Terwijl ik na onze brunch met een vertaling bezig was, belde Marie-Claire aan. Ik was zinnens na de vertaling bij haar langs te gaan: gisteren, tijdens het babysitten, was er een bestelling van Bol.com aangekomen en, omdat wij niet thuis waren, bij haar afgeleverd.
Mijn buurvrouw had weinig tijd: zij en haar man wilden op bezoek bij een familielid dat op sterven ligt. 63 jaar is de man in kwestie: twee jaar jonger dan ik!
Nadat mijn vertaling was geleverd, zouden Roger en ik in Sint-Truiden de laatste kerstcadeaus kopen. Ik hoopte daar rustiger weer aan te treffen dan de lichte regen en de felle wind die we hier hadden. Het tegendeel was waar: we liepen onder een diluviale regen van onze parkeerplaats naar de speelgoedwinkel. Kletsnat kwamen we weer thuis aan (van een wandeling was natuurlijk geen sprake).
Ik zeg altijd dat ik niet graag shop. Dat klopt blijkbaar niet helemaal: in een speelgoedwinkel zou ik wel uren kunnen doorbrengen!
Tussen mijn mails vond ik een berichtje van Luis: hij wil niet verder in het bestuur van de KVLS zitten. Hier ben ik jullie een woordje uitleg verschuldigd. Luis had, op de eerste vergadering waar hij bij was, iets gezegd dat bij onze voorzitster “in het verkeerde keelgat was geschoten”.
Edith (voorzitter van de KVLS) is immers ontzettend gevoelig en denkt nogal snel dat een uitspraak tegen haar gericht is. Ik heb geprobeerd haar te bedaren (ik weet dat Luis absoluut niet de bedoeling had haar te kwetsen, dat zij de zaken vaak te persoonlijk opvat, en ook dat Luis’ humor soms morbide kan zijn). Het heeft niet mogen baten (ook niet de telefoontjes en mails van Edith om Luis te doen op zijn beslissing terugkeren): Luis denkt dat hij te “incompatibel” is. Ikzelf vind het ontzettend jammer!
Daar gaat de frisse wind in het bestuur… en, besef ik ineens, mijn remplaçant voor de boekhouding. Dan moet Edith, die al vaak blijk heeft gegeven daar, in tegenstelling tot mij, geen hekel aan te hebben, dat maar overnemen!
In zijn mail sprak Luis ook over een (voorlees-) verhaal van mij dat hij nu pas gelezen heeft (“Oude Hoep”). Ik kan me zelf niet herinneren – beginnende dementie? - dat ik dat verhaal in Oostland heb gepubliceerd (waar anders zou het kunnen zijn?), alleen dat ik dat jaren geleden heb geschreven voor een Haloweenavond in ons dorp, mij inspirerend op plaatselijke volksverhalen en legendes. Luis bleek er echt van genoten te hebben.
Deze avond, na het avondmaal (soep bereid met de rest van de cassoulet en in olijfolie én met rozemarijn gebakken zalm, courgette en een paar aardappelen) en een uurtje lectuur op papier, nog enkele mails beantwoord en het onlangs aangenomen werk nog eens bekeken. Roger heeft de dossiers zelfs nog niet opengedaan: ‘Dat zal vanzelf gaan’, herhaalt hij steeds… Maar ik, die het werk dus al wel bekeken heb, ben daar helemaal niet zeker van!
Uiteindelijk nog een telefoontje met Nany en nu… is het tijd voor volledige ontspanning met een aflevering van Star Trek!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten