In een mail vroeg iemand me waarom ik zo weinig vertelde over de twee vorige dagen, maar wat kan ik nog meer vertellen? De zon scheen maar het was niet meer zo heet, de conversaties waren supergezellig en het eten overheerlijk. Het is echter niet aan mij om na te vertellen waarover al die mensen het hadden.
Wat ik wel kan zeggen: er werd geopperd dat we misschien elk jaar moesten samenkomen en ik denk dat ik daar werk ga van maken. Dat zei ik gisteren ook tegen een Waalse aangetrouwde neef (“kozijn”) en die dacht (hoewel hij vrij goed Nederlands spreekt en begrijpt) dat ik bedoelde dat het veel werk zou geven!
Nu, vrij veel werk zal dat inderdaad wel met zich meebrengen, dat weet ik uit ondervinding, maar, zo legde ik hem uit (en meteen kende hij een nieuwe uitdrukking), dat was niet wat ik bedoelde met “van iets werk maken”.
Foto’s kon ik ook amper publiceren: ik kreeg niet de gelegenheid om aan elk van die (naar schatting) 130 mensen zaterdag en (weer naar schatting) 70 mensen gisteren, apart te gaan vragen of ik dat mocht doen. De meeste mensen die je ziet op de foto, zaterdag genomen op het binnenplein van de hoeve Renwa, zijn leden van de harmonie -waarvan aangetrouwde neef, die zijn 50 jaar huwelijk vierde, voorzitter is - die het feest kwam opluisteren. Die foto mocht wel, vond ik.
Een andere e-mailcorrespondent herinnerde mij eraan dat ik me ooit had voorgenomen voortaan niet meer dan één uitnodiging per weekend aan te nemen. Daar was ik me heel goed van bewust toen we de twee uitnodigingen aanvaardden. Laten we vorig weekend maar beschouwen als een uitzondering: Roger had al die familieleden (behalve zijn eigen broer en zussen dan) soms al jaren niet meer ontmoet en keek echt uit naar dat weerzien.
Vandaag zouden we er echter een rustige dag van maken. Terwijl ik na onze brunch een deel van de bovenverdieping onder handen nam, maakte Roger pruimenmoes. Op het moment van er stevia aan toe te voegen, vroeg hij mij te komen proeven, en ik vond de moes al zoet genoeg zonder zoetstof (we zijn geen van beiden zoetekauwen). Dus voegde Roger er zelfs geen stevia aan toe.
Na onze boodschappen begon hij verder te werken aan de bibliotheek (blijkbaar was er ook nog werk aan de buitenkant van de ramen) terwijl ik onze wasmachine twee keer liet draaien.
Voor ons avondmaal zorgde Roger: we aten mosselen en als ik die zelf bereid, heb ik daarna absoluut geen trek meer. Ik vermoed dat de sterke geur mijn maag misleidt: die lijkt dan te denken dat ik al gegeten heb.
Ik kon dus rustig nog wat boekhoudwerk verrichten om daarna aan tafel aan te schuiven en te genieten (want ze waren heel lekker, de mosselen!).
Ik heb mijn avond beëindigd met het kijken naar nog een aflevering van Star Trek. Hoewel ik in feite vrij veel heb gepresteerd, heb ik de indruk een heel rustige dag te hebben gehad. Dat komt waarschijnlijk omdat er vandaag niets echt verplicht was?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten