Vrij hectische dagen

Vorige vrijdag heb ik eindelijk Nany kunnen bereiken. Zij heeft ook haar problemen: de mensen met wie ze elke zaterdag haar boodschappen doet, maken waarschijnlijk een einde aan die traditie. En een beroep doen op huishoudhulp voor die karwei zint Nany niet echt.

Ik kreeg die dag ook de drukproeven van de volgende Limburgse monografie maar ik had nog geen tijd om ze na te lezen. Een snelle diagonale lectuur doet me vermoeden dat het een interessant nummer is.

's Avonds kwam Hendrik aan. Terwijl hij zorgde voor zijn was, heb ik gekookt en na het avondeten genoten we samen van een film. Daarna heb ik, terwijl hij en Roger praatten, nog wat gelezen in Sacai van Ivo Hermans. Een heel boeiende autobiografie (met heel veel verwijzingen naar de Koerier van Navarra) die Ivo's eruditie illustreert. Ik heb er wel enkele taalfouten in gevonden, wat jammer is, want Ivo schrijft heel goed.

Zaterdagochtend kwam er een vrij lange vertaling aan, waar ik enkele uren aan besteedde. Daarna een korte herfstwandeling gevolgd door het koken en het avondeten. 's Avonds reden we samen naar Leuven voor een optreden van de Reizende Reiger. Het was weer ontzettend tof en ontspannend!

Foto's Roger

We waren terug thuis rond 23:30 uur en Hendrik, Roger en ik brachten de rest van de avond weer al pratend door.

Zondag stond ik als eerste op. We verwachtten immers Zeger, onze dochter, schoonzoon en de kleinkinderen voor ons jaarlijks gezamenlijk verjaardagsfeestje en ik moest nog alles klaarmaken.

Tussen 12:30 en 13 uur kwam iedereen aan. In de "bibliotheek" genoten we van een aperitief en hapjes terwijl de kindjes speelden en aten we daarna tomaat-garnaal. Zeger had voor mij een nieuwe smartwatch bij (degene die ik van Hendrik had gekregen, werkt niet goed) maar deze blijkt ook niet gemakkelijk te koppelen te zijn aan mijn smartphone. Volgens onze jongens ligt het aan mijn mobieltje dat echt ouderwets is en te weinig geheugen heeft.

Het was prachtig weer en we maakten een mooie en lange wandeling in de velden rond het dorp.

Foto's Roger

Daarna aten we parelhoen met dragonsaus gevolgd door een eenvoudig ijsje voor de liefhebbers.

Het viel me die avond op dat Eva eenkennig begint te worden. Ze wilde constant op de arm van haar papa of mama blijven. Hopelijk zorgt dat niet voor problemen als we nog eens gaan babysitten!

Elena en Matthias bleven hier slapen gisteren.
Tijdens hun toilet stelde Elena vast: 'Je hebt eindelijk nog eens een stukje van jouw haar laten knippen hé, oma? Maar ik herkende je nog hoor!'

Na het verhaaltje, het kusje enzovoort en het opruimen, vond ik dringend correctiewerk waar ik nog een paar uren aan werkte voor ik vroeger dan gewoonlijk naar bed ging. Ik vermoedde immers dat de kindjes me vroeg zouden wekken!

Vandaag maakte Elena me wakker om 4 uur 's ochtends! Ik nam haar bij mij in bed en probeerde haar terug in slaap te sussen, wat af en toe even lukte maar nooit voor lang. Telkens opnieuw werd ze wakker en wilde ze praten over wat we allemaal samen zouden doen. Uiteindelijk viel ze voor wat langere tijd in slaap maar ondertussen was Matthias wakker geworden en moest ik hem proberen weer te doen slapen. Wat vrij gemakkelijk lukte, want hij stond pas op rond 9 uur, toen Elena en ik al lang in de keuken bezig waren.

Hoewel ik me heel moe voelde, werd het een heel aangename dag (en de kindjes hebben heel goed gegeten). We hebben gespeeld, verteld, getekend (Elena heeft onder andere heel mooie vleermuizen getekend) en naar filmpjes gekeken, we zijn naar de Kringwinkel gegaan waar ze een speeltje mochten kiezen. En we gingen een ijsje eten bij Stephane Malais in Heks, waar Elena en Matthias deze keer verkozen binnen te zitten - het was zo mooi weer dat het eigenlijk zonde was - omdat daar halloweenversieringen tot hun verbeelding spraken .

Elena maakte weer een opvallende opmerking. Ze kon bijna niet geloven dat ik ooit een baby ben geweest, al wist ze dat het zo was. Ik toonde haar thuis dan maar de foto's die ik van mijn Nononc heb gekregen en die leken haar te fascineren.

Iets voor 20 uur, nadat we nog samen met de kaarten hadden gespeeld, bracht ik de kindjes naar de badkamer en naar bed. Ze sliepen al bijna tegen het einde van het verhaaltje en vroegen zelfs of ik het morgen opnieuw wilde vertellen.

En toen vond ik weer correctiewerk. Deze keer ging het over een tekst van een Canadese schrijfster die bevriend is met die Franstalige vriend die ik in Vresse maar één keer in levende lijve heb ontmoet. Die vrouw wilde een (Franstalige) tekst van haar, bedoeld voor een literatuurwedstrijd, tegen middernacht door iemand laten corrigeren en mijn "vriend" had haar naar mij doorverwezen. Dus heb ik dat maar gedaan, al was mijn eerste bedoeling even in de relax neer te ploffen!
Die Violaine (zo heet ze) heeft me al een heel dankbaar antwoord gestuurd.