Vandaag wilde ik de keuken schoonmaken maar vlak na onze brunch begon Roger nog eens pruimenmoes te bereiden (dit jaar hebben we heel veel pruimen terwijl we er vorig jaar bijna geen hadden). Er wachtten geen vertalingen, dus hield ik me ondertussen maar bezig met opruim- en administratief werk voor mezelf en voor de KVLS.
Weer riep Roger me bij hem om te bepalen hoeveel stevia hij bij de pruimen moest doen. Eigenaardig genoeg vond ik het voorlopige resultaat deze keer iets zuurder dan vorige keer, dus kwam er stevia aan te pas: 0,4%!
Toen ik eindelijk aan mijn schoonmaak kon beginnen vond ik het een beetje jammer dat het heerlijke pruimenaroma in de keuken zou tenietgedaan worden door de geur van het schoonmaakmiddel (hoewel dat op basis is van lijnzaadolie en ook wel lekker ruikt). Even dacht ik eraan die schoonmaak uit te stellen tot morgen, maar ik besefte tegelijk dat dit dom zou zijn. Morgen staat immers een ander karweitje op mijn programma, en ik weet nooit op voorhand hoeveel vertaalwerk ik zal krijgen.
Daarna gingen we wandelen. Dat betekent dat Roger foto’s zou maken van oorlogsmonumenten (Wereld Oorlog I) in Lauw en in Tongeren. Nee, we hebben nog niet alle watermolens ontdekt, maar gisteren vroeg Edith Oeyen, voorzitster van de KVLS, aan Roger of hij voor die foto’s kon zorgen (het heeft iets te maken met een evenement dat de KVLS voorbereidt tegen juni 2014).
In Lauw stond ik een poosje te dromen voor de school die zich naast de kerk bevindt (meer nog dan voor wat we vermoedden de pastorij te zijn). Eigenaardig, maar in mijn hoofd ga ik die vroegere scholen altijd bemeubelen en inrichten als woning!
In Tongeren liepen we nogal lang rond.
Het was Roger die eerst opmerkte (tja, hij kijkt vaak naar winkels, ik zelden) dat er in een etalage sandalen stonden die ongeveer waren waar ik al jaren naar zoek. Ze leken een beetje (echt maar een beetje) op sandalen die ik ooit op de markt in Mirepoix (Frankrijk) kocht. Uiteraard zal ik zulke sandalen nooit meer vinden voor dezelfde prijs (ik denk dat we er toen 50 euro voor betaald hebben – wat in die tijd vrij duur was - maar ze werden precies op de maat van mijn voeten gemaakt en ik heb ze langer dan 15 jaar en heel vaak gedragen). Toen een riempje het begaf in 2008 heb ik nog geprobeerd de schoenmaker, van wie ik het telefoonnummer had gekregen, te bereiken. Tevergeefs. Sindsdien zoek ik sandalen in die aard, maar ofwel vind ik ze nergens, ofwel… als ze er al een beetje op lijken, zijn ze te duur. Vandaag dacht Roger dat we prijs hadden: ‘En ze zijn in afslag,’ zei hij, ‘50% vermindering!’ Blijkbaar is mijn opmerkingsvermogen soms toch nog iets beter dan het zijne, want ik had ondertussen al opgemerkt dat de gewone prijs… 350 euro was! Zelfs de helft daarvan vind ik veel te veel!
In het teruglopen naar de auto kwamen we nog dit bord tegen:
Ik dacht ‘oké, een korting van 3 euro, maar op welk bedrag?’. We zochten op de menukaart naar de normale prijs van mosselen, maar vonden die nergens! Hoe weet dan iemand hoeveel hij bespaart als hij in dat restaurant mosselen eet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten