Vandaag wandelden we eindelijk nog eens. In Gelinden. Misschien ligt het aan het feit dat ik al zo lang niet meer ben gaan wandelen maar, ondanks de felle kou (ik had me ertegen beschermd met een muts, een sjaal en handschoenen) heb ik genoten. Vooral van de geuren. Trouwens, toen we thuiskwamen na die wandeling en ik de poort opendeed, troffen mij ook de lekkere geuren in het poortgebouw: van vers geplukte appelen en kweeperen.
Ik moest de wandeling wel bekopen: niet alleen hingen mijn wandelschoenen vol modder maar ik begon weer mijn longen uit mijn lijf te hoesten.
Ik wilde net het avondeten beginnen te bereiden toen we een telefoontje van de garage kregen. Of we de papieren voor de verzekering van Subaru 2 kwamen halen (en de nieuwe “oude auto” betalen natuurlijk).
Wij dus naar Hasselt met Subaru 1 (met de bus zou niet meer te doen zijn: dan haalden we nooit de laatste bus terug).
We hebben Subaru 2 dus nog niet echt in ons bezit, maar dat moment komt dichterbij en ik merk wel dat Roger ernaar uitkijkt. Hij wilde trouwens eerst naar de verzekeringsmaatschappij rijden, om eventueel die papieren af te geven, maar die bleek al gesloten.
Eigenlijk wilden we deze avond naar de opening van een tentoonstelling in “De Velinx” in Tongeren: schilderijen en gedichten – onder andere van de KVLS-leden Micheline Cuypers, Tilly Gielen en Guido Massonnet. Die vernissage begon om 19:30 uur en wij waren pas klaar met eten rond 20 uur. We gingen dus niet maar zullen een van de volgende dagen een bezoek aan de tentoonstelling combineren met een deugddoende wandeling.
Omdat ik nog steeds hoestte en het snotteren toenam, wachtte ik niet te lang om aan mijn uurtje lectuur (met chocolade) te beginnen terwijl Roger de vaatwasser vulde.
En toen… weer een telefoontje van iemand die ik moest troosten.
Het ergste is dat ik de slechte gevoelens van al die mensen, die een beroep op mij doen, overneem en me daarna dus ook niet zo goed meer voel.
Ik heb met heel veel moeite de belangrijkste mails beantwoord tussen het telefoneren en het chatten door.
En ondertussen heb ik gemerkt (tja, tijdens het telefoneren loop ik meestal rond en liefst in de keuken) dat onze keuken weer aan een grote schoonmaakbeurt toe is.
Wanneer krijg ik toch nog eens tijd om echt voor mezelf te schrijven????
Geen opmerkingen:
Een reactie posten