Vandaag maakte ik, buiten het schoonmaken van de salon, het koken, het beantwoorden van mails en veel lectuur, eindelijk nog eens tijd voor een lang telefoontje met Nany.
Ze vertelde me onder andere dat een vriendin van haar zich afvraagt waarom, nu Nany ouder wordt, wij niet dichter bij haar komen wonen.
'Ach, dat kan ik niet van hen eisen,' had Nany geantwoord en ik maakte haar duidelijk dat Roger en ik inderdaad helemaal geen zin hebben om terug naar het Antwerpse te verhuizen.
'Nee, maar het zou toch fijn zijn,' had haar vriendin geantwoord, en ze begon te vertellen over hoeveel zij en haar kinderen, die onlangs allemaal dichter bij haar zijn komen wonen, aan elkaar hebben. Bij elk voorbeeld van "gezellig samenwerken" krulden mijn tenen: samen kasten opruimen, samen de keuken schoonmaken, gordijnen wassen, enzovoort.
Allemaal huishoudelijke taken die ik alles behalve gezellig vind, zelfs als ik ze "samen met iemand" mag uitvoeren. Misschien zou ik me dan zelfs nog meer ergeren aan die taken: als ik ze in mijn eentje uitvoer, bepaal ik zelf wat ik wel en niet doe en hoe snel ik werk. Als ik van anderen afhang, zou dat misschien de perfectie waarmee de taak wordt uitgevoerd ten goede komen maar zeker niet de snelheid, daar kan ik van meespreken. Immers, zelfs met z'n tweeën afwassen vind ik eigenlijk al te veel van dat soort "gezelligheid": ik doe dat veel sneller in m'n eentje (hoewel misschien wel minder goed).
Uiteraard durf ik zulke zaken eigenlijk niet hardop te zeggen. Men interpreteert dat zo snel als dat ik huishoudelijk werk misprijs terwijl dat niet het geval is.
Integendeel, ook ik vind dat bijvoorbeeld Roger niet voldoende beseft hoeveel tijd ik daarin moet steken. En ik heb veel bewondering voor mensen die dat allemaal met hart en ziel doen. Maar mij kan het echt niet boeien en elk uur dat ik aan dat huishouden besteed, voel ik aan als een uur verloren voor mijn echte interesses.
Ik antwoord dus praktisch niets tijdens zulk telefoongesprek maar dat vindt Nany niet zo erg: zij heeft altijd zelf voldoende te vertellen!
pff als ik dit allemaal lees begin ik al zenuwachtig te worden. Dat verhuizen van de kinderen krijg ik ook wel dikwijls te horen ik reageer gewoon door te zeggen dat je je eigen huis niet gaat verkopen. Waarom ergens anders huur betalen als je een eigen huis hebt, waarom een nieuw huis kopen als je tevreden bent met wat je hebt? Huishoudelijke taken zijn nu ook echt niet mijn favorieten bezigheden he en om dan ook nog huishoudelijke taken bij een ander samen te gaan doen gewoon voor de gezelligheid!!!!
BeantwoordenVerwijderenHelemaal akkoord!
VerwijderenDat heb je als je voorbeelden krijgt van andere families en het niet kunt loslaten.... misschien wat egoïstisch ...! Of heeft dit te maken met ouder worden...
BeantwoordenVerwijderenAch, vandaag (zie blog over de algemene vergadering van de KVLS) heb ik andere voorbeelden gehoord van mensen die heel veel tijd steken in familie - weliswaar in hun buurt en niet zo ver als het voor ons zou zijn - maar dan ging het wel niet over "gezellig huishouden" hé.
VerwijderenHum, maar eigenlijk begin ik wel te denken dat ikzelf heel egoïstisch ben: ik heb een hekel aan dat huishouden en zou alles doen om daar zo weinig mogelijk tijd in te steken.
Maar andere mensen vinden dat blijkbaar heel leuk? En dan weiger ik daaraan mee te doen!? :-)
Veel vrouwen denken dat het huishouden de taak van de vrouw is, vraag mij eigenlijk af waarom, mannen kunnen dat toch ook. een hekel hebben aan huishoudelijk werk heeft toch niets met egoïsme te maken. Er zo weinig mogelijk tijd insteken ook niet trouwens.
BeantwoordenVerwijderenWaarom vrouwen (dan vooral van onze generatie) dat denken? Omdat ze dat kregen ingelepeld immers.
VerwijderenEen hekel hebben aan het huishouden is niet egoïstisch, inderdaad, maar als een hele boel vrouwen heel veel belang hechten aan dat huishouden en beslissen er samen iets gezelligs en "plezants" van te maken en jij weigert daaraan mee te doen, dan denk je wel vooral aan jezelf, of niet? :-)