Gisteren namen we al rond 13 uur de metro naar Madrid. We zouden er nog een terrasje doen alvorens de bus op te zoeken die ons naar de bruiloft zou brengen.Wandelen zou er niet van komen, want ik had schoenen met hakjes aan en dat deed geen deugd aan mijn voeten na de kilometers die Zeger me eergisteren had doen lopen.
We waren pas geïnstalleerd op een terrasje op de Granvia aan de Plaza de España toen we een van onze neven en zijn vrouwtje ontmoetten. Ze waren 's ochtends op de luchthaven aangekomen. Na een babbeltje en een drankje gingen zij een poosje wandelen en wij even zitten op de Plaza waar Zeger zich weldra bij ons voegde. Samen met hem gingen we nog iets drinken.
Daarna begaven we ons naar de plek waar we dachten dat de bus op ons zou wachten, ontmoetten daar een zus en de broer van Roger met hun echtgenoten, enkele neven en nichten en vrienden plus familie van de bruid. We wachtten een hele tijd, zelfs tot na het uur waarop de bus zou vertrekken, om uiteindelijk vast te stellen dat we iets verder moesten zijn.
De bus bracht ons naar de kerk waar nog andere familieleden wachtten, alsook de bruidegom met zijn ouders (zus en schoonbroer van Roger) en familie van onze Spaanse schoonbroer. Het werd in het bijzonder een blij weerzien met Julia, de zus van onze schoonbroer. Roger had ze mij leren kennen tijdens onze eerste gezamenlijke reis naar Spanje.
Het werd, om 18 uur, een klassieke Spaanse, mooi sobere maar wel drietalige (Spaans, Frans en Nederlands) huwelijksmis.
Met dezelfde bus reden we daarna naar de feestzaal in Leganès. Eerst was er een uitgebreide receptie van 20:30 uur tot 22 uur. In de tuin van het etablissement genoten we van de lekkerste wijnen, van biertjes en van heel lekkere hapjes (onder andere succulente lomo).
Om 22 uur begon de feestmaaltijd. Bijzonder lekker... Maar zoals altijd in Spanje volgden de gerechten elkaar te snel op. Na de velouté van pompoen met camembert en de foie gras met appel al Pedro Ximenes met coulis van mango, at ik zo goed als niets meer van de rode vruchtensorbet met vermouth en vond ik het heel jammer dat ik amper kon proeven van de ontzettend lekkere lamsbout geroosterd op lage temperatuur. Van de chocolade semifreddo proefde ik heel even (heel lekker). We kregen ook à volonté heel lekkere witte en rode wijn.
Rond 23:30 uur werden de tafels opzijgeschoven en begon het bal. Iedereen, kleuters, jongeren en ouderen, danste uren aan een stuk, behalve wij. Roger en Zeger dansen niet graag en mijn pijnlijke voeten lieten het me niet toe. Tussendoor kregen we allerlei cadeautjes als souvenir, waaronder slofjes. Net als menig andere vrouw schopte ik dankbaar mijn schoenen uit om die slofjes aan te trekken. Op de dansvloer rivaliseerden op de duur die slofjes met de meest elegante maar ongemakkelijke pumps. En de drank vloeide rijkelijk: frisdrank, bier en cocktails.
Er werden heel veel Spaanse liedjes gedraaid maar ook geregeld onze Stromae!
Tegen 3 uur 's ochtends begonnen de eerste gasten te vertrekken, om 4:30 uur stond de bus daar weer om de laatste feestvierders terug naar Madrid te brengen. Zeger reed mee, wij niet: wij logeren immers in Leganès. We namen een taxi en waren iets over 5 uur terug in ons hotel.
O ja, ik heb mijn schoenen niet meer aangekregen voor ik in de taxi stapte: zo gezwollen waren mijn voeten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten