Toen onze kinderen nog kindjes waren, hield ik voor elk van hen een dagboek bij. Ik heb de indruk dat ze daar nu vrij veel plezier aan beleven. Voor Elena zag ik het anders. Waarom zou ik mijn “dagboek over haar” niet integreren in dit blog? Onze kleine meid hoeft dan later alleen de “categorie” Elena aan te klikken om alles te lezen wat ik over haar schreef.
Vandaag besefte ik dat ik gisteren twee voor Elena toch belangrijke feiten was vergeten te noteren.
Eerst over de everzwijnkop! Elena zat aan tafel op een kinderstoel geleverd door De Horne, onder een opgezette everzwijnkop. Ze zat daar vrolijk te “babbelen” en te eten, tot ze ineens naar boven keek. Toen begon ze heel fel te krijsen. Het was duidelijk dat ze bang was geworden. Ze had dezelfde uitdrukking op haar gezicht als toen ze hier eens vlakbij onze schapen Boris en Pamphile stond. Ze sprong zowaar bijna van haar hoge stoel op de schoot van haar mama!
En dan over de keitjes. Toen Bie en ik onze sigaret gingen opsteken, volgde Elena, met haar moeder in haar zog, ons. Terloops gezegd: er was een trapje dat ze moest afdalen, en ik stond klaar om haar te helpen, maar dat bleek niet nodig. Volgende keer ga ik (als het niet regent) toch echt nog eens met haar oefenen op de trappen van het terras naar de tuin van “haar” huis! Maar ik wilde het dus hebben over die keitjes. We waren langs een andere uitgang naar buiten gegaan, en kwamen terecht op een soort binnenpleintje met een laantje naar de straat toe. Op de grond lagen keitjes. Elena liep rond, viel een paar keer zonder zich echt te bezeren, maar eens leek ze toch een beetje pijn te hebben aan haar handen, waarmee ze haar val had willen breken. Even dachten haar moeder en ik dat ze zou beginnen wenen, maar nee: ze bekeek aandachtig wat zich onder haar handen bevond, nam enkele keitjes op, bestudeerde ze… en gaf mij er eentje cadeau.
Zou het niet heerlijk zijn als wij op onze leeftijd nog zo verwonderd konden kijken naar al die kleine dingen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten