Sacai

Ik heb deze avond dat boek van Ivo Hermans uitgelezen en echt, ik had spijt dat het uit was.

Ivo schrijft ontzettend goed (nee, ik ga het niet meer hebben over de fouten die ik ben tegengekomen: de meeste andere lezers merken die waarschijnlijk zelfs niet op en bij mij is "fouten zoeken" een beroepsmisvorming).

Ik heb genoten van zijn poëzie (in proza, net zoals Baudelaire schreef en dus zonder te zondigen tegen de zinsopbouw enzovoort). Op een bepaald moment haalt Ivo zelfs beelden aan uit een gedicht van die poëet zonder te beseffen, denk ik, dat hij dat doet. Het gedicht werd hem ingefluisterd door Dirk Lambrechts zaliger die het dan weer via mij kende.
Ik heb genoten van de stijl en de rijke woordenschat: amai (zeggen ze in Antwerpen), daar kent Ivo wat van! Van de eruditie die tot uiting komt in dat boek, van alle gevoelens die hij erin heeft gestoken en van zijn psychologische analyses.

Het gaf me ook een, volgens mij, nogal correct beeld van het Leuvense waarin onze toen "vroegere" - maar nu teruggevonden - vrienden moesten overleven ondanks alle roddels en muren die oren kregen. (Roger en ik hadden Leuven al verlaten begin 1976).