Ontgoocheld

Ik moet iets afleveren in de provincie Luxemburg tegen ten laatste volgende week maandag. Onmogelijk het document per mail te leveren en de post is niet altijd betrouwbaar.
Dus had ik Roger voorgesteld er overmorgen met de trein naartoe te reizen.
Roger stribbelde tegen, herinnerde me eraan dat we over een auto beschikken. Ik argumenteerde dat net die auto maakt dat we te weinig bewegen, dat met de trein reizen op onze leeftijd echt goedkoop is en dat we daar te weinig gebruik van maken, enzovoort.
En... Roger hapte toe.

Ik heb dan gisteren meteen onze  treinbiljetten online gekocht en ik verheugde me op onze avontuurlijke treinreis van volgende vrijdag: in het gaan en in het terugkomen telkens twee keer overstappen, in die stations telkens wachten en misschien ergens onderweg een hapje lekkere ongezonde kost eten. Onderweg genieten van de landschappen én van het boek dat ik bij me zou hebben.
En een hele dag lang niet aan het huishouden hoeven te denken.

En dan staan we vandaag op en zegt Roger: 'Misschien is het oké als dat document aangetekend wordt opgestuurd?'
Ik geloofde mijn oren niet! We hadden toch afgesproken dat we er een treinreis zouden van maken? Ik had toch de kaartjes al gekocht en zelfs geprint?

Een aangetekende zending was ook oké. Dus liepen we naar de post in Heers (dat heb ik wel kunnen bekomen: dat we zoveel mogelijk te voet zouden doen) liepen daarna ook even de Delhaize binnen en keerden daarna te voet terug naar huis.

Ik was wel heel erg ontgoocheld: hoe krijg je een autobezitter dan wél ooit op de trein???

Rogers verkoudheid speelde misschien een rol in zijn beslissing: vandaag hoestte hij immers nog iets meer dan gisteren.

O ja, die treinkaartjes zal ik maar bij het kladpapier sorteren. Kunnen de kleinkinderen mooie tekeningen maken op de achterkant ervan.