Terug thuis en weer druk!

Ik was deze ochtend stipt om 7:50 uur bij Roger maar we hebben tot 8:45 uur moeten wachten op de ambulanciers. Roger vroeg me gisteren nog of het echt met een ambulance moest gebeuren vermits hij gewoon naar huis werd gebracht. Nee, volgens mij niet, maar ik wilde niet riskeren dat het tijdstip van vertrek zou uitgesteld worden omwille van een eis van ons. Dus toch een ziekenwagen waar Roger in het ziekenhuis ostentatief op een brancard werd naartoe gereden (met de excuses van de brancardier-chauffeur: zo wilde het de regel).

Het ging snel: ongeveer zes uur rijden, met een halte om de twee uur. Roger werd in het voertuig al gauw in zittende houding gezet (afijn, zonder dat zijn benen hingen) en telkens als we halt hielden, mocht hij even rondlopen. De twee brancardiers (een vrouw en een man) en ik rookten telkens een sigaret. Tabak is in Frankrijk nog veel duurder dan hier, zo vertelden ze me! Tijdens de tweede halte kochten ze voor zichzelf een sandwich met vlees en vroegen mij of ik niets wilde om te eten. Ik had echter fruit, noten, water en een beetje volkoren brood bij (gisteren gekocht in het warenhuis vlakbij mijn hotel) en dat volstond echt. Terwijl onze chauffeurs (ze zouden elkaar afwisselen, naar het schijnt, maar in het naar hier rijden, hebben we alleen de man weten rijden. De vrouw nam pas hier, in het terugrijden, het stuur over) genoten van hun broodje, kreeg ik weer de indruk dat Fransen echt ons eetpatroon aan het overnemen zijn: belegde broodjes in plaats van hun twee keer per dag groenten en fruit.

Net toen ze weer vertrokken, kwam overbuurvrouw Marie-Claire eraan. Wat was ik blij haar te zien! We gingen even bij haar binnen om bij te praten… En, omdat ik een voorschrift voor Roger bijhad, drong Marie-Claire erop aan mij naar de apotheker te voeren (te voet zou ik inderdaad langer dan een half uur onderweg zijn geweest). Wat een ongelooflijk lieve buren hebben we hier in Haspengouw toch getroffen!

Ik reed dus met haar mee, kocht nog snel eieren en kwam terug bij Roger die al aan het uitpakken was. Dat werk nam ik uiteraard van hem over. Daarna checkte ik de post die Marie-Claire vorige maand zorgvuldig had gesorteerd, en besefte ik dat ik veel betalingen moest verrichten.

Maar eerst aten we op het terras. Tomatensoep (die ik in elkaar flanste met gezeefde tomaten, een blokje bouillon, peterselie en basilicum: voor Roger een delicatesse na de dagelijkse ziekenhuissoep met onbestemde smaak. Ik val in herhaling: Fransen eten traditioneel gezond maar wij koken beter) en zuurkool. Dat laatste is niet echt zomers, maar we moesten het doen met wat we in huis hadden.

Onze schapen hebben hun werk niet goed gedaan: onze tuin lijkt nog steeds op een wildernis. Roger heeft de toegang tot de schapenwei afgesloten zodat ze wel verplicht worden hun voeding in de andere weide (die wij dus “tuin’'” noemen) te zoeken.

Daarna heb ik al een wasmachine laten draaien, de vaatwasser in gang gezet, en vooral veel facturen betaald. En amper tijd gevonden om de “kindjes” te zeggen dat we thuis zijn!