Ik beëindigde net mijn telefoongesprek met Nany toen Roger me zei: ‘Je wilde toch panty’s kopen? Maak je klaar, we nemen de bus naar Hasselt.’
Dat werd een rit van een dik half uur met alleen oudere medepassagiers.
In Hasselt liep er nog meer volk rond dan anders. We gingen rechtstreeks naar de C&A omdat ik vermoedde dat ze daar wel kousen zouden verkopen. Op nog geen vijf minuten had ik er gevonden en liep ik naar de kassa waar ik even moest aanschuiven. Ondertussen was Roger aan het rondkijken in de winkel.
Toen we buitenkwamen, bleek het nogal fel te regenen en Roger stelde voor de winkel terug binnen te gaan. Ik merkte wel dat hij in zijn nopjes was (het is hier echt de omgekeerde wereld: hij houdt van shoppen, ik niet).
We liepen wat rond op de damesafdeling, Roger veroorloofde het zich “en passant” tegen een dikke dame die een te klein t-shirt paste te zeggen: ‘Het is hopeloos, madam!’
‘Wat zeg je nu wel?’ berispte ik hem. ‘Ze zal wel gedacht hebben dat ik dat tegen jou zei’, lachte hij. ‘Kom, we gaan naar de herenafdeling’.’
Na een klein half uur verlieten we toch de winkel. En “shopten” we verder. Hoewel hij geen bril nodig heeft, ging Roger een brillenwinkel binnen, liet zich een paar zonnebrillen aanpassen om uiteindelijk te zeggen: ‘Ze zijn te duur.’
Dan wilde hij nog eens naar “Het Heilig Paterke”. Nee, niet om er te bidden maar omdat we heel dat gedoe een eigenaardig fenomeen vinden.
En uiteindelijk, na langer dan anderhalf uur rondlopen, stelde hij voor iets te gaan drinken. Alleen… was er nergens, maar dan ook nergens, een tafeltje vrij. We besloten naar huis te gaan nadat we eerst nog even “Oil and Vinegar” binnengingen en er genoten van enkele proevertjes.
Ach, thuis wachtte nog werk op mij, ik hou niet van een te drukke stad, Roger had zijn beweging gekregen; dus vond ik het goed zo. En nee hoor, de druiven waren echt niet te zuur!
O ja, deze ochtend vond ik een mail van Hendrik. Met een lang geleden (in 1989?) door hem opgenomen telefoongesprek tussen mij en een (op dat moment al vroegere) overbuurvrouw in Antwerpen. Die vrouw stond model voor Angèle in mijn schrijfsel “Incubi”. Echt leuk (en herkenbaar: ik zeg bijna niets, ex-buurvrouw is praktisch constant aan het woord) was het die “conversatie” te kunnen herbeluisteren! Heel fel bedankt, Hendrik!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten