Ik beloofde Jan mijn dagboek te raadplegen.
En dat deed pijn! Hoeveel ben ik wel vergeten van die boeiende jaren uit mijn leven! Vaak zijn het minder aangename gemoedstoestanden die ik niet onthouden heb, en dat is op zich wel goed maar het herlezen was dus niet altijd even aangenaam. Ik heb de precieze datum niet teruggevonden (in de blokperiode had ik weinig tijd om mijn dagboek bij te houden, zeker als ik daarbij nog bezoek had) maar bepaalde details uit mijn dagboek doen me denken dat die picknick eind mei of begin juni 1973 plaatsvond, dus zeven jaar vroeger dan wat Jan dacht. Wat zijn onze herinneringen soms toch misvormd!
Uiteraard belde ik het resultaat van mijn "onderzoek" naar Jan. De foto's waar ik het over heb, worden overmorgen tentoongesteld in de molen van Rotselaar.
Daarna gingen Roger en ik wandelen in Mettekoven. Het werd, zoals altijd daar, een mooie wandeling, behalve dat we een (ons bekend) pad insloegen dat aan het einde, waar het uitgaf op een groter wandelpad, afgesloten bleek. Wij bevonden ons dus eigenaardig genoeg op "verboden terrein", geraakten op geen manier op de wandelweg (meestal kunnen we zulke versperringen omzeilen, maar hier bleek het echt onmogelijk) zodat we op onze stappen moesten terugkeren.
Rode kornoelje |
Foto's Roger |
Na ons avondmaal (lekkere mosselen, klaargemaakt door Roger), wilde Roger nog pruimen plukken van de fruitbomen die de gemeente heeft geplant langs de weg naar Mettekoven. Ik wilde echter een uurtje lezen. 'Dat kun je ook in de auto, terwijl ik pluk', drong Roger aan. Dus ging ik mee en beeldde ik me in dat we op reis waren.
Roger plukte wel 20 kg pruimen, denk ik: hoe gaan we die weer allemaal verwerken? Eigenlijk is het jammer dat ik meteen denk aan "verwerken", maar inderdaad, wij krijgen het fruit hier niet op! En stadsmensen moeten er dan weer zoveel voor betalen!
Terwijl ik dit schrijf, heeft Jan de fotograaf naar Roger de fotopresentatie gestuurd die overmorgen te zien is in de molen van Rotselaar en heb ik daar even naar gekeken. Nostalgie troef!
Deze avond laat nog ettelijke teksten nagelezen voor het boek van de werkgroep WOI. De meeste teksten zijn eenvoudig maar goed geschreven (en dat is ook ons doel: het moet uiteindelijk ook heel vlot leesbaar worden, dat boek: geen pseudoliteratuur, maar leesbare teksten voor iedereen). Alleen word ik zelf zo stil als ik lees hoeveel jongens zo jong zijn gesneuveld.
Maar... Wat me daarentegen opvalt: de jongens die de oorlog hebben overleefd, werden meestal heel oud!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten