Over mijn innerlijke klok

Deze ochtend moest Roger voor 7 uur opstaan omdat hij om 7:30 uur naar het Leuvense moest voor wat ik een familie-beraadslaging zou noemen en waarvan ik jullie de details bespaar.
Ikzelf had gezorgd dat mijn innerlijke wekker mij zou wakker maken om 6:45 uur. Dat is gelukt en ik wachtte, zo stil en rustig als mogelijk, op het gerinkel van de eigenlijke wekker. Als die immers niet was afgegaan, had ik Roger zelf wakker gemaakt.

Roger vertrok dus om 7:30 uur. Ik treuzelde nog even aan de ontbijttafel (terwijl ik het nieuws las op mijn gsm), ruimde wat op en besloot daarna meteen verder te werken aan mijn vertaling.

Dat was een serieuze vergissing: het ging zo traag dat het me echt ontmoedigde. Daar waar ik normaal ongeveer 2 A4 bladzijden doe op één uur (ik heb het hier over wat ik noem mijn "eerste worp": die bladzijden moeten nog wel serieus nagelezen worden) ging het nu vooruit aan het ritme van minder dan één regel per 5 minuten.

Echt niet te doen dus. Ik vroeg me af wat ik dan wel kon doen voordat mijn hoofd aan vertaalwerk toe was.

Op mijn huishoudprogramma stond wel "poorthuis" en daar wilde ik even aan beginnen maar... ik besefte algauw dat Roger deze avond daar weer hout zou hakken voor de kachel en dat ik dan binnenkort zou mogen herbeginnen. En... het was daar nog vreselijk koud!

Dus ging ik terug naar binnen en begon vroegere dagboeken over te typen. Maar toen besefte ik weer dat mijn scherm me 's ochtends parten speelt (en misschien ging trouwens de vertaling onder andere daarom niet vooruit?): het verblindt me (cataract?).

Uiteindelijk maar verder gelezen in "U wordt bestolen" van Jeff Hoeyberghs. Maar... dat is geen lectuur voor een hoofd dat nog niet aan vertaalwerk toe is. Dus werd het boek snel weggelegd tot eventueel deze avond.

Ondertussen was het 9 uur geworden.Wat moest deze avondvrouw dan wel doen tot wanneer haar hoofd vertaalklaar zou zijn? Iets in het huishouden? De binnenkant van de keukenkasten opruimen bijvoorbeeld? Ach, als ik daar aan zou beginnen, zou het zo lang duren dat ik geen tijd zou overhouden voor de dringende en belangrijke vertaling waar ik mee bezig ben.

Dan maar wat gelezen in een roman (in de sofa, en bijna in slaap gevallen!) en stipt om 10 uur kreeg ik kriebels: ik wilde naar die vertaling gaan.

Met reden: weer vloeide de vertaling (weliswaar die "eerste worp" dus) uit mijn vingers en ik hoorde zelfs niet mijn gsm in de leefkeuken rinkelen toen Roger mij belde dat hij onderweg naar huis was. Zo fel ging ik op in mijn werk ("in de flow zijn", zegt men nu, heb ik gehoord).

Het is dus duidelijk dat mijn innerlijke klok (die me wel kan wekken op voor mij ongebruikelijke tijden) me niet toelaat creatief en /of productief te zijn voor 10 uur 's ochtends.

Jammer genoeg wordt na overmorgen 10 uur 's ochtends voor mij 9 uur 's ochtends! En dat gaat mijn innerlijke klok serieus voelen!