Toen we deze ochtend opstonden, lag er een vertaling te wachten in mijn mailbox. 8 volle A4-bladzijden en een niet zo eenvoudige tekst tegen morgen middag! Voor we naar Elena reden, nam ik nog gauw de tijd om te antwoorden dat ik dat onmogelijk kon klaarkrijgen. En onderweg ontving ik het antwoord: tegen vrijdag ochtend was ook oké. Oef!
Elena leek me weer veranderd. Ik vond dat ze veel vaker in haar eentje een boek “las” of zelfs speelde. Ze praat steeds beter, vertelt ook heel veel, en deze keer viel het echt op: Roger is “Opa” voor haar (en dus niet meer “oma”). Ik vraag me af of we niet moeten ophouden over hem te spreken als over “grootva”? Daar geraakt ze toch alleen van in de war?
Terwijl haar mama lessen voorbereidde, maakten Roger, Elena en ik een lange wandeling. Voorbij de villa’s is het daar heel aangenaam, maar het is wel soms serieus klimmen!
Elena viel in slaap zodra we het eerste bosje bereikten en bleef de rest van de wandeling dutten. Thuisgekomen (bij wijze van spreken natuurlijk, maar Elena noemt dat terecht “thuis” en dus zeg ik maar hetzelfde) wilden we haar in haar bedje leggen maar ze werd er bijna onmiddellijk weer wakker. Ik gaf haar dan maar een vieruurtje, we speelden op het terras (rondrijden op haar driewieler – en ik moest weer meelopen - en tekenen met stoepkrijt) en terwijl ik couscous klaarmaakte voor deze avond, zat ze gezellig naast Roger in een boekje te lezen op de sofa.
Kort nadat haar mama was gaan les geven, kwam Zeger er aan. Ik had over hem gesproken tijdens onze spelletjes, en ze leek echt naar zijn komst uit te kijken, maar deze keer zei ze zijn naam niet.
En we aten couscous. Ik had die wel - o ironie 
“Lekker”, zei Elena toen ze er van proefde. Roger en onze jongste beaamden dat!
Onze grote meid ging relatief vroeg slapen na nog een verhaaltje. Uiteraard was ze doodmoe (en ik eigenlijk ook: zo’n ukje houdt je wel in beweging)!
Nadat ik wat had opgeruimd, keken we naar enkele afleveringen van “Friends”. Dat ontspande me en ik genoot er heel fel van!
Zodra de ouders van ons meisje thuiskwamen, de ene van les volgen, de andere van les geven, vertrokken we naar huis.
Rond 23:15 uur kwamen we hier aan en onderweg merkten we dat de maïsoogst nog steeds aan de gang was. Ik dacht bij mezelf dat ik die moed niet zou hebben…
En dat klopt: ik wilde deze avond (zeg maar nacht) nog even aan de vertaling beginnen, maar nee… ik voel me te moe! Dat is dus werk voor morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten