Vandaag moesten we al vrij vroeg bij onze dochter zijn: zij wilde immers naar de uitvaart van onthaalmoeder Lutti’s schoonvader en wij zouden Matthias bijhouden. Uiteindelijk besloten we toch maar allemaal samen naar het crematorium te rijden.
Roger en ik hebben maar een deel van de (mooie) plechtigheid meegemaakt: na een dik kwartier begon Matthias zich te vervelen en gingen wij met hem naar buiten, waar hij nog een half uur al lachend en kraaiend heeft rondgelopen. Alles wat nieuw is, wijst hij verwonderd aan: ‘Kijk!’, hij knikt dan of zegt ‘ja’ als we hem de naam van die nieuwigheid vertellen, maar hij zegt zelf nog steeds heel weinig.
We moesten onze dochter voor het einde van de ceremonie uit de aula halen: het was tijd om Elena te gaan afhalen. In de auto viel Matthias in slaap, dus bleef Roger bij hem terwijl onze dochter en ik naar de speelplaats van de school liepen.
Elena zag mij al van ver afkomen en wuifde. Haar mama had ze tussen al dat volk niet gezien en ze leek heel blij verrast toen ze merkte dat die er ook bij was!
Ze vertelde dat haar buurmeisje Anna, na haar dansles, zou komen spelen. Na het middageten en druk spelen op het terras (Matthias leek weer goed wakker) besloten Roger en ik met de kindjes naar de speeltuin te gaan.
Ik vroeg wel eerst aan hun mama (die lessen aan het voorbereiden was) hoe laat ze dacht dat Anna zou aankomen en kreeg als antwoord dat we zeker een uurtje voor ons hadden. Het werd een aangenaam speeluurtje maar toen we “thuis” kwamen, bleek Anna al langs te zijn geweest.
Ik dus met Elena en Matthias (die absoluut meewilde) naar de buren via de tuin. Ik trof er de oma van Anna die Elena voorstelde daar te komen spelen. En toen gebeurde er iets eigenaardigs. Elena klampte zich aan mij vast en zei: ‘Nee, ik wil bij oma blijven’. Uiteindelijk kwam Anna bij “ons” spelen.
Bijna twee uur deden ze dat heel braaf hoewel ook soms heel wild… En Matthias mocht meedoen.
Ze genoten duidelijk.
Anna lijkt een lief meisje, alleen wilde ze noch druiven, noch een banaan, noch een koekje als vieruurtje. Ze wilde dus in feite niets, herhaalde dat ze thuis wel een banaan zou eten, maar ondertussen “speelde ze dat ze een speelgoedbanaan opat” (ja, er moesten ook rollenspelletjes gespeeld worden en ik ben ettelijke keren weer een prins geworden 
Anna werd opgehaald door haar oma, ik moest nog een paar keer een prins zijn, Matthias en Elena hebben zich nog een paar keer verstopt (en ik moest zoeken) en toen begon ik te koken.
Net toen de papa van de kindjes aankwam, moest onze dochter gaan lesgeven. We aten en nadat ik de tafel had afgeruimd wilden we afscheid nemen en eerst de kindjes een kus geven. Matthias heeft dat blijkbaar verkeerd begrepen: hij manoeuvreerde zich in de armen van zijn opa en begon meteen met een grote lach zijn papa vaarwel te wuiven!
‘Hij wil tegen de eindejaarsfeesten zijn PR verzorgen’, herhaalde zijn papa lachend wat Roger mij al had gezegd na het incident bij de oma van Anna. Voor Elena zou zoiets misschien al kunnen opgaan (gezien haar leeftijd) maar ik geloof het eigenlijk niet. En van kleine Matthias nog minder!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten