We moesten vandaag spullen kopen die je niet gemakkelijk te voet vervoert, zoals bijvoorbeeld schapenvoer. Boudewijn Knevels was zo vriendelijk geweest ons voor te stellen met zijn auto te rijden. Onderweg hoorden we op zijn autoradio dat de Sinksenfoor dit jaar moet verhuizen. Blijkbaar hebben de vijf (althans, ik lees in de kranten dat het maar over vijf mensen gaat) klagers een betere advocaat gevonden dan wij destijds.
Wij woonden in Antwerpen immers vlakbij die Gedempte Zuiderdokken waar elk jaar die kermis stond gedurende minstens 6 weken. In het begin (1980) was het nog echt te doen en zelfs vrij aangenaam, maar naarmate de jaren verstreken, werden de geluidsboxen krachtiger, de muziek luider en op de duur kregen we van 14 uur tot diep in de nacht (en soms tot het ochtendgloren) oorverdovende gebonk en kakofonie te horen. Gewoon spreken met elkaar op straat kon niet meer: je moest constant roepen. Onze ramen en gordijnen gingen van de hele dag niet meer open en dan nog konden we elkaar in huis soms moeilijk verstaan als we niet luider dan normaal praatten. Slapen deden we nog amper. En toch moesten we gaan werken, moesten onze kinderen naar school en zaten ze net in die periode later midden in hun examens. En dan spreek ik nog niet over het plassen van kermisbezoekers tegen de gevels en deuren, over de vuilnis die overal rondslingerde, over het feit dat we vaak onze garage niet uit konden rijden omdat er een auto voor geparkeerd stond terwijl de politie door andere en meer dringende problemen in de buurt van die foor werd opgehouden. Het was geen gewone kermis meer, maar erger dan een pretpark. Ook de mensen die al veel langer dan wij in die buurt woonden, begonnen serieus te klagen en waren blij dat we met enkelen een advocaat in de arm namen. Die oudere bewoners konden de rechtszaak dan wel niet meebetalen, ons steunen deden ze wel. De buurt was immers gewoon onleefbaar geworden.
We haalden het niet en een van de redenen waarom Roger en ik naar hier verhuisden, waren die (vaak langer dan) 6 weken lawaai, kakofonie en overlast van alle soort. Veel van onze toenmalige buren (en vrienden) hebben de buurt ook verlaten na ons. Ik begrijp nog steeds niet waarom de huizen (in eigendom en huurwoningen) werden opgekocht door mensen die de buurt een heel chique uitstraling wilden geven: het probleem met de Sinksenfoor bleef toch bestaan?
Maar nu is het hen blijkbaar gelukt!
Ik lees in bijna alle kranten (hier een voorbeeld) heel veel negatieve reacties op de “klagers”. Ik vermoed echter dat die lezers nooit op 50 meter van de Sinksenfoor (vanaf eind jaren 80 ongeveer) hebben gewoond met schoolgaande kinderen!
Leve de stilte. Er is meer dan lawaai genoeg.
BeantwoordenVerwijderenAchter de vijf klagers staat de zwijgende meerderheid. Maar die hoor je natuurlijk niet. Die ondergaat lijdzaam de miserie waar je als enkeling weinig vat op hebt.
Stilte moet beschermd worden en lawaai bestreden.
Zwijgenden kom uit je kot.
Goed gezegd!
Verwijderen