Toen we deze ochtend opstonden, bleek onze buur uit Herk de Stad al vertrokken. Wij merkten dat na de zonnebril van Roger die we enkele dagen geleden stuk hadden teruggevonden, nu ook aan mijn zonnebril een stukje ontbreekt. Gelukkig kan hij nog dienst doen.
Roger wilde terug naar Huesca en ik weet wat dat betekent: overmorgen verlaten we Spanje! :-) Net toen ik begon het spraakdebiet (ze spreken geweldig snel, die Spanjaarden) wat gewoon te worden!
Bij het betalen van de camping in Soria gebeurde er iets dat ik niet kon geloven. De heel jonge receptioniste (volgens mij vooraan in de 20) had moeite om met de computer om te gaan, gaf ons uiteindelijk maar een krabbeltje met de te betalen prijs, en verontschuldigde zich: ‘Ik kan echt niet om met die machines! Zelfs mijn mobieltje zou ik soms zo wegsmijten! Mijn vader kent er meer van dan ik. Ik leef liever ongebonden. Maar, als jullie nog even wachten, seffens komt mijn zus eraan, en die regelt wel een officiële factuur voor jullie’. En ondertussen was ze aan het bellen met haar zus en hoorde ik haar zeggen dat wij zouden vertrekken en normaal gezien niet op haar konden wachten. Dat vonden wij ook niet nodig voor die officiële factuur.
We reden eerst richting Zaragoza via een hoogvlakte met eerst veel akkers maar daarna heel dor. Bijna geen verkeer en vlak na de Puerto de Madero huppelde er ineens een hertenjong de weg over. Roger schrok en ik dacht dat we het dier zouden raken. Dat gebeurde gelukkig net niet.
Daarna werd het landschap wat vruchtbaarder en rond 13 uur reden we weer Aragon binnen. De typische grijze heuvels lieten een poosje op zich wachten,want eerst kregen we nog nog opvallend rode aarde geserveerd.
Maar vlak na Tarazona (waar we enkele jaren geleden nog rondliepen in de zon) zagen we aan de horizon grijze heuvels opduiken (met bovenop veel windturbines). Nog iets verder links van ons een keten van grijze heuvels (de Montes de Castejon?) en daarna reden we dwars door de typische Aragonese heuvels waarboven geregeld een roofvogel cirkelde.
Nog voor we in Huesca aankwamen zag ik aan de horizon de aanzet tot de Pyreneeën.
We installeerden ons op de camping (het was 29°C), op dezelfde plaats als in het begin van de reis, en daarna wilde Roger even rusten (dit wordt, vrees ik, echt onze laatste tentreis). Daarna deden we onze boodschappen.
Ondanks het vele lawaai dat uit het restaurant van de camping kwam, gingen we toch daar eten, en weer een menu voor 10 euro. Mijn “plato primero” was heel lekker en eenvoudig klaar te maken: erwtjes met jamon, ui en look, gebakken in olijfolie. Roger kreeg een gemengde salade, en we pikten uit elkaars bord. Onze hoofdschotel (gestoofd lamsvlees) hebben we bijna onaangeroerd laten staan: zo vet! (maar dat was onze fout, we hadden moeten weten dat zulke recepten hier heel vet zijn, en dat de autochtonen dat wel opeten).
In het restaurant, op tv, weer een voetbalmatch. Veel lawaai, heel veel volk, twee heel talrijke gezelschappen, maar voor mij was wat naast onze tafel gebeurde interessanter dan die match! Een typische Spanjaard met een typische mooie vrouw van hier. En maar versieren! :-)
Op een zeker ogenblik begon een van de twee gezelschappen te zingen en terwijl ik wegdroomde bij de mooie klanken vroeg Roger ‘Zijn dat misschien Basken?’ Die zijn immers bekend voor hun mooie samenzang.
Rond 23 uur waren we weer bij onze tent en daar hoorden we ze weer zingen. Roger zei: ‘Het zijn Basken!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten