Oud worden

Boodschappen gedaan vandaag: dan doen we de Aldi, Lidl, Colruyt en deze keer Delhaize aan en ik ga ervan uit dat Roger op die manier voldoende beweging heeft gekregen. Voor een echte wandeling bleef er geen tijd over. Ik wilde immers nog strijken, een hele boel mails beantwoorden – weer afspraken – en naar Nany bellen. Vermits we mosselen zouden eten, zorgde Roger voor het avondmaal (heel  lekker zoals hij ze klaarmaakt!).

Ik belde dus naar Nany, op haar mobieltje. Dat moest ik buiten doen, in de regen: mijn mobieltje krijgt hier binnenshuis amper contact met het mobiele netwerk.

Het gaat eigenlijk goed met haar (buiten dat gebroken botje mankeert ze immers niets) maar ze begint na te denken over haar leeftijd – wat ze tot voor kort eigenaardig genoeg zelden deed. En over hoe het verder moet als ze uit het ziekenhuis wordt ontslagen. Er wordt haar een revalidatiecentrum aangeraden maar ik heb heel fel het gevoel dat ze daar niet echt is voor te vinden. Haar flat zorgt anders wel voor een probleem: een derde verdieping zonder lift.

En dan begon het: als Roger nu eens had gezorgd dat we een badkamer op het gelijkvloers hadden (de ruimte is er, het sanitair niet), als die ene kamer op de begane grond, die we als rommelkamer gebruiken, nu eens in orde was. Misschien kon ze dan even bij ons logeren! Ja, als… dan misschien.

Want ik weet niet of ik het zou aankunnen. Roger en ik zijn heel erg individualistisch. Onze avonden brengen we vaak door, zonder één woord tegen elkaar te zeggen, aan onze pc. Hij leest, laad foto’s op Flickr, ik lees en beantwoord mails, werk mijn dagboek bij, typ  vroegere (papieren) dagboeken over, we werken voor de werkgroep WOI, voor de KVLS of voor Heemkunde, etc. en ik hoop elke avond tijd te vinden om aan een vers verhaal te beginnen (maar dat schiet er telkens over).

Ons maakt die avondinvulling niet ongelukkig, integendeel: als het nodig is zullen we wel van gedachten wisselen (waardoor ik trouwens zopas even werd onderbroken: het ging over een ideetje voor een cadeautje binnenkort).

Hoewel we kunnen genieten van een echte praatavond met vrienden, met de kinderen, met familie en dus ook Nany, weet ik niet of we dat weken aan één stuk kunnen volhouden zonder dat er wrijvingen ontstaan: Roger en ik hebben geregeld stilte nodig.

En… Nany (en met haar veel andere mensen die we kennen) is pas echt gelukkig als ze kan praten!

Maar kom, het probleem stelt zich niet: we hebben geen badkamer of slaapkamer op het gelijkvloers.

Alleen stel ik me nu een andere vraag: wat als een van ons beiden door een ongeluk of door ziekte even geen trappen kan doen? Want wij zijn immers ook niet meer van de jongsten!