Telefoneren

Omdat ik al een poosje niets meer hoorde van onze vrienden Liliane en Paul (naar de Nieuwjaarsreceptie van de gemeente zijn wij dit jaar niet gegaan omdat toen de kleintjes hier waren) belde ik vandaag toch zelf vriendin Liliane op (nadat ik eerst tevergeefs Nany had proberen te bereiken en Oostland helemaal had nagelezen).

De (begrijpelijke) reactie van Liliane was: 'Wat bel jij ons op, jij die een hekel hebt aan telefoneren!'
Misschien moet ik wat minder rondbazuinen dat ik een hekel heb aan de telefoon? Want het is in feite genuanceerder dan dat: ik ben bang mensen lastig te vallen... en word zelf soms lastig gevallen terwijl ik al mijn aandacht nodig heb voor bijvoorbeeld een vertaling.
Maar kom, we hingen toch een half uurtje aan de lijn en spraken af elkaar volgende week te ontmoeten.

Daarna, na onze boodschappen en een korte vertaling, nog even contact gehad met de moeder van Debby. Ze lijkt me heel sympathiek!

Maar... ik vergat daarna (uiteraard, want typisch voor mij) nog eens te proberen Nany te bereiken...