Jammer genoeg konden Hendrik en Anneke er niet bij zijn (Anneke moest werken), maar de ouders en “nonkel” Zeger van Elena waren wel hier deze middag en deze avond. Toen ze aankwamen, had Elena pas haar middagmaal gegeten nadat ze een ochtenddutje had gedaan (ze was dan ook heel vroeg wakker geworden vandaag) en we konden dus meteen een lange wandeling maken.
We reden naar Borgloon en wandelden daar langs de vroegere treinbedding naar Kerniel en terug. Elena heeft bijna het hele traject te voet afgelegd, een groot deel zelfs terwijl ze zelf haar kinderwagen (met haar pop erin) voortduwde. De vorige keren dat we daar wandelden, ontmoetten we zelden iemand. Nu moesten we constant oppassen voor fietsers. Eigenlijk normaal op deze eerste echt mooie zondag van juli.
Tegen het einde van de wandeling werd ze wel moe en begon ze wat te zagen. Toch wilde ze niet in haar kinderwagen gaan zitten. Ik vermoed dat ze ook honger en dorst had, want het was echt warm in vergelijking met de vorige dagen. Thuis zorgden we dan ook meteen dat ze haar portie fruit at en wat dronk. Voor de eerste keer op ons terras! Ondertussen aten wij de taart die haar ouders hadden meegebracht… Niet met koffie, want we hadden ook dorst: het werd bier of cola, en Horchata voor Zeger.
Ik was zo blij eindelijk Zeger nog eens te zien! Hijzelf was dan weer veel minder opgetogen toen hij zag wat er gebeurd was met zijn vroegere autootjes! Hij is gaan kijken in de kist waar ik ze gevonden heb, en vertelde me dat ik er had laten in liggen. Dat is mogelijk: door al de rommel onder dat afdak had ik geen zicht op wat ik eruit haalde en deed ik dat dus op de tast. Nu heeft hij de kist vrijgemaakt en morgen of overmorgen kan ik er dus nog enkele autootjes uit recupereren. Reken maar dat ik ze niet dezelfde behandeling geef als de vorige!
We “aperitiefden”, aten een eenvoudig maal (eigenlijk alleen slaatjes en vlees) met rosé wijn, Elena speelde met haar autootjes (zij weet niet dat die bijna allemaal hun kleur verloren hebben ten gevolge van een slechte behandeling van haar oma), at een beetje vlees, ging bessen plukken, schrok nog van enkele geluiden die ze niet herkende (een overvliegend vliegtuig, een haan). Echt, elk nieuw geluid maakt haar angstig. Zodra ze weet waar het vandaan komt, is ze gerustgesteld. Dat was vlak na het eten ook weer het geval met twee luchtballonnen die over onze tuin vlogen. Eens dat ze echter had gezien wat dat rare gezoem veroorzaakte, was ze heel enthousiast. Ze wilde de ballons aan iedereen tonen!
Haar ouders zijn (eindelijk) even onze zolder ingeklommen. En vonden er een doos vol Fleurpoppetjes plus accessoires (vroeger toebehorend aan onze dochter), een kist vol legoblokjes en een kist vol kinderboeken. Elena heeft nog alleen de boekjes gezien, en natuurlijk moest er al meteen uit verteld worden.
Onze grote meid (ik heb haar dit weekend verschillende keren beloofd dat ik haar vanaf nu niet meer “klein meisje” zou noemen, maar “grote meid” ) kreeg nog een flesje melk en rond 21 uur vertrok al ons volkje richting Leuven. Zeger nam de rest van de Horchata mee. Laat het je smaken, jongen!
O ja, Zeger vertelde ons dat hij, de laatste keer dat hij in Barcelona was, naar Horchata granizado had gevraagd in cafés (ik had er alleen naar uitgekeken dit jaar), en dat niemand dat nog leek te kennen!
Elena nam natuurlijk haar nieuwe pop mee. Even wilden haar ouders haar aanraden die hier te laten voor een volgende logeerpartij, maar ik vind het heel normaal dat je een pop overal mee naartoe neemt. Zo deed ik het vroeger immers ook! Ik herinner me zelfs dat ik rond mijn vier jaar en half voor een dilemma werd gesteld, dat ik trouwens beschrijf in mijn eerste boek. Ik had twee poppen, waarvan ik er maar één mocht meenemen naar Congo. Het werd mijn eerste pop (Georgette), en niet de volgende die ik eigenlijk mooier vond (dat was ze, objectief gezien, niet). Maar als kind heb ik nooit begrepen waarom ik niet de twee mocht meenemen!
We gaan Elena missen (ik mis in feite alle “kindjes” constant) maar we gaan ook een beetje uitrusten de volgende dagen! De nachtraven die wij zijn, waren vergeten dat peuters zo vroeg opstaan!
Tot voor kort vond ik dat onze grote meid vooral op haar vader leek. Maar de laatste tijd zien we ook trekken van haar moeder in haar… En zeker van Hendrik toen die klein was!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten