Twee rijke vakantiedagen met mijn oom Frans en tante Françoise

Gisteren middag gingen we “Nononc” en Françoise afhalen aan het station van Borgworm. Eerst hadden we nog wat boodschappen gedaan voor ons avondeten.

Ik had hen op het hart gedrukt geen presentje mee te brengen, en toch werden we onder de cadeautjes bedolven: bittere chocolade (ze volgen mijn blog! ), een Bongo-bon voor een bierdegustatie (daar zullen we werk van maken zodra ik klaar ben met mijn vertaling) én het boek “ De wereld van Sofie” van Jostein Gaarder!

Na een drankje en een eenvoudige broodmaaltijd op ons terras (het weer was zalig zomers, echt niet meer zo heet als vorig weekend), besloten we naar Alden Biesen te rijden toen bleek dat ze het kasteel nog niet hadden gezien. Terwijl we er rondliepen en alles bekeken, vertelde ik over mijn overgrootvader (van vaders kant, dus niet de grootvader van Nononc die de broer van mijn moeder is) die daar pachter was geweest en dat mijn grootmoeder (dus niet de moeder van Nononc, marraine) daar was getrouwd. Nononc haalde (niet altijd fraaie, maar ik kende ze al en had ze al gedeeltelijk verwerkt in mijn boek “Marraine”) herinneringen op aan die andere grootmoeder van mij die hij af en toe heeft ontmoet. We bewonderden, keken onze ogen uit, keuvelden en lachten vaak. We wandelden naar het Apostelhuis, waar Nononc en Françoise ons een biertje en een hapje offreerden op het terras.

 Foto Roger

Rond 18:30 uur waren we weer thuis waar ik “Alu Gobi” heb klaargemaakt terwijl we (nog steeds op het terras) van een aperitief genoten. Onze gasten leken het recept heel lekker te vinden. Daarna bleven we nog tot heel laat buiten keuvelen en filosoferen (en daarna, toen het toch wat te fris werd, in de keuken). Ik kreeg herinneringen voorgeschoteld aan mijn prille jaren (hoe bijvoorbeeld Nononc die mij voor het eerst ontmoette, tijdens een weekend na een week kostschool, dacht dat hij die baby van zijn zus en van een franskiljon in het Frans moest sussen als die huilde – Nononc is 10 jaar ouder dan ik, en, zoals ik schreef  in “Marraine”, ik heb lang gedacht dat hij mijn broer was); herinneringen onder andere ook aan ons vertrek naar Congo, maar dan gezien vanuit zijn standpunt; maar ook gesprekken over religie, reïncarnatie,  materialisme, enzovoort. Afijn, een gedenkwaardige avond!

We gingen “deze ochtend vroeg” slapen en ik was bang dat ik niet spontaan zou wakker worden op het afgesproken uur. Maar dat was rekenen zonder mijn innerlijke wekker! Ondanks het vroege uur voor ons doen, had ik geen externe wekker nodig!

‘s Ochtends was het nog fris en we ontbeten dus in de leefkeuken. Daarna besloten we even in het dorp rond te wandelen.   Rond 13 uur dronken we weer iets op het terras, met een hapje natuurlijk en aten we een heel eenvoudige koude schotel. 

Tijdens ons eten werden we opgeschrikt door hulpgeroep. Ik ging kijken en zag dat onze overbuurvrouw Lis (80 jaar) op weg naar haar dochter en schoonzoon gevallen was. Ze geraakte niet recht, zei ze me. En niemand had haar geroep gehoord. Roger en een toevallige buur die voorbijreed hebben haar terug op haar benen gekregen en ze bleek niets gebroken te hebben. Wat een geluk, achteraf gezien, dat wij buiten zaten te eten. Binnen hadden we waarschijnlijk niets gehoord!

Daarna maakten we de beloofde wandeling in Mulken, rond het kasteel van Betho. Ik vermoed dat iedereen er evenveel van genoten heeft als ik!

 

 Foto’s Roger

Om te eindigen gingen we iets drinken op een terras aan de rand van het Begijnhof van Tongeren (waar we eerst nog wat rondwandelden). Heel aangenaam café (en minder duur dan de meeste): dat adres moeten we onthouden.

 Eigen foto’s

Daar kreeg ik, terwijl wij zaten herinneringen op te halen enzovoort, een mailtje van Jan Gerits: of ik nog iets kon veranderen aan de foto’s van de volgende monografie.

We brachten uiteindelijk Nononc en Françoise naar het station van Tongeren, reden naar huis waar we wat overschotjes aten, en toen vroeg ik aan Roger of hij dat fotoprobleem voor mij kon oplossen (ik ken daar niets van).

En ik… Ik ben even in de relax gaan zitten, met wat chocolade… en “De wereld van Sofie”. Boeiend! En, in tegenstelling tot mijn oom Frans – hij heet eigenlijk François officieel -  geloof ik wel dat een meisje van 14 jaar zich zulke vragen stelt!  Ik stelde me op die leeftijd immers dezelfde vragen. Ik weet nu al dat ik al mijn filosofische studies van aan de unief weer ga opgediend krijgen, maar dan op veel speelser wijze!

Na een poosje waren de foto’s echter klaar en moest ik verder zorgen voor die monografie (en ik hoop dat nu alles oké is).

Morgen staat weer vertalen op het programma: de mini-vakantie is voorbij!