Het sneeuwde inderdaad een beetje terwijl we naar het Leuvense reden deze ochtend, maar nergens bleef die liggen.
Bij Lutti, de onthaalmoeder, kwam Elena naar ons toegelopen terwijl ze weer van alles vertelde. Ze zei me onder andere dat haar broertje “Niet tandjes heeft”. Later viel het ons geregeld nog op dat ze tegenwoordig de negatie voor het werkwoord plaatst (al is het nog niet altijd op de goede plaats). Ik vind het echt boeiend die evolutie nog eens te kunnen volgen (de eerste keer was met onze eigen “kindjes”).
Thuis wilde ze meteen beginnen “pelen met passepintjes”. Ik begreep het eerst niet, maar nadat ze mij had uitgelegd dat de “passepintjes” in een bepaalde la lagen, begreep ik dat ze “plasticine” bedoelde. Ze leek ons te begrijpen toen haar mama (die nu natuurlijk thuis blijft) en ik haar uitlegden dat we eerst zouden eten. Ze “bestelde” zelfs wat vlees en kaas voor zichzelf!
Na ons middagmaal speelden we wel nog heel lang met de “passepintjes”! Daarna moest ik samen met haar spelen met de legoblokken, en vooral: onder de livingtafel kruipen om daar gezellig bezig te zijn met autootjes die we lieten rond de stoelpoten rijden. Ze vond het blijkbaar heel knus daaronder, proestte het soms uit, en om helemaal eerlijk te zijn: ik kreeg hetzelfde gevoel en was blij dat ik nog eens de kans kreeg me onder tafel te verstoppen. Dat moet ik niet meer proberen met onze eigen “kindjes”, vrees ik: dan kom ik wel in een of ander gesticht terecht!
Haar mama was ondertussen bij de tandarts, en uiteraard moest ik ook rekening houden met baby Matthias. Die zoals meestal rustig lag te slapen. Toch begon hij op een zeker ogenblik te wenen, en ik vermoedde dat hij darmkrampen had. Dus nam ik hem op en Elena hielp me hem te troosten. Daar kwamen bij Matthias enkele dikke “boeren” van, en een vuile pamper!
Omdat Matthias zijn slabbetje had bevuild, vroeg ik aan Elena waar ik een ander slabbetje kon vinden. Ze toonde me meteen de goede kast en… zag daar zaken staan waar ze zin in had: fruitpapjes in potjes. Ik gaf er haar van (haar mama had me verteld dat ze de laatste dagen veel at) en inderdaad, ze at er twee na elkaar op.
Maar daarna wilde ze haar handen wassen, en… ze wilde ook Matthias onder handen nemen. Ze wilde “Broertje ook mooi meisje maken”!
Toen onze dochter terugkwam van de tandarts (gelukkig bijna zonder pijn), lag Elena te slapen en was Matthias rustig aan het “knorren” in zijn wiegje, nadat Elena, nog voor haar dutje, de muzikale uil van tante Izzy erbij had gehaald. Dat verwonderde me echt! Herinnert een peuter zich dan zoveel dat hij later vergeet? Want met die uil – die ze nu overal meezeult zonder enig respect 
Onze dochter en ik bereidden een heel lekkere maaltijd die zij gepland had. En ook Zeger die mee kwam eten, vond het heerlijk!
En van zodra haar “nonkel Zeger” daar was, had Elena natuurlijk iemand anders om mee te “pelen met passepintjes”!
Matthias is echt een wolk van een baby! En… vandaag vond ik hem twee keer heel fel op Hendrik lijken (toen die pas geboren was) en één keer op Zeger (idem). Eigenaardig genoeg zie ik geen enkele gelijkenis met zijn moeder. Met zijn vader dan weer des te meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten