Ik weet dat een mens moet leren zich van alles te onthechten. Meestal (niet altijd) lukt me dat.
Hoewel… Ik denk dat ik hierboven lieg: waarom denk ik dan de laatste dagen constant aan Zeger en aan Friends?
Om de een of andere reden lukt het ons niet meer elkaar te ontmoeten, Zeger en wij, bij zijn zus als we daar gaan babysitten. Maar ik voel blijkbaar nostalgie naar de tijd toen het nog wel mogelijk was en Zeger en ik samen naar “Friends” keken!
En dan zet Roger nu nog Yvette Giraud op, onder andere: “Le grain de beauté”. Roger heeft gelijk: het is allemaal echt oubollig. Maar voor mij zijn het herinneringen aan mijn kinderjaren in Matadi!
Hoe vaak heb ik vanuit mijn bedje in Matadi die liedjes gehoord! Nostalgie troef!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten