Na onze boodschappen vulden we vandaag een formulier in voor de ziekteverzekering (zodat ik, ondanks het feit dat ik nu gepensioneerd ben, ten laste van Roger mag blijven – normaal gezien zou ik nu een aparte ziekteverzekering moeten nemen). Dat betekende allerlei bewijzen verzamelen voor het feit dat ik maar heel weinig inkomsten heb (een belachelijk laag pensioen én door mijn vertalingen maar net genoeg om mijn onkosten te dekken). Dat duurde me echt veel te lang, ook al omdat Roger alles dubbel wilde checken én van alles een kopie maken. Het ging immers weer over geldzaken en ik word daar bloednerveus van. Dus kunnen zulke zaken voor mij niet snel genoeg afgehandeld worden.
Gelukkig vonden we daarna, voor het avondeten dat bestond uit restjes, de tijd voor een wandeling naar Heers en terug. We horen tegenwoordig ongelooflijk veel spechten lachen, ook in onze schapenwei! Maar ze zien doe je bijna nooit!
Deze avond, terwijl Roger zijn pc vanop afstand liet overnemen door Hendrik die een paar probleempjes zou oplossen en daar op dit uur (23:30 uur) nog steeds mee bezig is (weer eens fel bedankt, zoontje!), beantwoordde ik eindelijk de vorige maand per post aangekomen brief van mijn “Matadi-vriendin zonder pc”. En… ik ondervond dat de traagheid van die correspondentie mij wel aanstaat. Eerst dacht ik nog zenuwachtig aan alle mails die ik moest beantwoorden maar gaandeweg genoot ik van het rustig schrijven, goed wetende dat ik pas over een maand of zo antwoord zal krijgen.
Ik stel dus vast dat ik een evenwicht moet vinden. Als ik aan het vertalen ben, zou weken moeten zoeken naar de vertaling van één woord of uitdrukking echt niet te doen zijn, maar de contacten met vrienden zouden wel gebaat zijn met een beetje meer traagheid. Denk ik toch.
Dus, vrienden die wachten op een mail van mij: nog even geduld! We willen immers veel te snel leven tegenwoordig!
Dat stel ik trouwens vast sinds Roger op pensioen is. Vroeger, in Antwerpen, toen Roger nog werkte, deed ik met onze kindjes tijdens de vakanties hoogstens één zaak per dag: een bezoek aan de dierentuin, een ontdekkingstocht in Antwerpen, enzovoort. Daar trokken we toen een hele dag voor uit. Nu lopen we van het ene evenement naar het andere, beantwoord ik soms tientallen mails op één avond, terwijl ik vroeger één avond per week besteedde aan brieven beantwoorden; nu wil ik per dag zoveel mogelijk kranten online lezen, vroeger las ik soms dagenlang geen krant.
Ik moet echt leren traagheid weer een plaats te geven in mijn leven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten