Over een wei, schapen, een ziek familielid en soldaten

We hebben geen schapen meer, dus moet Roger zelf onze wei onderhouden. We hebben wel geprobeerd het werk uit te besteden maar vonden niemand.

Vandaag begon hij het gras te maaien (gras afrijden is, wegens te veel obstakels, onbegonnen werk in de wei). Zwaar werk maar kom, het was mooi weer maar niet te warm en het zou Roger voldoende beweging geven. We zouden dus geen wandeling maken en daardoor kwam er voor mij tijd vrij om enkele verwaarloosde huishoudtaken aan te pakken, waaronder ons terras zo onkruidvrij mogelijk maken.

Eigen foto

Terwijl ik daar mee bezig was, kreeg ik een berichtje van "mijn zieke". Zijn eerste chemobehandeling is achter de rug. Ik herinnerde hem eraan dat we allemaal mee "duimen" voor hem...

Net zoals ik nog steeds "duimde" voor een oplossing voor de wei. Dat werk is ontzettend zwaar en het groeien van het gras is niet bij te houden. Dieren wil Roger niet meer... maar ik weet dat hij dat constante maaien niet echt meer kan volhouden op zijn leeftijd.

En toen wilde ik eens gaan kijken hoe ver hij stond met zijn werk... en trof hem aan voor ons huis... pratend met een onbekende.
Wat een eigenaardig toeval weer: die man vroeg aan Roger of hij misschien zijn schapen op onze wei mocht zetten (en dat is ondertussen al gebeurd!).

Deze avond, na het avondmaal en mijn uurtje lectuur op papier, stond op mijn programma "ontsluiting" (van de voorwerpen gebruikt voor "ons" boek , op de website van Erfgoed plus). We wilden daar een uurtje aan werken maar het werd anderhalf uur (je houdt immers niet op midden in het archief over één en dezelfde soldaat) en in die tijd hadden we amper drie soldaten behandeld! Ontmoedigend!