Boeiende dag

Ik schreef bijna “drukke dag”, maar zonder auto kan het niet echt druk zijn hé!

Na onze brunch reden we eerst met de bus naar Heers waar we een paar boodschappen deden en net op tijd klaar waren om een uurtje later de bus terug naar ons dorp te nemen. Ik vond het opvallend kouder dan gisteren.

Een goed anderhalf uur later namen we de bus in de richting van Borgloon om eindelijk even in het naburige dorp op visite te gaan bij Liliane en Paul. Gezellig bijgepraat bij koffie en zelfgemaakte, uitstekende broodpudding (eerste eet-zonde voor Roger, maar kom…). Liliane maakt het heel goed. Ze vertelden ons wel dat ze veel minder tevreden zijn over het ziekenhuis in Sint-Truiden dan wij. Tja, zij ging er binnen via de “spoedgevallen” en daar kunnen wij niet over meespreken natuurlijk. We spraken ook over euthanasie, en weer merkte ik dat door het feit dat er een ander woord wordt gebruikt, de connotatie “vermoorden” of “zelfmoord plegen met assistentie” niet meer aangevoeld wordt!

Na bijna twee uur keuvelen, wandelden Roger en ik te voet terug naar huis (20 minuten), waar ik na ons avondeten een telefoontje kreeg van mijn moeder “Nany”: of ik bereid was een barbecue te organiseren voor haar verjaardag. Oei, moeilijk! En ik legde haar uit waarom: ons barbecuetoestel is om te beginnen veel te klein voor heel onze familie, ten tweede zal onze  “bibliotheek” niet klaar zijn tegen dan en in onze eetkeuken kan ik absoluut niet iedereen plaatsen. ‘Ja, maar we kunnen dan toch in de tuin eten,’ opperde ze. Dat zou inderdaad mogelijk zijn als de temperatuur heel snel en fel stijgt. En daarbij komt nog dat, ook al hadden we een grotere barbecue, vlees nu niet bepaald is wat Roger in grote hoeveelheden moet eten (en zeg niet dat je dat zelf in de hand hebt, iedereen weet dat je bij een barbecuefeest te veel vlees eet)! Uiteraard had mama een antwoord op al mijn bezwaren. Nog eens samen op restaurant gaan, vond ze blijkbaar niet zo’n goede oplossing, want ‘dat kost zoveel!’

Om het telefoongesprek dat nu al bijna een uur duurde niet te rekken, herinnerde ik er haar maar niet aan dat vorig jaar het restaurantbezoek haar niets had gekost: Roger en ik hadden haar eten betaald bij wijze van geschenk.

Nadat ik nog even had gelezen, vond ik in mijn elektronische brievenbus een link naar nog meer filmpjes over Matadi, afkomstig van dezelfde Matadi-vriend. Ik heb er al een van bekeken, waar ik even emotioneel van werd als van de vorige.

Tussen dat alles door heb ik wat opgeruimd, enkele wasmachines laten draaien en uiteraard gekookt (jawel, volgens Roger zijn dieet én lekker).

De avond heb ik beëindigd met het kijken naar een aflevering van “Star Trek”.

Daarna besefte ik echter dat ik zeker nog een drietal e-mails moest beantwoorden. Sorry, mensen, maar dat is voor later: morgen ochtend komt onze huisarts weer heel vroeg Roger zijn bloed controleren: tijd om naar bed te gaan dus!