze leek opgelucht: dan trouwde ze wel met Jonas ( een van de vier kinderen van onze vrienden uit Ronse), uit haar klas.
Zeger is weer de uitzondering: hem heb ik rond die leeftijd nooit verliefd geweten. Of heb ik het gewoon niet geweten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten