Turkse keuken

In Antwerpen hadden we Turkse overburen met wie we veel contact hadden en bij wie ik (niet Roger) geregeld ging middagmalen, zittend op de grond en waarbij ik met een stuk brood de lang gesudderde etenswaren uit de gemeenschappelijke kom haalde. Heel lekker eten was dat, en ik wist dat de gastvrouw daar heel veel tijd aan besteed had.

Vandaag zou ik gehakt op een van de Turkse wijzen  klaarmaken. Even bewerkelijk als wat ik destijds in Antwerpen meemaakte bij onze Turkse buren.
Wat wel "plezant" was (ja, sorry, hoewel ik het vreselijk vind hoe ik bij voorbeeld op Facebook vrienden van mij zie schrijven in een Vlaams dialect, gebruik ik graag het woord "plezant": ik vind het een aangenaam - ik ging bijna schrijven "plezant" - woord): Roger kwam mij helpen omdat er, buiten onder andere pijnboompitten, gehakte walnoten aan te pas kwamen. Lang geleden dat we nog samen hebben gekookt!😊

Het resultaat viel niet mee, maar ik onthou wel dat ik een volgende keer moet proberen dat recept aan te passen: varkensgehakt (uiteraard gebruiken Turken dat vlees niet) in plaats van rundergehakt, pijnboompitten weglaten, en toch aan Roger vragen om walnoten fijn te hakken (en dus samen met mij te koken😉). En... de kaneeltoets wil ik dan zeker behouden!