Over ons huis en de renovatie van een “stadshoeve” in Borgloon

De werken vorderen heel goed (de werklui denken dat ze morgen middag zullen klaar zijn en dan wordt het voor ons dagen en dagen schoonmaken en opruimen, maar daar wil ik nu nog niet aan denken).  Roger is enkele keren met puin naar het containerpark gereden en ik merkte wel hoe zwaar het was voor hem dat puin uit onze aanhangwagen te scheppen! Vanaf de tweede keer kreeg hij hulp van de aannemer zelf (die waarschijnlijk doorhad dat de vrouw van Roger weinig hulp kon bieden voor zulk zwaar werk).

Ik ben blij dat die aannemer het werk heeft willen doen (nu twijfel ik eraan of ik de familienaam van Lode wel of niet mag noemen. Nee, er gebeurt niets in het zwart, maar na deze job gaat hij op pensioen, en waarschijnlijk is hij dan niet meer gediend met aanvragen voor verbouwingen?)

Ik ben vooral blij omdat de aannemer, voor hij in de jaren negentig het ander deel van de gevel onder handen nam, en daarna (of was het daarvoor?) de vroegere achterkeuken verving door een uitbreiding (waarin we nu een vrij ruime keuken hebben en daarboven de kamer van Zeger, bereikbaar via Roger zijn boekbindatelier) ons voor gek verklaarde. ‘Laat toch al die oude boel afbreken,’ raadde hij ons aan, ‘en laat drie huizen bouwen op jullie terrein. Twee ervan verkopen jullie daarna, en je hebt heel veel geld verdiend!’

Maar om drie huizen te bouwen, hadden we het geld niet… We hadden het kunnen lenen maar geld interesseert mij niet meer zodra ik er genoeg van heb om te leven. En, trouwens, we wilden het huis zoveel mogelijk laten zoals het was.

Nog voor we met Lode te maken kregen, hadden we een architecte uit Sint-Truiden aangesproken. Zij wilde dan weer absoluut het hele huis in vakbouwstijl  renoveren. En dat kost zeker nog meer  “stukken van mensen”. Toen we zeiden dat we daar het geld niet voor hadden, leek het voor haar niet meer interessant, want we hebben haar niet meer gezien. Ook hier ga ik geen naam verklappen, maar iets later ontmoette ik haar nu overleden zus die ook lid was van de KVLS. Dat lid heb ik wel nooit verteld dat we al met haar zus hadden te doen gehad.

Achteraf gezien had die architecte wel gelijk, denk ik (ik vrees dat onze gevel nu zal lijken op een lappendeken, met hier en daar invoegingen van baksteen) maar haar voorstel kwam gewoon te duur uit.

Het is duidelijk dat noch Roger noch ik zakenmensen zijn. We hebben geen greintje zin voor commercie! Dat bedacht ik toen we rond 16 uur tijdens onze dagelijkse wandeling genoten van het prachtige lenteweer in Borgloon (in dat stadje omdat we eindelijk onze bakharing wilden kopen voor ons avondmaal!) en we langs de eeuwenoude “stadshoeve” wandelden die nu gerenoveerd wordt. Roger maakte enkele foto’s:

 

 Foto’s Roger

Ik bewonder mensen die aan zulke projecten beginnen (met subsidies?) maar mijn geest staat daar blijkbaar niet naar!