Montenaken en Kerkom

Wat was het warm vandaag! Toch stelde Roger na mijn schoonmaakuurtjes (dat betekent hier één kamer oppervlakkig schoonmaken, niet het hele huis! ) voor naar Montenaken te rijden. Hij wilde nagaan hoe het nu zat met de herinrichting van de tumulus die we daar enkele maanden geleden na veel zoeken gevonden hadden. Er bleek nog niet veel veranderd te zijn, behalve dat er zitbanken waren en dat rondom de tumulus een prachtige zee van klaprozen en korenbloemen was gezaaid. Voor mij zijn veldbloemen (en wilde rozen) de mooiste bloemen en dus een lust voor het oog.

 Eigen foto

 Foto’s Roger

Al onze uitstappen hebben voor mij eigenlijk dezelfde bedoeling: zorgen dat Roger beweegt. Dus wandelden we, eerst in de buurt van de tumulus…

 Foto’s Roger

… en daarna in Montenaken zelf.

 Foto Roger

Roger blijkt weer heel gezond te zijn, want hij voelde niet dat het eigenlijk veel te warm was. Hij deed me denken aan de Roger van vroeger die in Spanje tijdens de siësta op de warmste plekken wilde rondwandelen terwijl ik vond dat we daarmee moesten wachten tot het wat afgekoeld zou zijn.

Toch deed hij mij plezier met na onze wandeling naar de brouwerij van Kerkom te rijden waar we in de schaduw van een zonnetent elk een Bloesem Bink dronken. Ik had echt dorst!

 Eigen foto

Na het avondeten heb ik eindelijk een mail beantwoord die ik deze ochtend vond: van een voor mij onbekende auteur die een boek wil schrijven over “Belgische vrouwen in Congo”. Ze had mijn adres van Martine Delcol.

Nee, het zal niet gaan over vrouwen van onze leeftijd, zus Bie en Matadi-vriendinnen, wel over de generatie van onze moeders. Ik heb onder andere geantwoord dat ze zich zal moeten reppen: die vrouwen zijn tussen de 80 en 90 jaar en beginnen stilaan afscheid te nemen! Heb haar ook uitgenodigd op onze Matadi-reünie: daar ontmoet ze enkele van die vrouwen en die kunnen haar dan weer in contact brengen met andere vrouwen van die leeftijd.

Voor een antwoord op andere mails heb ik geen tijd gevonden. Na nog wat opruimen en een telefoontje met Nany, ben ik immers beginnen lezen in “Hoe het groeide” van Knut Hamsun, een auteur die me al door zoveel mensen werd aangeraden en die ik nog niet gelezen had (gelukkig hebben we enkele boeken van hem zodat ik dacht het “gat in mijn cultuur” vanaf deze avond te kunnen dichten). Het ligt waarschijnlijk aan mezelf, maar ik geraak moeilijk in dat boek. De stijl hindert me al kan ik niet precies zeggen aan wat het ligt…