Naar Munsterbilzen in 1994

Hieronder een (vertaald) uittreksel uit mijn dagboek (dat ik in het Frans bijhoud). We schrijven 22 november 1994. Ik werd die dag 45 jaar en dacht dat Roger – die eigenlijk geen belang hecht aan verjaardagen - er deze keer wel rekening mee had gehouden.  

‘Gisteren vertelde Roger me dat hij vandaag vrij heeft genomen. Hij wil een tweedehands lintzaag gaan kopen ergens in Limburg. En of ik zin heb om hem te vergezellen?
Ik aarzelde even: ons meisje komt normaal ‘s middags thuis eten. Maar dan bedenk ik dat Roger mij waarschijnlijk wil verrassen. Ik word vandaag immers 45 jaar!

Waarschijnlijk gaan we dus eerst die zaag kopen en daarna ergens gezellig lunchen, dacht ik. En we zullen wel op tijd thuis zijn voor het vieruurtje van de kinderen.

Ik waarschuwde al mijn klanten dat ik vandaag overdag niet bereikbaar zou zijn. De kinderen zouden alle drie op school blijven eten ‘s middags, maar voor alle zekerheid gaf ik  een sleutel aan ons meisje: na de middaglessen is zij de eerste die thuiskomt.

En ik vertrok deze ochtend met Roger, echt benieuwd naar de verrassing.
Eerst gingen we een aanhangwagen huren, want de machine zou ongeveer een ton wegen en dat krijgen we uiteraard niet in de autokoffer. Daarna vertrokken we naar Munsterbilzen in Limburg.
We waren ter plaatse (namelijk in een voormalige abdij die nu dienst doet als psychiatrisch ziekenhuis als ik goed begrepen heb) om elf uur. Als we een half uur nodig hebben om het werktuig op de aanhangwagen te krijgen, zullen we rond 12 uur gezellig onder ons tweetjes aan het eten zijn, rekende ik uit.
Helaas… De verkopers hadden de lintzaag uit elkaar gehaald (om het vervoer ervan te vergemakkelijken) en Roger vreesde dat sommige stukken ontbraken. Hij eiste dat de machine weer in elkaar werd gestoken. Hij kreeg gelijk: er ontbraken enkele bouten, maar die werden snel teruggevonden.

Daarna moest het hele gevaarte op de aanhangwagen worden geheven. Daar hebben zes personen gedurende twee uur aan gewerkt!

Onderweg vond Roger dat de machine slecht geïnstalleerd was op de aanhangwagen en hij stopte verschillende keren om er iets aan te doen. Bij een kolenhandel onderweg kocht hij enkele zakken antraciet (die we kunnen gebruiken in onze kachel, want centrale verwarming is een van mijn wensen die tot nog toe niet werden bewaarheid) die een tegengewicht moesten vormen. Iets verder tankten we nog even.
Ik had al een poosje een vreselijke honger, maar Roger gebaarde niet van ergens, al was het maar in een Mc Donalds langs de baan, even te stoppen om samen gezellig te eten. Het enige wat ik kreeg te horen toen ik over mijn rammelende maag klaagde, was : ‘Waarom heb je geen picknick meegebracht?’

Toen vertelde ik hem over mijn illusie : een etentje onder ons tweetjes voor mijn verjaardag.

Roger zweeg: dat was duidelijk nooit zijn bedoeling geweest! En we kochten uiteindelijk een bijna oneetbare sandwich in een volgend tankstation. We aten de broodjes op in de auto: de kolenzakjes die dienst deden als tegengewicht konden te gemakkelijk gestolen worden.
En dan kwamen we eindelijk thuis aan, in Antwerpen. De kinderen waren er al. Onze oudste en een werknemer van de oud ijzerhandel tegenover ons huis hielpen Roger het gevaarte afladen. En ik vroeg me af hoe ik mezelf nog een beetje kon verwennen op wat toch mijn verjaardag was.

Terwijl ik nadacht over wat voor lekkers ik kon klaarmaken met restjes van de vorige dagen, kwam er een korte maar heel dringende vertaling binnen! 
Ik begon weer te klagen: zelfs lekker zelf bereid eten kwam er niet van vandaag.
Roger vond het allemaal niet zo erg: ‘We kunnen toch ook gewoon brood met toespijs eten?’

Dat deden we dan maar: ik moest immers ook nog even was te drogen hangen, naar de kinderen hun verhalen luisteren... En om 19 uur moest ik een conversatieles Frans gaan geven.

Wat een geluk dat ik deze morgen, bij het opstaan, een mooi kaartje vond van de kinderen, en dat er via de post toch ook enkele kaartjes waren aangekomen. Anders had ik me zeker geen 45 jaar gevoeld!

Hoewel, misschien heeft Roger gelijk, die geen belang hecht aan verjaardagen? Want dan had ik me ook niet weer een jaartje ouder gevoeld!’

Ik haal dit stukje dagboek aan omdat we vandaag nog eens naar Munsterbilzen reden, met de bedoeling meer te zien van die vroegere abdij – en ik dus terugdacht aan die rare verjaardag lang geleden. Over onze (deze keer geslaagde) uitstap van vandaag zal ik het straks hebben.