Mijn vertaling is geleverd, ik heb nog enkele teksten nagelezen voor de werkgroep WOI, we hebben zelfs tijd kunnen maken voor Rogers dagelijkse wandeling nadat hij even naar de kapper ging, ik heb niet echt moeten koken, want ik had nog restjes genoeg van vorige dagen, ik heb na het avondeten een halfuurtje kunnen lezen, en toch heb ik het gevoel dat ik heel weinig tijd voor mezelf had vandaag.
Hoe komt dat toch?
Ik heb natuurlijk ook enkele telefoontjes (onder andere van Nany, en dat was tijdens ons avondmaal, over de vakantie in Spanje van tante José) moeten beantwoorden, gemaild met onder andere Edith Oeyen die me vroeg de monografie-bestanden zelf naar de drukker te sturen, en daarna met de drukker die mij erop wees dat de kaft in A4 formaat was; en die fout uiteraard verbeterd.
En ook nog lang gechat met één van onze kinderen.
Uiteraard, hoewel ik niet echt heb schoongemaakt, heb ik ook een beetje opgeruimd.
Ik heb ook droge was geplooid (niet gestreken) en opgeborgen. En toch (tja, toch? Het ligt net aan al die bezigheden) heb ik het gevoel dat ik geen tijd voor mezelf had vandaag.
Ik besef immers dat ik, met het leven dat ik nu leid, echt geen tijd meer heb om aan een echt boek te beginnen (en ik vraag me vaak af waar ik die tijd haalde toen ik jonger was).
Soms zeg ik tot mezelf: 'Jessy, zorg gedurende één maand dat niemand je kan bereiken en schrijf dan eindelijk nog eens echt een boek'. Maar dat zou al te egoïstisch zijn...
En daarbij, welke uitgever wil nog van mij?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten