Vandaag kon je het fort van Hollogne bezoeken en daar wilde Roger natuurlijk heel graag naartoe. Ikzelf was een beetje bang omdat ik weet dat ik in forten moet afhaken zodra er wordt geklommen naar de koepels (hoogtevrees). Toch ging ik mee.
We werden ontvangen door de onderhoudsploeg van het fort die druk bomen aan het snoeien was. Ze verwachtten duidelijk geen volkstoeloop! 
Uiteindelijk waren we maar met 5 bezoekers. Voor we het geleide bezoek aanvatten, vertelde een van die onderhoudsmannen ons nog dat hij pas 78 jaar was geworden (ikzelf schatte hem ongeveer zo oud als Roger: blijkbaar is dat soort onderhoudswerk heel gezond).
We kregen een deskundige uitleg en geregeld moest onze gids prikkeldraad uit de weg ruimen (hier en daar aangebracht tegen koperdieven). Eén keer liep het mis: hij geraakte zelf verstrengeld in die “barbelés”,viel achterover en geraakte niet meer recht omdat hij niet meer kan steunen op zijn rechterarm. Roger en een andere bezoeker hielpen hem recht.
Kort daarna ging het uiteraard naar de koepels… En haakte ik af.
Terwijl Roger verder genoot en onder andere deze foto’s maakte…
… ben ik terug naar buiten gegaan, waar ik een sigaret opstak en weldra weer de 78-jarige man ontmoette die me onder andere vertelde dat zijn vader op 90 jaar stierf nadat hij zich had verslikt in een kersenpit! Hij gaf me ook enkele folders en brochures. Terwijl ik in een ervan stond te lezen, stelde een andere man mij voor om een stoel erbij te halen voor mij! Maar dat vond ik niet echt nodig. Wel ontzettend vriendelijk, niet?
Er liepen twee honden rond op het terrein. De eerste had al van bij onze aankomst vriendschap met mij gesloten en kwam ook nu op mij toe om gestreeld te worden. De andere heeft van in het begin op ons geblaft, en blafte nu ook weer naar mij. Hij bleek als baas die pas verjaarde man te hebben, en die kon hem opvallend vlug tot bedaren brengen!
Uiteindelijk heb ik drie kwartier gewacht, al pratend en al lezend, tot Roger en de andere bezoekers terug waren aan de nu officiële ingang van het fort.
Voor Roger, gefascineerd door forten (omdat hij tijdens zijn legerdienst een tijdje in een fort lag?) was het een geslaagde dag, denk ik. Ikzelf vond het een beetje jammer dat we niet op een andere manier hebben genoten van het prachtige weer. Daarbij komt nog dat ik echt indroevig word bij al die oorlogsherinneringen…
Thuis was het tijd om te koken. Voor Roger nog eens “riñones al Jerez” en voor mij een Provençaalse omelet met heel veel tomaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten